Πρόκειται για έναν επαναστατικό στρατό, όπου οι γυναίκες συμμετέχουν μαζικά και ουσιαστικά, από τις μάχες μέχρι την ισότιμη λήψη αποφάσεων. Νέες κοπέλες κυρίως από αγροτικές περιοχές, μεγαλωμένες στο περιβάλλον της ελληνικής επαρχίας και της υπαίθρου, έχοντας όμως την παρακαταθήκη των αγώνων της Κατοχής συμμετέχουν και χειραφετούνται μέσα από τον αγώνα του ΔΣΕ
Μετά τον καταστροφικό σεισμό, τις τεράστιες απώλειες σε ανθρώπινες ζωές στις γειτονικές μας χώρες και το τραγικό δράμα που περνάνε αυτή την στιγμή οι λαοί της Τουρκίας και της Συρίας, αποφασίσαμε ως δημοσιογράφοι – καλλιτέχνες να διοργανώσουμε μια επείγουσα εκδήλωση αλληλεγγύης, πλάι στις εκατοντάδες άλλες παρόμοιες δράσεις που ξεδιπλώνονται αυτές τις μέρες στην χώρα μας και αλλού.
Μια αντίφαση που αναδύεται από την μοναδική αλήθεια που διατρέχει την ανθρώπινη ιστορία στους αιώνες: ότι η ανάγκη και η απάντηση που επιλέγει(;) να δώσει ο καθένας σε αυτήν, στα μέτρα των δυνατοτήτων – ορίων της πραγματικότητάς του, είναι εκείνη που, σε τελική ανάλυση, θέτει τα όρια της ιστορίας, του καθενός και της ανθρωπότητας ολόκληρης.
Μέσα σε όλα έχουμε και την επίθεση στον πολιτισμό που είναι συνεχής και συντονισμένη. Το κράτος, η κυβέρνηση και οι μεγάλοι επιχειρηματίες θεωρούν ότι η τέχνη είναι μπαχτσές τους και μπορούν να της κάνουν ό,τι θέλουν, αρκεί να βγαίνουν φράγκα. Έτσι εκποιούν και κλείνουν και κινηματογράφους. Γνωστούς. Αγαπητούς. Το IDEAL, το ΑΣΤΟΡ και ΑΕΛΛΩ.
Το φεστιβάλ δεν είναι εμπορικός θεσμός, δεν αποτελεί ακόμη μια αίθουσα, οι ταινίες δεν επαναλαμβάνονται και πολλές δεν θα ξαναιδωθούν. Η ύπαρξη και η συνέχισή του ως θεσμού συντήρησης και ανακάλυψης της καλλιτεχνικής δυναμικής της εικόνας δεν επαφίεται σε κάποιους παράγοντες αλλά σε όλους όσους αγαπούν την κινηματογραφική τέχνη ως έκφραση του παγκόσμιου πολιτισμού.
Ορίστε λοιπόν η ανθρώπινη κατάσταση με διανοητικό, κυνικό, χιουμοριστικό, τρυφερό και σκοτεινό τρόπο. Σινεμά. Όσο αποδραματοποιημένο, άλλο τόσο δραματικά έντονο και αληθινό.
Με την φυγή του Godard μοιάζει να πέθανε (ξανά) ο κινηματογράφος και η εποχή του. Και υπάρχει η αίσθηση πως οι μόνοι που έμειναν να μας «μιλάνε» είναι οι μέτριοι. Θεσμικοί, πρωθυπουργοί, υπουργοί και παράγοντες, οι κάθε φορά παρατρεχάμενοι και διάφοροι ακόλουθοί τους. Μοιάζει να πέθανε λοιπόν ξανά ο κινηματογράφος αλλά ασφαλώς θα ξαναγεννηθεί όπως κάθε τι που έχει πέσει καλή σπορά επάνω του.
Μοιάζει να μας γοητεύει συχνά η εξιδανίκευση της μεταφυσικής και του ιδεαλισμού με κάθε μέσο, όπως εδώ καλλιτεχνικού. Αλλά μήπως θα έπρεπε να το δούμε λίγο ξανά αυτό ακριβώς; Την εξιδανίκευση αυτή ως ένα βαρύ κοινωνικό-ηθικό αποτύπωμα στον σύγχρονο μας κόσμο και κουλτούρα;
Μπορεί να μην επαναλήφθηκε το εξόχως χυδαίο «Εγέρθητω!» αλλά είναι πολύ μικρή η απόσταση από μια άλλη εντολή που πήραμε στην εκδήλωση για τον Θεόδωρο Αγγελόπουλο: «Και τώρα, να σηκωθούμε όλοι όρθιοι, γιατί περνάει η Πρόεδρος της Δημοκρατίας».
Το «χειροποίητο» σινεμά γνωρίζει ακριβώς την απήχηση του. Αδιαφορεί για την εμπορική του επιτυχία, αν και φυσικά θέλει και έχει ανάγκη το κοινό του. Ένα κοινό ωστόσο που το καταλαβαίνει και το αγαπάει. Εφόσον αδιαφορεί συνειδητά να έχει «κολεγιές» με τους εμπόρους και στο δημοσιοσχετισμό παίρνει μηδέν, έτσι ακριβώς και οι έμποροι αδιαφορούν για εκείνο. Και μια τέτοια συνθήκη, μια τέτοια άτυπη συμφωνία, αποβαίνει σε τελική ανάλυση, όσο αφορά το ίδιο το καλλιτεχνικό του αντίκτυπο, υπέρ του.