Ο θαυμασμός μπρος σε ένα κινηματογραφικό έργο είναι ένα συναίσθημα εξαιρετικά δύσκολο να υπάρξει. Έχουμε συνηθίσει στο σύγχρονο σινεμά όπως και στην ζωή από το φθηνό εντυπωσιασμό. Το ουσιαστικό όμως είναι να γοητευόμαστε. Και η γοητεία να κρατάει. Γοητεία από το γεγονός πως υπάρχουν καλλιτέχνες που μιλάνε ουσιαστικά στο μυαλό και στο συναίσθημα μας με τα πιο ενδιαφέροντα καλλιτεχνικά υλικά.
Το «Ρόμα» είναι μια ταύτιση με μια ολόκληρη εποχή, με την κοινωνική κατάσταση του μεξικάνικου λαού, τον πόνο ενός ολόκληρου έθνους και την θέση του στην ιστορία. Μια αναφορά στο πραγματικό Μεξικό. Το «Ρόμα» είναι ένα μεγάλο ευχαριστώ του Cuarón –και παρομοίως δικό μας ως κοινό- στους ανθρώπους του, στο Μεξικό γυναίκα. Το θεμέλιο του Μεξικού είναι η γυναίκα. Το «Ρόμα» είναι συγκλονιστική ταινία αισθητικά, συναισθηματικά, νοητικά. Είναι μια πολιτική τοποθέτηση μέσα από την δύναμη και την αυθεντικότητα της τέχνης του κινηματογράφου.
Η τέχνη και ο κινηματογράφος δεν είναι ζήτημα ελεύθερου χρόνου. Αλλά δημιουργικού χρόνου. Μέσω της εμπειρίας, μάθηση. Μέσω της μάθησης, γνώση. Μέσω της γνώσης, απελευθέρωση. Το Φεστιβάλ Ολυμπίας προσφέρει πολιτισμό στην χώρα.
Οι κλέφτες ποδηλάτων γίνονται κλέφτες καταστημάτων. Ο Βιτόριο Ντε Σίκα βρίσκει στον Hirokazu Kore-eda την συνέχεια των κοινωνικών του προβληματισμών. Μιλάει για τους φτωχούς και για το δικαίωμα τους να αγαπούν ειλικρινά, τρυφερά και ουσιαστικά. Η ταινία δείχνει ηθική υπεροχή για αυτό τον λόγο και για ακριβώς τον ίδιο λόγο λοιπόν είναι ταινία πολιτική.
Ο Dersu Uzala αποτελεί το σύμβολο της αργής και βασανιστικής μεταστροφής του ελεύθερου σε αλλοτριωμένου: αυτού που όλο και σκύβει, όλο και συρρικνώνεται. Ο Dersu είναι το αρχέγονο πνεύμα που σπαράζει σκλαβωμένο σε όλη την διαδρομή συνύπαρξης με τον «πολιτισμό». Το μεταποιημένο «προϊόν» του.
Ένα εφηβικό δράμα που ξεφεύγει από τα στενά όρια του είδους και καταλήγει σε μια σχεδόν (καλό)ζυγισμένη κριτική του ψυχροπολεμικού κλίματος που δίχασε την Ευρώπη του 1950.
«Δεν υπάρχουν πια αφεντικά» δηλώνει ένας Ιταλός πιτσιρικάς στοχεύοντας το όπλο του προς τον τσιφλικά. Σημάδευε γιατί ο Μπερτολούτσι ήταν πραγματικά καλός στο σημάδι.
Δεν είναι λίγοι οι δημιουργοί οι οποίοι, πειραματιζόμενοι με το western κατάφεραν να επανακαθορίσουν το είδος και να μετατρέψουν μια αντιδραστική μορφή διασκέδασης σε σινεμά με κοινωνικές και, πολλές φορές, πολιτικές αξιώσεις, αναδεικνύοτας θέματα όπως ο ρατσισμός, καταπιέσεις σε θέματα φύλου, σεξουαλικής ταυτότητας και φυλής
Το «Dogman» του Matteo Garrone είναι μια γνήσια ιταλική ταινία, μια γνήσια ευρωπαϊκή ταινία. Μια αυθεντική και σύγχρονη (αισθητικά και από άποψη ουσίας μιλώντας) απεικόνιση της αληθινής Ιταλίας, της αληθινής Ευρώπης που μοιάζει όχι απλά να ακροβατεί μα να προοικονομεί το μέλλον της. Μιας Ευρώπης γκέτο. Μιας Ευρώπης της υποκουλτούρας. Μιας Ευρώπης στο πολιτισμικό της μεταίχμιο που θα αφήσει στις γενιές μας μονάχα σκοτεινά απόνερα. Αργά ή γρήγορα, αυτός θα είναι ο νέος μας πολιτισμός. Αυτή θα γίνει η παράδοση του μέλλοντος μας.
Οι ξεχασμένοι άνθρωποι στη γωνιά του πραγματικού κοινωνικού κάδρου μετατρέπονται και μεταπλάθονται. Στο φιλμικό κάδρο, οι περιθωριοποιημένοι παραμένουν περιθωριοποιημένοι μα πλέον πρωταγωνιστές. Οι αθέατοι της κοινωνίας αναγνωρίζονται. Αποκτούν ταυτότητα. Και την ενεργητική δράση που τους την αρνούνται στην πραγματική ζωή, την κατοχυρώνουν διαμέσου της τέχνης.