“Στην πρώτη γειτονιά τής Άλμπα, τα πουλιά βουλιάζουν σαν πέτρες στον ουρανό. Στην πρώτη γειτονιά της Άλμπα, αυτή που πρώτη συναντάς και τελευταία αφήνεις. Εδώ οι ανηφόρες αρνούνται να γίνουνε κατηφόρες. Εδώ οι διαδρομές διαρκούνε πάντοτε 10 λεπτά…”
Η εξέγερση του Γουότς και ένας ντετέκτιβ εξιχνιάζει έναν φόνο, έχοντας τέτοια οργή που όταν, ελάχιστες φορές, την απελευθερώνει καθόλου δεν διαφέρει από τους υπόλοιπους εξεγερμένους
«Τι βιβλία πήρες μαζί σου;» Αυτή είναι μία από τις κλασικές ερωτήσεις της παρέας των διακοπών…
Τι υπάρχει στο «πριν» κάθε συγγραφέα, κάθε ποιητή; Σαν αναγνώστες βρισκόμαστε πάντα στο «μετά», στη στιγμή που «περπατάει» το έργο τού κάθε λογοτέχνη. Τη στιγμή…
Και μερικές φορές, όσο πιο απίθανο μοιάζει αυτό στο οποίο ελπίζουμε, τόσο πιο έντονα ελπίζουμε.
“Εξωφρενικά αυθεντικό, λαμπρά κωμικό, βάναυσα φρικτό…Περνά στη σφαίρα της σάτιρας, της γκροτέσκας υπερβολής, της φαντασίας, της φάρσας και της απόλυτης παραφροσύνης”
Στο τέλος αυτού του βίαιου παιγνιδιού, στο οποίο εμπλέκονται αστυνομικοί, παρακρατικές οργανώσεις, Βάσκοι αυτονομιστές, κυβερνητικοί παράγοντες, κανένας δεν βγαίνει καθαρός, ούτε αλώβητος και…ο Λόρκα μοιάζει να παίρνει την εκδίκησή του.
Αν και συμπατριώτες και ομότεχνοι, είναι πιθανό ότι ο Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ και ο Γκαϊτό Γκαζντάνοφ δεν συναντήθηκαν ποτέ. Στα ταραγμένα χρόνια της δεκαετίας του 1920 οι δυο τους ακολούθησαν πολύ διαφορετικούς δρόμους, το συμβιβασμό και τη φυγή. Και στις δυο περιπτώσεις το τίμημα ήταν βαρύ.
Ο κοινωνικός φορέας του επαναστατικού υποκειμένου βρίσκεται σε εκείνη ακριβώς την τάση της εσωτερικής συγκρότησης της εργατικής τάξης και των εργαζομένων που πραγματοποιεί τη δυνατότητά τους για χειραφέτηση από την κυριαρχία του κεφαλαίου.
“Πολύ πριν ξεκινήσω να το γράφω -το άρχισα το 1962- με βασάνιζε το πρόβλημα Ολοκληρωτισμός. Ο ολοκληρωτισμός ήταν πάντα εδώ. Και είναι και σήμερα, το 1996…”