Ο Τ. Ουίλιαμς αντλεί τα θέματα για τα έργα του από την εύθραυστη πραγματικότητα που ζει. Το μεγαλύτερό του επίτευγμα στο “Λεωφορείον ο Πόθος” είναι η απεικόνιση, μέσω των χαρακτήρων, της ψυχολογικής κατάστασης της εργατικής τάξης
Μέσα από τη ζωή στα στενά δρομάκια, στα καταγώγια, στα καμπαρέ, στις συμπλοκές ανάμεσα στα κομμουνιστικά και στα ναζιστικά lokal, ο Ίσεργουντ φιλοτεχνεί αριστοτεχνικά το πνεύμα της εποχής στην πλέον αντιπροσωπευτική πόλη της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης.
Ο μεγάλος Ελλρόυ αναμετριέται με τους δαίμονές του. Από τη δολοφονία της μητέρας του στη δική του περιπλάνηση στον άλλο κόσμο, αυτόν του υποκόσμου, και από εκεί στην αναζήτηση των αιτίων και των δραστών…
Καλοκαίρι 2015 όταν η εμπειρία που ψάχνεις για να σε βγάλει από το τέλμα τελικά προκύπτει από ένα βιβλίο που σου πρότειναν ως αστυνομικό.
“Στην πρώτη γειτονιά τής Άλμπα, τα πουλιά βουλιάζουν σαν πέτρες στον ουρανό. Στην πρώτη γειτονιά της Άλμπα, αυτή που πρώτη συναντάς και τελευταία αφήνεις. Εδώ οι ανηφόρες αρνούνται να γίνουνε κατηφόρες. Εδώ οι διαδρομές διαρκούνε πάντοτε 10 λεπτά…”
Η εξέγερση του Γουότς και ένας ντετέκτιβ εξιχνιάζει έναν φόνο, έχοντας τέτοια οργή που όταν, ελάχιστες φορές, την απελευθερώνει καθόλου δεν διαφέρει από τους υπόλοιπους εξεγερμένους
«Τι βιβλία πήρες μαζί σου;» Αυτή είναι μία από τις κλασικές ερωτήσεις της παρέας των διακοπών…
Τι υπάρχει στο «πριν» κάθε συγγραφέα, κάθε ποιητή; Σαν αναγνώστες βρισκόμαστε πάντα στο «μετά», στη στιγμή που «περπατάει» το έργο τού κάθε λογοτέχνη. Τη στιγμή…
Και μερικές φορές, όσο πιο απίθανο μοιάζει αυτό στο οποίο ελπίζουμε, τόσο πιο έντονα ελπίζουμε.
“Εξωφρενικά αυθεντικό, λαμπρά κωμικό, βάναυσα φρικτό…Περνά στη σφαίρα της σάτιρας, της γκροτέσκας υπερβολής, της φαντασίας, της φάρσας και της απόλυτης παραφροσύνης”