Πώς η Κοκαΐνη Κυβερνά τον Κόσμο. Ο υπότιτλος του βιβλίου. Σαφής και περιεκτικός. Στις σελίδες του ανακαλύπτουμε έναν θαυμαστό -όχι καινούργιο- κόσμο, ο οποίος μετριέται σε άπειρα χρήματα, πράκτορες, pushers και, φυσικά, θύματα. Ο Σαβιάνο είναι καταιγιστικός και ταυτόχρονα απολαυστικός.
Τέτοια εποχή ήταν, τον Αύγουστο του 1916, που η Σέριφος, το μικρό αυτό νησί των Κυκλάδων, έγινε το επίκεντρο ενός μεγάλου αγώνα, σύντομου σε διάρκεια αλλά εμβληματικού χαρακτήρα για την ιστορία του ταξικού κινήματος στην Ελλάδα
Είδε τα καλύτερα μυαλά της γενιάς του χαλασμένα… Και πήρε τη βαθύτερη εισπνοή του. Κι η εκπνοή, ένα Ουρλιαχτό. Ο Γκίνσμπεργκ, χωρίς τελείες, μας παρέσυρε σε μια ασταμάτητη ροή λέξεων που έμειναν να μας θυμίζουν το τέρας του ανθρώπινου πολιτισμού. Μολώχ.
Είδε τα καλύτερα μυαλά της γενιάς του χαλασμένα… Και πήρε τη βαθύτερη εισπνοή του. Κι η εκπνοή, ένα Ουρλιαχτό. Ο Γκίνσμπεργκ, χωρίς τελείες, μας παρέσυρε σε μια ασταμάτητη ροή λέξεων που έμειναν να μας θυμίζουν το τέρας του ανθρώπινου πολιτισμού. Μολώχ.
Εικόνες μιας τεράστιας αλλαγής. Αυτής που συντελείται στην Κίνα εδώ και καιρό. Ο νομπελίστας Mo Yan διερευνά μαζί με τους αναγνώστες τι ήταν αυτό που συνέβηκε στην Κίνα τα τελευταία σαράντα χρόνια. Οι καθημερινές σκηνές της πατρίδας του το φανερώνουν στα μάτια όλων.
“Η στερνή, η πιο ιερή μορφή θεωρίας είναι η πράξη. Όχι να βλέπεις πώς πηδάει η σπίθα από τη μια γενεά στην άλλη, παρά να πηδάς, να καίγεσαι μαζί της”. Αυτό ήθελε να μας πει ο Νίκος Καζαντζάκης στην “Ασκητική”. Αυτό και όλα όσα, διαβάζοντάς την, μας κάνουν να αναλογιζόμαστε πόσο σημαντική και παράλληλα ασήμαντη μπορεί να είναι η ύπαρξή μας.
“Η στερνή, η πιο ιερή μορφή θεωρίας είναι η πράξη. Όχι να βλέπεις πώς πηδάει η σπίθα από τη μια γενεά στην άλλη, παρά να πηδάς, να καίγεσαι μαζί της”. Αυτό ήθελε να μας πει ο Νίκος Καζαντζάκης στην “Ασκητική”. Αυτό και όλα όσα, διαβάζοντάς την, μας κάνουν να αναλογιζόμαστε πόσο σημαντική και παράλληλα ασήμαντη μπορεί να είναι η ύπαρξή μας.
Η “Ισμήνη” συναντάει τον “Πέτρο”, σε εκείνον τον γνωστό Μεγάλο Περίπατο… Το δίκοχο του “Πέτρου” της ΕΠΟΝ, του Μίμη Δεσποτίδη, εμφανίζεται ως το σύμβολο γύρω από το οποίο, η ζωή στα χρόνια του Εμφυλίου εναλλάσσεται με τον θάνατο για μια καλύτερη ζωή.
Εκεί κάπου ανάμεσα στο χαμογελαστό ξύπνημα και στη μεσημεριανή ραστώνη ένα βιβλίο συντροφεύει την άπειρη ύπαρξη μας, ένα τραγούδι, ένα ποίημα.
Ο Σκαμπαρδώνης, μέσα από τα διηγήματά του, μας μεταφέρει ιστορίες της…λίγο πιο διπλανής πόρτας, μέσα από έναν μαγικό ρεαλισμό, αυτόν που αναδύει η λογοτεχνική Θεσσαλονίκη…