“Άλλοτε, αν θυμάμαι καλά, η ζωή μου ήταν μια γιορτή όπου άνθιζαν όλα τα αισθήματα κι έρεε κάθε λογής κρασί./Μια βραδιά κάθισα στα γόνατά μου την Ομορφιά. – και τη βρήκα πικρή. – Και την βλαστήμησα./Ξεσηκώθηκα ενάντια στην εξουσία.” (μτφ. Χριστόφορος Λιοντάκης)
“Άλλοτε, αν θυμάμαι καλά, η ζωή μου ήταν μια γιορτή όπου άνθιζαν όλα τα αισθήματα κι έρεε κάθε λογής κρασί./Μια βραδιά κάθισα στα γόνατά μου την Ομορφιά. – και τη βρήκα πικρή. – Και την βλαστήμησα./Ξεσηκώθηκα ενάντια στην εξουσία.” (μτφ. Χριστόφορος Λιοντάκης)
Τον είδαμε πρώτα στην οθόνη και μετά τον διαβάσαμε. Ο “Δράκουλας” είναι παρών ως μορφή από τα παιδικά μας χρόνια και συμβολίζει πολλά. Ο Μπραμ Στόκερ είχε έναν εφιάλτη που ζωντάνεψε στη φαντασία όλων μας.
Τον είδαμε πρώτα στην οθόνη και μετά τον διαβάσαμε. Ο “Δράκουλας” είναι παρών ως μορφή από τα παιδικά μας χρόνια και συμβολίζει πολλά. Ο Μπραμ Στόκερ είχε έναν εφιάλτη που ζωντάνεψε στη φαντασία όλων μας.
Παρέα μουσικών αραγμένη στο πουθενά. Απόγευμα Κυριακής. Όταν όλα ξεκουράζονται, ο ήχος μόνο ταξιδεύει. Μπλουζ που ξεδιπλώνεται ράθυμα και χωρίς να το καταλάβεις έχει καταλάβει τον χώρο, τις καρδιές, τη ζωή. Το βιβλίο-θρύλος μας ταξιδεύει…
Παρέα μουσικών αραγμένη στο πουθενά. Απόγευμα Κυριακής. Όταν όλα ξεκουράζονται, ο ήχος μόνο ταξιδεύει. Μπλουζ που ξεδιπλώνεται ράθυμα και χωρίς να το καταλάβεις έχει καταλάβει τον χώρο, τις καρδιές, τη ζωή. Το βιβλίο-θρύλος μας ταξιδεύει…
Το εμβληματικό έργο του Πόε, δημοσιευμένο πρώτη φορά το 1845, συνεχίζει να μας συγκινεί ακόμα. Η κάθε γενιά το περιβάλλει με τις δικές της ανησυχίες, με τους δικούς της λόγους να μελαγχολήσει και να θρηνήσει την απώλεια… Και το απολαμβάνει…
Αγάπη, πόθος, προδοσία. Τιμή. Εκδίκηση. Ο “Ματωμένος Γάμος” αναδεικνύει την αγροτική γη ως πεδίο συγκρούσεων των κοινωνικών συμβάσεων και των ενστίκτων. Η μάχη είναι αδυσώπητη….
Αγάπη, πόθος, προδοσία. Τιμή. Εκδίκηση. Ο “Ματωμένος Γάμος” αναδεικνύει την αγροτική γη ως πεδίο συγκρούσεων των κοινωνικών συμβάσεων και των ενστίκτων. Η μάχη είναι αδυσώπητη….
Η Φραγκογιαννού, η ηρωίδα του Παπαδιαμάντη, δεν είναι απλώς μία γυναίκα-θύτης. Ο συγγραφέας την αναδεικνύει ως σύμβολο, που “σκοτώνει”, εκτός από ανθρώπους, κι ένα στρεβλό κοινωνικό περιβάλλον.