Το βιβλίο του Στόκερ μας έδωσε το απόλυτο κακό, την ατμόσφαιρα του τρόμου, την εικόνα του ανήμπορου ανθρώπου απέναντι σε υπερφυσικές, μη ανθρώπινες δυνάμεις. Η αέναη σύγκρουση “καλού-κακού” πήρε τη μορφή που έπρεπε, που της άξιζε.
Ο Γελασάκης το έργο και τον άνθρωπο θέλει να μας γνωρίσει. Απλό και όχι πρωτόγνωρο. Υπάρχει όμως μια διαφορά. Δεν “βρίσκει” ο Καββαδίας τον Γελασάκη, αλλά ο Γελασάκης τον Καββαδία. Ο συγγραφέας-ερευνητής δεν μένει σε αυτό που υπάρχει, αλλά ψάχνει αυτό που δεν έχουμε δει, διαβάσει, δεν υπάρχει δηλαδή για μας.
Η Στέργια αναγνωρίζει τα αποτυπώματα στο σώμα της πόλης και τα μεταφέρει σε μας σχεδόν όπως είναι. Η προσωπικότητα της περνάει στο κείμενο και τη βοηθάει να αφηγηθεί καλύτερα και πιο αποτελεσματικά τις ιστορίες της. Αν θέλετε να βάλετε μουσική, γιατί η Στέργια γουστάρει τη μουσική, βάλτε το “MTV Uplugged in New York” των Nirvana. Γιατί αν “Κάτι κλαίει ακόμα” θέλει τη φωνή του Cobain που σε παγιδεύει και σε ταξιδεύει…
“Η μπάλα στην κερκίδα” -από τις εκδόσεις Οξύ- έχει τη γοητεία της νοσταλγίας και τη θαλπωρή του ρομαντισμού. Δεν πρόκειται όμως για έκθεση ιδεών ή ένα ιδιαίτερο ευχολόγιο, αλλά για αντίδραση απέναντι στη δυστοπία που είναι εδώ και πληγώνει το άθλημα που λατρεύει ο λαός.
Το απόλυτο μυθιστόρημα του αργεντινού συγγραφέα. Δεν ζητάει τίποτε άλλο εκτός από την απόλυτη αφοσίωση του αναγνώστη. Με τη μετάφραση του Αχιλλέα Κυριακίδη.
Ο Χειμωνάς, μέρος του έργου του, οι τίτλοι του, οι φράσεις του, είναι ο υπότιτλος στο ποιητικό όλον της Τζατζιμάκη. Θράσος; Ναι, αλλά με αγνές και ειλικρινείς προθέσεις. Οι ιδιαίτεροι υπότιτλοι σε κάθε ποίημα γίνονται καταλύτης, lead in που προσφέρει θέαση και ακρόαση στα ποιήματα της.
Η “Φορμόλη” του Αρναλδουρ Ινδίρδαρσον δεν έχει τίποτα περιττό, τίποτα πομπώδες. Κρυστάλλινο αστυνομικό από την Ισλανδία.
Το βιβλίο δημιουργεί με ζωντανό ύφος και χιούμορ μια σύνδεση ανάμεσα στο χτες και το σήμερα της ροκ μουσικής στην Ελλάδα. Όποιος είναι μουσικός σε ροκ συγκρότημα πέρα του ότι θα βρει το βιβλίο χρήσιμο και διασκεδαστικό, πιθανά επίσης να βρει και τον εαυτό του ανάμεσα στις σελίδες του.
Το “Rebound” έχει κάτι το αναρχικό, κάτι από το σουρεαλιστικό πνεύμα τους Λουίς Μπουνιουέλ και τη ματιά του Φελίνι στο παντοτινό “8 1/2”. Η γυναίκα πρωταγωνιστεί. Δεν έχει σημασία το όνομα. Πάντα η γυναίκα πρωταγωνιστεί, πάντα η γυναίκα υποφέρει, αντέχει και δίνει ζωή.
Η δικτατορία του κεφαλαίου με πρόθυμο πολιτικό προσωπικό χτυπά αλύπητα την εργατική τάξη. Υπάρχει απάντηση σε όλο αυτό; Η Marina Sitrin και τα λαϊκά στρώματα της Αργεντινής λένε “ναι”.