Το νέο μυθιστόρημα του Κλάουντιο Μάγκρις παρά την φαινομενικά δύσκολη πλοκή του παραμένει στο ύφος του συγγραφέα προσπαθώντας μέσα από την πολυπλοκότητα των χαρακτήρων και των εμμονών τους να επαναφέρει στο σήμερα την σύγχρονη ιστορία της Ευρώπης.
Η Μικέλα Φερούση επιλέγει τη φόρμα του θεατρικού κειμένου για να κάνει το ολοκληρωμένο λογοτεχνικό της ντεμπούτο. Το πρώτο βιβλίο της διαθέτει το πάθος της δημιουργίας, τη χάρη της απλότητας και την προσπάθεια για κάτι αληθινά μαγικό.
Ο Φάλαντα γράφει για τον φασισμό και την καταλυτική επίδραση του στον άνθρωπο που προσπαθεί να τον αποφύγει. Το “Μόνος στο Βερολίνο” είναι “βόμβα” που εκρήγνυται και σπέρνει το λιγοστό φως που πάλλεται κάτω από έναν μαύρο, διάτρητο ουρανό.
Τρία σύγχρονα noir μυθιστορήματα από επιφανείς συγγραφείς τώρα που εισερχόμαστε στο χειμώνα και την γκρίζα του ατμόσφαιρα.
Ο Ντέιβιντ Μίτσελ στα “Κοκάλινα ρολόγια” με βασικό στοιχείο πλοκής, πρόζας και περιγραφής το μεταφυσικό, φτιάχνει μια ιστορία που θυμίζει κάτι από την “Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων”.
Η πρώτη της συλλογή αποπνέει φρεσκάδα, λόγο που λογχίζει κοιμισμένες, ήσυχες συνειδήσεις, γεμάτο σεβασμό για τους προπάτορες της. Οι “Ετεροτοπίες” του Ματίνας Τσιμοπούλου μοιάζουν να αποσπάστηκαν από πίνακα του Εντβαρ Μουνκ.
Ο βραβευμένος με Νόμπελ Λογοτεχνίας (1948) ποιητής, προσφέρει την εμπειρία και τις γνώσεις του αφειδώλευτα, δίχως φιοριτούρες, δίχως εκζήτηση και επίδειξη. Με ύφος αυτού που συμβουλεύει -και όχι του αυστηρού δασκάλου- αποκαλύπτει το μυστικό του καλού λογοτέχνη και του σοβαρού κριτικού.
Πόσα μπορεί να θυσιάσει ο άνθρωπος για να αλλάξει τον εαυτό του και να εξασφαλίσει μια θεσούλα κι ένα εύθραυστο μέλλον; Να το ερώτημα που θέτει ο Χανς Φάλαντα στο συγκλονιστικό βιβλίο “Και τώρα, ανθρωπάκο;” φέρνοντας μας αντιμέτωπους με το νόημα της ύπαρξης μας.
H Κλαρίσε Λισπέκτορ κατέχει δεσπόζουσα θέση στην Βραζιλιάνικη αλλά και την ευρύτερη λατινοαμερικάνικη λογοτεχνία και είναι από τις κύριες εκφραστές του μοντερνισμού. «Η ώρα του αστεριού» είναι το τελευταίο της βιβλίο.
Στο “Αγιος ή αμαρτωλός” δεν μετρά το έγκλημα, αλλά τα ίχνη που αφήνει. Η γραφή του Ράνκιν δεν έχει τη βαναυσότητα του Νέσμπο, είναι πιο ευγενική αλλά και περισσότερο διεισδυτική με μια πρόζα εξαιρετική που αποτελεί και τη ραχοκοκαλιά του βιβλίου.