Το μυθιστόρημα του Γκρίερ είναι γλυκόπικρη κωμωδία που θέλει μαεστρία για να γίνει αποδεκτό. Φανταστείτε τον “Κύριο Ιλό”, τον “Νευρικό Εραστή” και τον “Κύριο Βερντού” απέναντι στον Γκράουτσο Μαρξ, απέναντι σε μια κοινωνία με παχύ μαύρο μουστάκι και ανατρεπτική, ειρωνική διάθεση.
Τι θέση έχουν τα συναισθήματα στην ύστερη νεωτερικότητα; Με αυτό το αόριστο αλλά εξίσου δύσκολο ερώτημα αναμετριέται στα ίσια η συγγραφέας του βιβλίου Eva Illouz, απορρίπτοντας την γενικόλογη θέση ότι ο καπιταλισμός δημιουργεί μη-συναισθηματικά περιβάλλοντα.
Οι Αλώβητοι είναι ένα μυθιστόρημα για την μεταπολεμική Θεσσαλονίκη, τους τόπους και τους ανθρώπους της. Ένα μυθιστόρημα για την αριστερά, τα πάθη και τους διχασμούς της.
Με το “Μαχαίρι” (Εκδόσεις Μεταίχμιο) ο Νέσμπο δηλώνει ότι για να γράψεις καλό αστυνομικό μυθιστόρημα πρέπει πρώτα να το καταστρέψεις! Αυτή είναι η αίσθηση αλλά και η συνθήκη μέσα στην οποία λειτουργεί. Ολα από την αρχή κι ας έχουμε μάθει τον Χάρι Χόλε καλύτερα από κάθε σύγχρονο μυθιστορηματικό ήρωα.
Λόγια μέσα από αντικατοπτρισμούς, μέσα από την ξαφνική κατάβαση των κινηματογραφικών μας ηρώων, μέσα από το πέρασμα του χρόνου.
Δοκίμιο για το ερωτικό παράδοξο στην κλασική παράδοση και η Κάρσον σε αυτή την αντίστροφη πορεία δεν εξηγεί μόνο τι σημαίνει έρωτας και τι είναι το παράδοξο στον έρωτα, αλλά αποκαλύπτει και πού βρίσκεται ο έρωτας και το παράδοξο. Το παράδοξο βρίσκεται στην επιθυμία, σε αυτό που δεν μπορούμε να αποκτήσουμε κι όταν το αποκτήσουμε χάνεται η επιθυμία.
«Η εξαφάνιση του Γιόζεφ Μένγκελε» διαθέτει ζωηρό πνεύμα, αμεσότητα, διείσδυση στην πληγωμένη ψυχή κι έναν εξωφρενικό ρυθμό που σε ταξιδεύει. Η Ευγενία Γραμματικοπούλου υπογράφει τη μετάφραση και αποδίδει πολύ καλά το πυκνό και γεμάτο έργο του Guez.
Οι δυο νεαροί πρωταγωνιστές έχουν αποδράσει από τη στρατιωτική δικτατορία της πατρίδας τους, της Χιλής, και βρίσκονται στην Πόλη του Μεξικού τη δεκαετία του ’70. Και… αυτό είναι. Το ανέκδοτο, νεανικό μυθιστόρημα του Μπολάνιο, είναι σαν μια όαση στην έρημο, ή μια έρημος στην πολύβουη πόλη.
Ο Lombardo στο πρώτο του βιβλίο μας καθηλώνει. Ο συνδυασμός λυρικού ύφους, κουλτούρας του δρόμου και ένας μοναχικός ήρωας, δίνει στο μυθιστόρημα λάμψη, δύναμη, καθαρότητα, ισορροπία.
Ο Pynchon ξεπερνά το αποκαλυπτικό μυθιστόρημα και μεγαλουργεί στον χώρο του μεταποκαλυπτικού. Η νοσηρή πραγματικότητα γίνεται πύλη εισόδου για ένα σουρεαλιστικό, φουτουριστικό, κυνικό, απόλυτο μυθιστόρημα.