Μετανάστες και εργαζόμενοι υφίστανται μια άνευ όρων και σε διαφορετικό επίπεδο προσπάθεια πειθάρχησης στην «εσωτερική ζωή» του ΚΥΤ, αυτή των στρατικοποιημένων συνθηκών κράτησης πίσω από συρματοπλέγματα.
Η Παναγιώτου μας έδωσε την κίνηση και την ομιλία της Γώγου, της Κατερίνας, χωρίς προετοιμασία, χωρίς δοκιμασία και χωρίς τη δική της δημιουργική συνθήκη.
Η Φιρντάους γεννιέται για να υπηρετεί, για να δέχεται εντολές, για να μάθει τον ρόλο της μάνας, της αδελφής, της ανιψιάς, της ερωμένης, της εργάτριας. Να μάθει όμως όπως ορίζουν οι άντρες τη μάνα, την αδελφή, την ερωμένη, την εργάτρια. Να είναι δηλαδή παθητική, σιωπηλή, πλάσμα άψυχο και πρόθυμο στις ορέξεις των ανδρών.
Στην αριστερή σελίδα σύντομα, άμεσα ποιήματα και στη δεξιά σκέψεις, λέξεις, εικόνες δίχως σαφή σύνδεση, παράδειγμα αυτόματης γραφής. Εκ δεξιών η προσφορά, το δώρο, εξ ευωνύμων το αντίδωρο. Αυτό έχει να κάνει με την ανεκτίμητη αξία της γέννησης, του παιδιού.
Ο Κάρβερ είναι σπουδαίος γιατί κατάλαβε πώς λειτουργούν και πώς μας επηρεάζουν τα επιφανειακά τραύματα της ψυχής. Κι αυτός ο τόμος μας βάζει στην ουσία του έργου του.
* Το κείμενο αποτελεί ομιλία στη βιβλιοπαρουσίαση της Γυναίκας του πρωινού τρένου του Δημήτρη Γράψα, που έγινε στην Αθήνα στις 11 Φεβρουαρίου 2019, διατηρώντας…
Το βιβλίο του Στόκερ μας έδωσε το απόλυτο κακό, την ατμόσφαιρα του τρόμου, την εικόνα του ανήμπορου ανθρώπου απέναντι σε υπερφυσικές, μη ανθρώπινες δυνάμεις. Η αέναη σύγκρουση “καλού-κακού” πήρε τη μορφή που έπρεπε, που της άξιζε.
Ο Γελασάκης το έργο και τον άνθρωπο θέλει να μας γνωρίσει. Απλό και όχι πρωτόγνωρο. Υπάρχει όμως μια διαφορά. Δεν “βρίσκει” ο Καββαδίας τον Γελασάκη, αλλά ο Γελασάκης τον Καββαδία. Ο συγγραφέας-ερευνητής δεν μένει σε αυτό που υπάρχει, αλλά ψάχνει αυτό που δεν έχουμε δει, διαβάσει, δεν υπάρχει δηλαδή για μας.
Η Στέργια αναγνωρίζει τα αποτυπώματα στο σώμα της πόλης και τα μεταφέρει σε μας σχεδόν όπως είναι. Η προσωπικότητα της περνάει στο κείμενο και τη βοηθάει να αφηγηθεί καλύτερα και πιο αποτελεσματικά τις ιστορίες της. Αν θέλετε να βάλετε μουσική, γιατί η Στέργια γουστάρει τη μουσική, βάλτε το “MTV Uplugged in New York” των Nirvana. Γιατί αν “Κάτι κλαίει ακόμα” θέλει τη φωνή του Cobain που σε παγιδεύει και σε ταξιδεύει…
“Η μπάλα στην κερκίδα” -από τις εκδόσεις Οξύ- έχει τη γοητεία της νοσταλγίας και τη θαλπωρή του ρομαντισμού. Δεν πρόκειται όμως για έκθεση ιδεών ή ένα ιδιαίτερο ευχολόγιο, αλλά για αντίδραση απέναντι στη δυστοπία που είναι εδώ και πληγώνει το άθλημα που λατρεύει ο λαός.