
Πλαστική άνοιξη – Λουλούδι σε τσιμέντο
Η Στέργια Κάββαλου στην πρώτη της ποιητική συλλογή αποθησαυρίζει καθετί πλαστικό και το φροντίζει, το προσέχει, το στιλβώνει και στο τέλος παραδίδει τα κομμάτια (της) καθαρά και όμορφα μελαγχολικά.
Η Στέργια Κάββαλου στην πρώτη της ποιητική συλλογή αποθησαυρίζει καθετί πλαστικό και το φροντίζει, το προσέχει, το στιλβώνει και στο τέλος παραδίδει τα κομμάτια (της) καθαρά και όμορφα μελαγχολικά.
Το βιβλίο ανήκει σε αυτά που απαρτίζουν την εβραϊκή Βίβλο και τη χριστιανική Παλαιά Διαθήκη. Το ποιος το έγραψε είναι άλυτο μυστήριο. Και μέσα στο απροσδιόριστο της “καταγωγής” του ο αναγνώστης καλείται αν δεχτεί τον λόγο τον ανατρεπτικό, αν μπορεί να δεχτεί μια άλλη φιλοσοφική προσέγγιση του Θεού και του έργου του.
Τον Αδόλφο Χίτλερ όσο κι αν νομίζεις πως τον γνωρίζεις, δεν τον γνωρίζεις παρά ελάχιστα. Το μνημειώδες και κλασικό, πια, έργο του Ian Kershaw, “Χίτλερ”, έρχεται για να αποκαταστήσει τη μεγάλη εικόνα.
Δύο δυνατές συλλογές διηγημάτων, ένα ενδιαφέρον δοκίμιο και ξεχωριστές δύο ποιητικές συλλογές από της εκδόσεις Πόλις παρουσιάζονται για τις μέρες που έρχονται.
Είναι ο 20ος αιώνας, είναι η δικτατορία του προλεταριάτου, είναι η παλιννόστηση του καπιταλισμού, η κυριαρχία του ρεφορμισμού, οπορτουνισμού, η άνοδος του φασισμού, η πτώση του Τείχους, η επίθεση του συστήματος στα λίγα κεκτημένα που έμειναν στην εργατική τάξη. Είναι το παρασκήνιο και προσκήνιο ενός βιβλίου. Είναι “επίθεση” αναμνήσεων”. Είναι οι “Κόκκινοι” του Καρλ Αντερόλντ.
Η Τουρκία διέπραξε ένα φοβερό έγκλημα. Δεν δολοφόνησε μονάχα αμάχους, δολοφόνησε αμάχους που κρατούσαν λευκές σημαίες· δεν δολοφόνησε μόνο παιδιά, δολοφόνησε και παιδιά τραυματισμένα που τα ασθενοφόρα προσπαθούσαν να τα μεταφέρουν στα νοσοκομεία· δεν έκαψε απλώς όσους τραυματίες στρίμωξε στα υπόγεια, αλλά και το καυχήθηκε… Απαγόρευσε, λιντσάρισε, φυλάκισε, πολιόρκησε με μεγάλες στρατιωτικές δυνάμεις και με τανκς, γάζωσε με τα τανκς και τα κανόνια της τη λέξη “Ειρήνη”.
Τα έργα των Μαρκήσιου ντε Σαντ, «Η φιλοσοφία στο μπουντουάρ», του Πολ Λαφάργκ, «Το δικαίωμα στην τεμπελιά» και του Γκυ Ντεμπόρ, «Η κοινωνία του θεάματος» «μιλούν» στο σήμερα με το βαθύ πολιτικό και φιλοσοφικό τους στοχασμό
Το βιβλίο του Μπάροουζ είναι το μανιφέστο του Queer, των Queer και της Queer πραγματικότητας που ακόμη και σήμερα αρνούνται ορισμένοι να δουν και να αποδεχθούν. Ζητείται αποδοχή και ελπίδα και αν δεν βρεθούν στο διάολο όλοι, θα επιβιώσουμε (άλλη μια φορά).
Ο Πόε δεν κάνει την αρχή του είδους “Αστυνομική ιστορία” (μόνο). Το έγκλημα είναι η αφορμή για να μάθουμε την αιτία, τον λόγο ύπαρξης (μας). “Οι φόνοι της οδού Μοργκ” έπρεπε να γραφτούν για να μάθουμε να ευλογούμε το μυστήριο, το γνωστό-άγνωστο που μας κινητοποιεί και στην ουσία μας ορίζει. Για πάντα…
To 2017 υπήρξαν τίτλοι που έκαναν τη διαφορά. Εδώ παρουσιάζουμε εφτά διαμάντια. Καλή λογοτεχνική χρονιά να ’χουμε!