ΤΕΧΝΕΣ

Ο καλύτερος ήχος μετά την σιωπή

Δεν είναι καθόλου καινούρια τούτη η στήλη. Έκανε την πορεία της για αρκετό καιρό, στο παρελθόν («Δίφωνο», «Jazz & Τζαζ») πέρασε στην διαθεσιμότητα και έρχεται…

To Comics n’ Beer Fest επιστρέφει!

Το comics n’ beer fest μεγαλώνει και μεταφέρεται στο κέντρο της Αθήνας! Φέτος Θα διεξαχθεί το τρίτο ΠΣΚ του Οκτώβρη (14, 15 και 16 Οκτωβρίου…

«Ησυχα να πας», της Ούρσουλας Φωσκόλου

Ο τίτλος σε προτρέπει, σε οδηγεί και σε προετοιμάζει. Αθόρυβα, ήρεμα και με το ελάχιστο βάρος να πας πέρα από την καρδιά του σκότους. Δεν…

Οι πουέντ της οργής – Πώς και γιατί η Εθνική Λυρική Σκηνή απαξιώνει το κλασικό μπαλέτο και τους καλλιτέχνες της

Γιατί απαξιώνονται οι καλλιτέχνες – παιδαγωγοί της Ανώτερης Επαγγελματικής Σχολής Χορού της Εθνικής Λυρικής Σκηνής; Ποιος ωφελείται από την ακόμη μεγαλύτερη απαξίωση της μοναδικής κρατικής σχολής κλαισικού μπαλέτου στην Ελλάδα; Τι καταγγέλει το Σωματείο Εργαζομένων της ΕΛΣ

«Ημερήσια διάταξη», του Ερίκ Βυϊγιάρ

Όταν η τραγωδία δεν εξηγείται, όταν ο χρόνος αδυνατεί να την απαλύνει, τότε ό,τι στηρίζει τον κόσμο μας καταρρέει. Ψάχνεις το χιούμορ να σε σώσει…

Βιαστικές σκέψεις για τον Godard

Με την φυγή του Godard μοιάζει να πέθανε (ξανά) ο κινηματογράφος και η εποχή του. Και υπάρχει η αίσθηση πως οι μόνοι που έμειναν να μας «μιλάνε» είναι οι μέτριοι. Θεσμικοί, πρωθυπουργοί, υπουργοί και παράγοντες, οι κάθε φορά παρατρεχάμενοι και διάφοροι ακόλουθοί τους. Μοιάζει να πέθανε λοιπόν ξανά ο κινηματογράφος αλλά ασφαλώς θα ξαναγεννηθεί όπως κάθε τι που έχει πέσει καλή σπορά επάνω του.

«Παραδειγματικοί φόνοι», του Μαξ Αουμπ

Δεν γεννιόμαστε δολοφόνοι και όμως… Δεν ακονίζουμε μαχαίρια και σπαθιά και όμως… Δεν ξέρουμε τη γεύση του αίματος και όμως… Γεννιόμαστε για να καταναλώνουμε τον…