Τα “Άνθη του Κακού” έγιναν έμβλημα μιας κοινωνίας που άλλαζε, μιας επιθυμίας για καταγγελία των ηθών που μόνο υποκρισία μπορούσες να διακρίνεις στην έκφρασή τους. Η πρώτη έκδοση απαγορεύτηκε λίγες μέρες μετά την κυκλοφορία της. Από τότε, πάντα τα “Άνθη” αυτά έμοιαζαν απαγορευμένα…
Η πρώτη συλλογή διηγημάτων του Νικόλα Σεβαστάκη μάς μεταφέρει σε κόσμους που συνυπάρχουν μέσα στη φαντασία και την πραγματικότητα, στο παρόν και το παρελθόν, στις σχέσεις και στην απομόνωση. Τριάντα δύο μικρά πεζά κείμενα, με μινιμαλιστική περιγραφή και διερευνητική ματιά.
Τα τραγούδια που σφράγισαν την ως τώρα πορεία της τριάδας Μποφίλιου – Ευαγγελάτου – Καραμουρατίδη, αποτελούν τη βάση ενός ολοκαίνουργιου καλοκαιρινού προγράμματος, που στόχο έχει να συγκινήσει και να διασκεδάσει τους πολυάριθμους φίλους της μουσικής τους
Με νέα δομή και με ελαφρώς ανανεωμένο μουσικό σχήμα, εντάσσοντας στο πρόγραμμα των παραστάσεών του μερικά από τα νέα τραγούδια του δίσκου που αναμένεται να κυκλοφορήσει μέσα στο καλοκαίρι
Ο ποιητής Χρήστος Τουμανίδης αναλαμβάνει το δύσκολο καθήκον να μετατρέψει σε στίχους ένα σκηνικό τρόμου. Το αίμα στη Γάζα δεν έχει παγώσει, και είναι μια πραγματικότητα πιο δυνατή από κάθε φωνή διαμαρτυρίας κι από κάθε απόπειρα ερμηνείας της.
Πώς η Κοκαΐνη Κυβερνά τον Κόσμο. Ο υπότιτλος του βιβλίου. Σαφής και περιεκτικός. Στις σελίδες του ανακαλύπτουμε έναν θαυμαστό -όχι καινούργιο- κόσμο, ο οποίος μετριέται σε άπειρα χρήματα, πράκτορες, pushers και, φυσικά, θύματα. Ο Σαβιάνο είναι καταιγιστικός και ταυτόχρονα απολαυστικός.
Είναι ένας από τους δημιουργούς που δεν εφησύχασαν, δεν ενσωματώθηκαν στο διάχυτο κλίμα των χρόνων της επίπλαστης ευφορίας. Ήταν λογικά αναμενόμενο για κάποιον, που το τραγούδι, το οποίο τον έκανε γνωστό ήταν το τόσο διορατικό και «βαθύ» για την εποχή του, «Σύμβαση Αορίστου Χρόνου»
Τέτοια εποχή ήταν, τον Αύγουστο του 1916, που η Σέριφος, το μικρό αυτό νησί των Κυκλάδων, έγινε το επίκεντρο ενός μεγάλου αγώνα, σύντομου σε διάρκεια αλλά εμβληματικού χαρακτήρα για την ιστορία του ταξικού κινήματος στην Ελλάδα
Είδε τα καλύτερα μυαλά της γενιάς του χαλασμένα… Και πήρε τη βαθύτερη εισπνοή του. Κι η εκπνοή, ένα Ουρλιαχτό. Ο Γκίνσμπεργκ, χωρίς τελείες, μας παρέσυρε σε μια ασταμάτητη ροή λέξεων που έμειναν να μας θυμίζουν το τέρας του ανθρώπινου πολιτισμού. Μολώχ.
Είδε τα καλύτερα μυαλά της γενιάς του χαλασμένα… Και πήρε τη βαθύτερη εισπνοή του. Κι η εκπνοή, ένα Ουρλιαχτό. Ο Γκίνσμπεργκ, χωρίς τελείες, μας παρέσυρε σε μια ασταμάτητη ροή λέξεων που έμειναν να μας θυμίζουν το τέρας του ανθρώπινου πολιτισμού. Μολώχ.