«Ο Τάσος πέθανε», της Γεωργίας Δρακάκη
Ανοίγεις τα μάτια και βγαίνεις. Μπαίνεις. Περπατάς αφηρημένος. Το φανάρι δεν λειτουργεί. Κίνδυνος. Το παλιό, λευκό, Honda φρενάρει. Οι ρόδες παραπονιούνται. Μόνο αυτές ξέρουν το…
Ανοίγεις τα μάτια και βγαίνεις. Μπαίνεις. Περπατάς αφηρημένος. Το φανάρι δεν λειτουργεί. Κίνδυνος. Το παλιό, λευκό, Honda φρενάρει. Οι ρόδες παραπονιούνται. Μόνο αυτές ξέρουν το…
Τα λόγια αυτά γράφτηκαν μέσα στα σπλάχνα της Γης. Η μαύρη, ψυχρή, άβυσσος ήταν ο τελευταίος δρόμος κάτω από τον ουρανό. Η πορεία του αναπότρεπτου…
Ένας μανιακός ριμαδόρος ουρλιάζει στο κεφάλι μας και το ζώο μέσα μας ελευθερώνεται. Σε τέσσερις τοίχους είμαστε κλεισμένοι και τον ιερό αριθμό, τον ιερό χώρο…
Να μια «περίεργη» σκέψη: γιατί ο ουρανός να μην είναι το απελευθερωμένο έδαφος; Ένα κομμάτι που πασχίζει να αποδράσει. Αυτά, όμως, είτε τα γράφεις είτε…
Μια πλήρης ανασκόπηση του 26ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης από τις βίαιες αντιδράσεις της εκκλησίας και των ακροδεξιών, στις ταινίες που κατάφεραν και σκαλίσαν κάτω από την επιφάνεια, από τα σοβαρά δοκιμιακά πολιτικά έργα στα χλιαρά κι ανώδυνα. Στις παρεμβάσεις για την Παλαιστίνη. Και φυσικά για το “Σάουντρακ για ένα πραξικόπημα”, την καλύτερη ταινία του φεστιβάλ, καθώς μπρος στα μάτια μας αντιμετωπίσαμε ένα οργισμένο κρεσέντο ήχων και εικόνων, μια αντιαποικιοκρατική και αντιεξαρτητική πολεμική, μια γιορτή της εξέγερσης ως οικουμενικής δραστηριότητας παντός χρόνου και τόπου, τον έντονο χορό της ανθρωπότητας που συγκρούεται με τη μιζέρια. Τα φεστιβάλ δεν αποτελούν μια πηγή απλώς ταινιών και σινεφιλικής απόλαυσης αλλά μια πρόταση τάσεων και μια δημόσια θέση: για το προς τα που, ως κοινό, θα στρέψουμε το βλέμμα.
Σκόρπιες φράσεις, λέξεις που επιμένουν, μένουν. Κάτω τα χέρια από την ιδιοκτησία μου! Αυτός που προειδοποιεί αναφέρεται στη γυναίκα αντικείμενο-περιουσία! Τα ασπρόμαυρα πλάνα φωτίζουν τα…
Ένα φιλμικό μάθημα ταξικής πάλης και σύγχρονης κοινωνικής – πολιτικής ιστορίας
Ο χρόνος δεν σταματά και η Ιστορία δεν ξέρει τι θα πει τελεία. Το κόμμα είναι η κοφτή ανάσα μας και τα εισαγωγικά ο άνθρωπος…
Είμαστε μια ομάδα εργαζομένων στο σινεμά που συναντηθήκαμε με αφορμή τη σιωπή των θεσμών σχετικά με τη γενοκτονία που πραγματοποιεί το Ισραήλ στην Παλαιστίνη. Γράφουμε αυτό το κείμενο από την ανάγκη μας να εκφράσουμε τη συμπαράστασή μας στην παλαιστινιακή κοινότητα και να θέσουμε ερωτήματα προς τον ευρύτερο καλλιτεχνικό χώρο σχετικά με τις ευθύνες που φέρουμε ως άνθρωποι που δημιουργούμε και κατ’ επέκταση συνδιαμορφώνουμε αφηγήσεις, αντιλήψεις και εικόνες για τον κόσμο μας.
Πριν κάποιες μέρες στο κινηματογραφικό φεστιβάλ του Βερολίνου βραβεύτηκαν με δυο κορυφαία βραβεία για το «No Other Land», ένα ντοκιμαντέρ που υπερασπίζεται την Παλαιστίνη (Panorama Audience Award for Best Documentary Film, Berlinale Documentary Film Award) οι συνεργάτες-σκηνοθέτες από το Ισραήλ (Γιούβαλ Άμπραχαμ) και την Παλαιστίνη (Μπάζελ Άντρα). Πήρανε τα βραβεία και κάνανε δημόσια δήλωση, δίχως «ναι μεν αλλά», και χειροκροτηθήκανε από την αίθουσα. Κι άλλοι συνάδελφοι τους στο ίδιο φεστιβάλ με διάφορους τρόπους, θέσανε τον εαυτό τους ανοιχτά πλάι στον λαό της Παλαιστίνης. Οι θεσμοί θορυβήθηκαν στα σοβαρά. Ζήτησαν από το φεστιβάλ να απολογηθεί για την «εκτροπή» του. Το φεστιβάλ το έκανε επί τόπου. Οι καλλιτέχνες που βράβευσε, δυο μέρες έπειτα «αδειάστηκαν». Και ο Ισραηλινός σκηνοθέτης δέχεται πίσω στη χώρα του απειλές κατά της ζωής του και της οικογένειας του. Η λογοκρισία έχει μακρά προϊστορία και ενεργεί καθημερινά στο παρόν για να σιωπήσει η ανθρωπότητα μπρος στο έγκλημα της γενοκτονίας στην Παλαιστίνη.