«Δυναμώστε τη μουσική, παρακαλώ», του Μιχάλη Μαλανδράκη
Φώτα, κάμερα, δράση και δυναμώστε τη μουσική, παρακαλώ. Η περιγραφή της ζωής (μας) και οι οδηγίες χρήσεως, η εξής μία, η ένταση της μουσικής. Σήμερα…
Φώτα, κάμερα, δράση και δυναμώστε τη μουσική, παρακαλώ. Η περιγραφή της ζωής (μας) και οι οδηγίες χρήσεως, η εξής μία, η ένταση της μουσικής. Σήμερα…
Η ομάδα «Συλλογική Μνήμη» η οποία χτίζει κυριολεκτικά τις εκπληκτικές δουλειές της με σχεδόν μηδενικά μέσα, απευθύνει κάλεσμα έμπρακτης αλληλεγγύης, ώστε και αυτό το ντοκιμαντέρ να μπορέσει να βρει τον δρόμο του στο κοινό.
Όταν θα διαβάσετε αυτό το βιβλίο -που θα το διαβάσετε, δεν υπάρχει περίπτωση- θα πάτε στη φράση-προμετωπίδα του και θα αρπάξετε αυτές τις λέξεις με…
Πριν κάποιο διάστημα τρώγαμε με κάτι φίλους στην Ελευσίνα. Στο δίπλα τραπέζι καθόταν μια άλλη παρέα που δεν χρειαζόταν και πολύ προσπάθεια για να ακούσεις τι συζητάνε. Από τα λεγόμενα τους καταλάβαμε ότι είναι εργάτες της περιοχής που είχαν δουλέψει για χρόνια στα ναυπηγεία. Βγάζανε μια περηφάνεια για το παρελθόν τους και τη θέση τους: πόσο έχουν δουλέψει, πόσο έχουν κουραστεί, πόσο εξειδικευμένοι είναι, πόσο έμπειροι.
Το φεστιβάλ έληξε με τη νέα ταινία του Aki Kaurismäki. Ένα θαυμάσιο φιλμ, γεμάτο με το ανεξάντλητο δημιουργικό στυλ του Φινλανδού που επέλεξε και επιμένει να μας μιλάει κινηματογραφικά για το τι σημαίνει να είσαι και να παραμένεις άνθρωπος στον σύγχρονο καπιταλιστικό κόσμο. Μικρή η διάρκεια του, γεμάτη η αφηγηματική του δύναμη. Σινεμά με τα πιο λιτά εργαλεία αλλά και ογκώδους συναισθηματικού φορτίου. Σινεμά που μονάχα αν είσαι ελεύθερος να το κάνεις, το κάνεις. Τέτοια κινηματογραφικά έργα θεωρώ ότι υπενθυμίζουν σε όλους τα κριτήρια του τι είναι και τι πρέπει να είναι ένα κινηματογραφικό φεστιβάλ.
Το αύριο είναι ασταμάτητο, ο ήλιος πάντα φωτεινός και ένας ο φόρος, ο παντοτινός: αυτός του αίματος! Ναι, το ξεκίνημα είναι μακάβριο, υπερβολικό, πομπώδες. Και…
Η αληθινή αθωότητα είναι τόσο τρυφερή και τόσο σκληρή την ίδια στιγμή. Ποιος κατέχει, όμως, την απόλυτη αλήθεια, ποιος ελέγχει το άδολο, ποιος κρατά μόνο…
Πόσο ποιητική είναι η σκέψη κι αν δεν επιβιώσει κανείς από πυρηνική έκρηξη; Καθόλου, ελάχιστα, απόλυτα. Αν τη φανταστείς, θα διαλέξεις το πρώτο. Αν τη…
Βρίσκομαι στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και βλέπω τη μια ταινία μετά την άλλη. Δεν προλαβαίνω να δω τι γίνεται, αυτή τη στιγμή, έξω από τις αίθουσες…
Η ελληνική κοινωνία πάντα θα πορεύεται με ένα πάτημα κι ένα σημάδι στο σώμα της. Η μνήμη της ένα καρφί κι ένα σταυρό θα κουβαλά….