«Κόκκινη γραμμή», της Ειρήνης Ρηνιώτη
Ο άγριος και ο άγιος και το «ρ» που σφυρίζει, στριγκλίζει, ποτίζει την άχρονη διαίρεση (μας). Διαφορετικές πορείες, ίδιες θυσίες. Μα, πώς; Μα, ναι! Ένα…
ΤΕΧΝΕΣ
Zone of Interest / Ζώνη Ενδιαφέροντος του Jonathan Glazer
Μετά το Άουσβιτς δεν θα έπρεπε να αντέχουμε να βλέπουμε ούτε να μυρίζουμε λουλούδια… και ο Jonathan Glazer κατασκευάζει οπτικά το πιο ουσιαστικό καλλιτεχνικό έργο φρίκης.
«Λίγα λόγια για μένα», της Καλλιρρόης Παρούση
Τα λίγα λόγια, τα ελάχιστα, τα σχεδόν διάφανα, αυτά που γίνονται αέρας και από τις χαραμάδες περνάνε. Αυτά που γρήγορα ρευστοποιούνται και κάθε χώρο γεμίζουν….
«Δυναμώστε τη μουσική, παρακαλώ», του Μιχάλη Μαλανδράκη
Φώτα, κάμερα, δράση και δυναμώστε τη μουσική, παρακαλώ. Η περιγραφή της ζωής (μας) και οι οδηγίες χρήσεως, η εξής μία, η ένταση της μουσικής. Σήμερα…
Crowdfunding για το νέο ντοκιμαντέρ της Ομάδας «Συλλογική Μνήμη»: «Συνάδελφοι ηρωικοί οικοδόμοι»!
Η ομάδα «Συλλογική Μνήμη» η οποία χτίζει κυριολεκτικά τις εκπληκτικές δουλειές της με σχεδόν μηδενικά μέσα, απευθύνει κάλεσμα έμπρακτης αλληλεγγύης, ώστε και αυτό το ντοκιμαντέρ να μπορέσει να βρει τον δρόμο του στο κοινό.
«Δάκρυα ξυράφι», του Σον Κόσμπι
Όταν θα διαβάσετε αυτό το βιβλίο -που θα το διαβάσετε, δεν υπάρχει περίπτωση- θα πάτε στη φράση-προμετωπίδα του και θα αρπάξετε αυτές τις λέξεις με…
Μια σκέψη για την ταινία The old οak/Η τελευταία παμπ του Ken Loach
Πριν κάποιο διάστημα τρώγαμε με κάτι φίλους στην Ελευσίνα. Στο δίπλα τραπέζι καθόταν μια άλλη παρέα που δεν χρειαζόταν και πολύ προσπάθεια για να ακούσεις τι συζητάνε. Από τα λεγόμενα τους καταλάβαμε ότι είναι εργάτες της περιοχής που είχαν δουλέψει για χρόνια στα ναυπηγεία. Βγάζανε μια περηφάνεια για το παρελθόν τους και τη θέση τους: πόσο έχουν δουλέψει, πόσο έχουν κουραστεί, πόσο εξειδικευμένοι είναι, πόσο έμπειροι.
Για ένα φεστιβάλ που θα ήθελε κι ο Kaurismäki
Το φεστιβάλ έληξε με τη νέα ταινία του Aki Kaurismäki. Ένα θαυμάσιο φιλμ, γεμάτο με το ανεξάντλητο δημιουργικό στυλ του Φινλανδού που επέλεξε και επιμένει να μας μιλάει κινηματογραφικά για το τι σημαίνει να είσαι και να παραμένεις άνθρωπος στον σύγχρονο καπιταλιστικό κόσμο. Μικρή η διάρκεια του, γεμάτη η αφηγηματική του δύναμη. Σινεμά με τα πιο λιτά εργαλεία αλλά και ογκώδους συναισθηματικού φορτίου. Σινεμά που μονάχα αν είσαι ελεύθερος να το κάνεις, το κάνεις. Τέτοια κινηματογραφικά έργα θεωρώ ότι υπενθυμίζουν σε όλους τα κριτήρια του τι είναι και τι πρέπει να είναι ένα κινηματογραφικό φεστιβάλ.
«Φλόρενς Μπλαντ», του Ανδρέα Νικολακόπουλου
Το αύριο είναι ασταμάτητο, ο ήλιος πάντα φωτεινός και ένας ο φόρος, ο παντοτινός: αυτός του αίματος! Ναι, το ξεκίνημα είναι μακάβριο, υπερβολικό, πομπώδες. Και…
«Κάλμαν», του Γιοάχιμ Μπ. Σμιτ
Η αληθινή αθωότητα είναι τόσο τρυφερή και τόσο σκληρή την ίδια στιγμή. Ποιος κατέχει, όμως, την απόλυτη αλήθεια, ποιος ελέγχει το άδολο, ποιος κρατά μόνο…
- Το τέλος του αρχιβασανιστή της χούντας Θ. Θεοφιλογιαννάκου
- Δημήτρης Λέκκας: «Ή θα ζαρώσουμε στο βάθος του κοτετσιού ή θα κάνουμε την έξοδο του Μεσολογγίου»
- «Ο αχός και το πάθος», του Ουίλιαμ Φόκνερ
- Στρατιώτης, A. Σκευοφύλαξ: Ο εν Ελλάδι… «γεννημένος την 4η Ιουλίου»
- Μπουμπουλίνας 18: Η «ένδοξη» αίθουσα βασανιστηρίων