
Αυτοψία στην φαντασία! Στο Athenscon είδαμε όλες τις πτυχές του φανταστικού στην Ελλάδα
Το δεύτερο Athenscon ανήκε πια στην Ιστορία, και δεν μπορούμε παρά να περιμενουμε το επόμενα και να σχολιάσουμε αυτό.
Το δεύτερο Athenscon ανήκε πια στην Ιστορία, και δεν μπορούμε παρά να περιμενουμε το επόμενα και να σχολιάσουμε αυτό.
Η πορεία «εξανθρωπισμού» των υπέρ-ηρώων που βλέπουμε στο Watchmen σφράγισε μια «σκοτεινή» εποχή των κόμικ που χαρακτηρίστηκε ως περίοδος ενηλικίωσης και απομάκρυνσης από απλοϊκά σχήματα «καλό-κακό» και από χαρακτήρες που είναι πρότυπα ηθικής και γενναιότητας.
Ψυχαναγκαστικές επαναλήψεις κινήσεων ρουτίνας, προβλήματα έκφρασης και λόγου, εμμονές. Είναι αυτά τα στοιχεία που κάνουν αυτό το απροσδόκητο υπερωηρωικό comic τόσο προσιτό και ταυτόχρονα τρομακτικό: το πόσο πιο κοντά μας είναι από το πόσο μακριά θα έπρεπε να είναι μια καταπιεσμένη καθημερινότητα…
Οι ιστορίες των ανθρώπων που μας παρουσιάζονται μέσα στις σελίδες, του V, της Evey Hammond, ακόμα και του Eric Finch είναι η ιστορία μιας κοινωνίας που βυθίστηκε στον πόλεμο και την καταστροφή για χάρη των εθνικισμών και των συμφερόντων και μετά, τα ίδια ακριβώς συμφέροντα και εθνικισμοί επανήλθαν στο προσκήνιο, πιο επιθετικά και πεινασμένα από ποτέ για να τραφούν από τα απομεινάρια των κοινωνιών που οι ίδιοι κατέστρεψαν
Η σειρά έχει περισσότερο σχέση με την Εκκλησία σαν χώρο πολιτικής και κοινωνικής πίεσης, παρά ως παράγοντα ηθικής, ενώ η θρησκεία περνά σε δεύτερη θέση.
Ο μαγικός ρεαλισμός παίρνει έναν κόσμο που είναι οικείος στους θεατές και μετά δίνει νέο σχήμα σε ένα κομμάτι αυτού του κόσμου. Έχει ειπωθεί ότι το να κοιτάς μια τηλεόραση είναι σαν να κοιτάς μέσα σε καθρέφτη · αυτό που βλέπουμε στην τηλεόραση αντανακλά αυτό που συμβαίνει έξω από τα σπίτια μας, μέσα στον κόσμο γενικά. Όμως, το 2016 ο καθρέπτης είναι σαν να βγήκε από λούνα παρκ. Οι κόσμοι της δεκαετίας του 2000 ήταν ρεαλιστικές, αν και τρομακτικές, εκδοχές της καθημερινής πραγματικότητας, στις οποίες δεν θα θέλαμε να καταλήξουμε. Ωστόσο, τα μέρη στα οποία καταλήγουν οι χαρακτήρες πρόσφατα είναι …ασυνήθιστα.
Σε έναν ιδανικό κόσμο, η οχτάωρη εργασία είναι κάτι παραπάνω από επαρκής για να ολοκληρωθούν οι εργασίες που απαιτούνται. Οι υπερωρίες προορίζονται για επείγουσες περιπτώσεις, και ο προγραμματισμός πάντα λαμβάνει υπόψη την ισορροπία μεταξύ της δουλειάς και της ζωής των εργαζομένων. Αλλά ο κόσμος της ανάπτυξης παιχνιδιών απέχει από το ιδανικό…
Για τον Woody Allen, η τηλεόραση ήταν πάντα κάτι το υποδεέστερο, ένα καταφύγιο για όταν η καριέρα/ μανιέρα φτάσει στο λυκόφως της και με μόνη αξία τα χρήματα. Χωρίς ντροπή, κάνει πράξη αυτό του το θεώρημα, κάνοντας στην ουσία μια αρπαχτή.
Το Luke Cage μπορεί να μην έφτασε το ύψος της ψυχολογικής ανάλυσης που έφθασε το Jessica Jones, μπορεί να μην μάγεψε με την ανθρωοπογεωγραφία του όπως το Daredevil, όμως πλάτυνε το εύρος συζητήσεων για τα θέματα που μπορεί να αναδείξει μια super hero σειρά, έδειξε πόσο αλληλενδετες έννοιες είναι οι κοινωνικοί αγώνες και η μαζική κουλτούρα
Ο Luke Cage δίνει μια διαφορετική εικόνα της Νέας Υόρκης από ό,τι συνηθιζόταν μέχρι τότε στα υπερηρωικά κόμικς, δίνοντας μια σκοτεινή νότα πολύ πριν την επιστροφή στο νουάρ τη δεκαετία του ‘80.