Το έργο του Marius von Mayenburg, “Μάρτυρας”, ανεβαίνει σε πανελλήνια πρώτη στο θέατρο VAULT THEATRE PLUS από την ομάδα ProvaT.O., σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Λάσκαρη. Η πρεμιέρα έχει προγραμματιστεί για τις 3 Οκτωβρίου 2017.
Ελάχιστοι ξέρουν αυτή τη νέα, στην οποία κάποιος εικαστικός αφιέρωσε σ’ ένα από τα περιοδικά της εποχής ένα πορτρέτο, με αφορμή το θεατρικό του Σεβτσένκο. Κυρίες και κύριοι, η δεσποινίς Σαπφώ Νοταρά.
Η ομάδα ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ και το RABBITHOLE διοργανώνουν το 1ο Φεστιβάλ Χορού με βάση την ζωγραφική και με την ονομασία Rabbitlab I.0, τον Ιούνιο του 2017.
To “four no reasons” είναι ένα εικαστικό/χορευτικό δρώμενο σε εξέλιξη, ένα ταξίδι στον κόσμο του Rene Magritte, που ξεκινάει από το Rabbithole και το Φεστιβάλ Rabbitlab I.0 και θα ολοκληρώνεται μέσα στον επόμενο χρόνο.
Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν μια πολιτική άποψη και την εκφράζουν με μια διακριτικότητα, με ένα άνοιγμα σκέψης, την περνάνε μέσα από τη δουλειά τους, την αναφέρουν και την υπερασπίζονται με πολύ ευγενή και διαλλακτικό τρόπο, πράγμα που με εκφράζει. Ωστόσο, έμενα η παντιέρα στην τέχνη δεν με εκπροσωπεί. Πιστεύω ότι έχει μεγαλύτερη δύναμη η συνέπεια ανάμεσα στην πράξη και σε αυτά που λες.
Ο Τόμας Μπέρνχαρντ στην “Πλατεία Ηρώων” όχι μόνο μας δείχνει ποιο είναι το κενό στην εποχή μας, αλλά και πώς καλύπτεται. Ο Δημήτρης Καραντζάς που ανέλαβε τη μεταφορά του έργου στη σκηνή του “Θεάτρου της Οδού Κυκλάδων-Λευτέρης Βογιατζής” κατάφερε να ακολουθήσει τον συγγραφέα και να αποδώσει την καθηλωτική αίσθηση του κενού.
Μια μικρο-ιστορία που εκθέτει στο κοινό την δυναμική και την διαύγεια που είναι πιθανόν να επέλθει έπειτα από ένα σημείο καμπής και να επαναθεμελιώσει τα όρια της σχέσης μας με τον εαυτό και την πραγματικότητα.
Μετά το “Περιμένοντας τον Γκοντό”, το “θέατρο δεν είναι ποτέ το ίδιο” έχει σημειωθεί για το αριστούργημα του ιρλανδού θεατρικού συγγραφέα και στοχαστή Σάμουελ Μπέκετ. Για κάποιους ήταν ανατόμος της απόγνωσης, για άλλους ο ιχνηλάτης του κενού. Σίγουρα ήταν ένας από τους καθοριστικούς καλλιτέχνες του 20ου αιώνα, που άλλαξαν πλήρως το θεατρικό τοπίο φέρνοντας το στην μοντέρνα εποχή, έτοιμο να συγκρουστεί με το σύνολο των ηθικών αναφορών μιας κοινωνίας σε παρακμή.
Εκκρεμότητα. Μια κουκίδα μέσα σε ένα μεγάλο άδειο δωμάτιο. Κάτι που περιμένει να συμβεί. Κάτι από το παρελθόν και κάτι από το μέλλον. Μια χορογραφία για την προσωπική ιστορία του καθενός, για την προσωπική μας φωνή. Για τη ζωή που επιλέγουμε.
Παρακολούθησα την παράσταση «Το σακάκι που βελάζει». Μία παράσταση που τόσο ωραία παρουσιάζει τη δυσκαμψία της γραφειοκρατίας, την απρόσωπη εξουσία του κράτους που εκφράζεται μέσα…