Σύρμω Κεκέ: «Παίζω σε ένα έργο σοκαριστικά επίκαιρο».
Ο Τόμας Μπέρνχαρντ, κορυφαίος αυστριακός συγγραφέας, σφράγισε τη γερμανόφωνη λογοτεχνία το δεύτερο μισό του 20ού αιώνα. Η αηδία του για την πορεία του κόσμου είναι…
Θέατρο + Χορός
«Είναι όλα μιμήσεις και ψέματα. Τα πάντα!»
Το «Persona» μοιάζει να είναι το αποκορύφωμα της τέχνης του Bergman, παίρνοντας υπόψη πως παρέμεινε 50 χρόνια (!) μετά, ένα μνημειώδες έργο μελέτης της ανθρώπινης προσωπικότητας, δίχως σκουριά πάνω του, δίχως μια άσπρη τρίχα. Οι προσεγγίσεις για «την καλύτερη ταινία που φτιάχτηκε πότε», σύμφωνα με την Susan Sontag, εκατοντάδες. Στην θεατρική του απόδοση οι συντελεστές έρχονται αντιμέτωποι με ένα μνημειώδες έργο τεραστίων διαστάσεων, και καταφέρνουν να επιβεβαιώσουν ξανά την γοητευτική και οδυνηρή του αλήθεια.
“Αθηνά Χατζησμέρ, ετών 17”, στο Επί Κολωνώ
Η Αθηνά Χατζησμέρ, μαθήτρια 17 ετών, μεταφέρεται μαζί με άλλους κρατούμενους από τις γερμανικές φυλακές στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής. Εκτελείται κοιτώντας τους δολοφόνους της στα μάτια.
Συνέντευξη για το BUY ME: μια περφόρμανς για τον homo consumens
Παρακολούθησα με μεγάλο ενδιαφέρον στη στοά της οδού Κοραή- ένα κρυμμένο μικρό λαβύρινθο με κλειστά μαγαζιά άλλων δεκαετιών- τη παράσταση BuY ME της Νατάσσας Νταϊλιανη…
«1984», του Τζωρτζ Οργουελ, στο Νέο Θέατρο Κατερίνα Βασιλάκου
Το «1984» είναι το αναπόφευκτο και η Κατερίνα Ευαγγελάτου το παρουσίασε ακριβώς όπως είναι: Σκληρό, ανελέητο, πνιγηρό, ανθρώπινο.
Χάρολντ Πίντερ: Συνέλαβε την ανησυχία και την ασάφεια της ζωής
Στις 24 Δεκεμβρίου 2008 «έφυγε» ένας από τους κορυφαίους θεατρικούς συγγραφείς του 20ου αιώνα. Πνεύμα ανήσυχο, λόγος ποιητικός, ακτιβιστικός και τα λόγια του όπλα που έδιναν ζωή και σκότωναν την ασχήμια της.
«Από πρώτο χέρι – Μια παράσταση για τα καπνά»
Με πρωτόγεννες υλικό, αφηγήσεις καπνεργατριών/-των και αγροτισσών/-ών, που ακούγονται καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης, ανασυντίθεται η τοπική ιστορία της καπνούπολης του Αγρινίου και των ανθρώπων της, φτιάχνοντας ένα χαρμάνι από μνήμες, γεμάτες με γέλια, δάκρυα, μαλώματα, έρωτες, ονείρατα, ματαιώσεις, αγώνες.
Μαρία Κίτσου: «Να αποκατασταθεί η φήμη της Ελένης Παπαδάκη»
«Η μεγαλύτερη μου φιλοδοξία και στόχος είναι να αποκατασταθεί η φήμη της Ελένης Παπαδάκη, να δικαιωθεί έστω και μετά θάνατον. Να γνωρίσει ο κόσμος την ιστορία της, το έργο της, γιατί πολλοί δεν έχουν ιδέα. Η παράστασή μας δίνει αφορμή για περισσότερη έρευνα πάνω στο πρόσωπό της καθώς και τροφή για σκέψη.».
Διαδρομές, γεύσεις θανάτου και ξεκάθαρες νίκες
Η Αγγελική Ματθαίου ήταν “παιδί της Λωζάννης, της Συνθήκης της Λωζάννης”. Έτσι συστήνεται στο κοινό η πρωταγωνίστρια της θεατρικής παράστασης «Αγγελική», περιγράφοντας το ταξίδι της ζωής της, ξεκινώντας από την καταστροφή της Σμύρνης το 1922, τον ξεριζωμό της οικογένειάς της από τον τόπο τους, και την αιχμαλώτισή τους από την τούρκικη χωροφυλακή.
Ομάδα πείρα(γ)μα: «Η Δίκη του Μπρεχτ»
«Μία Δίκη στην οποία η ηλιθιότητα δικάζει την ευφυΐα, η υποκουλτούρα την κουλτούρα, ο φανατισμός την ελεύθερη σκέψη, οι “πατριώτες” τους ανθρωπιστές… Μία δημόσια άσκηση υποταγής… Μία συνθήκη όπου, το να κατονομάζεις και να ενοχοποιείς χωρίς κανένα στοιχείο φίλους και συνεργάτες ως “εχθρούς”, αντί για παλιανθρωπιά θεωρείται “ηρωικό καθήκον”… Και κυρίως μία αντίληψη για τη ζωή και την πολιτική που επικίνδυνα ταυτίζει τη δημοκρατία με τον καπιταλισμό σε συνδυασμό με την πατρίδα, τη θρησκεία και την οικογένεια, που απαιτεί να υποτάξει, να εξευτελίσει και να αφανίσει κάθε άλλο τρόπο σκέψης κι έκφρασης από τον πλανήτη…»