Ήταν 20 Φεβρουαρίου 1999 όταν η αγγλίδα θεατρική συγγραφέας Σάρα Κέιν μετά από μακροχρόνια μάχη με την κατάθλιψη αυτοκτόνησε κρεμασμένη από τα κορδόνια των παπουτσιών της σε μια τουαλέτα στο London’s King’s College Hospital
Το σκοτάδι απλώνεται πάνω από την Ευρώπη! Μια παρέα κοριτσιών ξεκινούν μέσα στην Νύχτα του κόσμου την πιο μεγάλη περιπέτεια, αναζητούν μια έξοδο κινδύνου, έναν τρόπο διαφυγής και εναντίωσης στους κανόνες, τις απαγορεύσεις και τις εντολές. Ανακαλύπτουν τελικά το πιο τρομακτικό μέρος που μπορεί να ταξιδέψει ο άνθρωπος: το σκοτάδι που κρύβει ο καθένας μας μέσα του.
Το πεπερασμένο των ανθρώπινων δυνατοτήτων δεν θα μπορούσε να γίνει πιο αντιληπτό όταν “αντίπαλος” είναι η προσδοκία. Οσο κι αν προσπαθούμε να την οριοθετήσουμε και να μη φανούμε αμετροεπείς, αυτή πάντα θα συνθλίβεται από το κυνήγι της ουτοπίας.
Ο Τόμας Μπέρνχαρντ, κορυφαίος αυστριακός συγγραφέας, σφράγισε τη γερμανόφωνη λογοτεχνία το δεύτερο μισό του 20ού αιώνα. Η αηδία του για την πορεία του κόσμου είναι…
Το «Persona» μοιάζει να είναι το αποκορύφωμα της τέχνης του Bergman, παίρνοντας υπόψη πως παρέμεινε 50 χρόνια (!) μετά, ένα μνημειώδες έργο μελέτης της ανθρώπινης προσωπικότητας, δίχως σκουριά πάνω του, δίχως μια άσπρη τρίχα. Οι προσεγγίσεις για «την καλύτερη ταινία που φτιάχτηκε πότε», σύμφωνα με την Susan Sontag, εκατοντάδες. Στην θεατρική του απόδοση οι συντελεστές έρχονται αντιμέτωποι με ένα μνημειώδες έργο τεραστίων διαστάσεων, και καταφέρνουν να επιβεβαιώσουν ξανά την γοητευτική και οδυνηρή του αλήθεια.
Η Αθηνά Χατζησμέρ, μαθήτρια 17 ετών, μεταφέρεται μαζί με άλλους κρατούμενους από τις γερμανικές φυλακές στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής. Εκτελείται κοιτώντας τους δολοφόνους της στα μάτια.
Παρακολούθησα με μεγάλο ενδιαφέρον στη στοά της οδού Κοραή- ένα κρυμμένο μικρό λαβύρινθο με κλειστά μαγαζιά άλλων δεκαετιών- τη παράσταση BuY ME της Νατάσσας Νταϊλιανη…
Το «1984» είναι το αναπόφευκτο και η Κατερίνα Ευαγγελάτου το παρουσίασε ακριβώς όπως είναι: Σκληρό, ανελέητο, πνιγηρό, ανθρώπινο.
Στις 24 Δεκεμβρίου 2008 «έφυγε» ένας από τους κορυφαίους θεατρικούς συγγραφείς του 20ου αιώνα. Πνεύμα ανήσυχο, λόγος ποιητικός, ακτιβιστικός και τα λόγια του όπλα που έδιναν ζωή και σκότωναν την ασχήμια της.
Με πρωτόγεννες υλικό, αφηγήσεις καπνεργατριών/-των και αγροτισσών/-ών, που ακούγονται καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης, ανασυντίθεται η τοπική ιστορία της καπνούπολης του Αγρινίου και των ανθρώπων της, φτιάχνοντας ένα χαρμάνι από μνήμες, γεμάτες με γέλια, δάκρυα, μαλώματα, έρωτες, ονείρατα, ματαιώσεις, αγώνες.