«Η μεγαλύτερη μου φιλοδοξία και στόχος είναι να αποκατασταθεί η φήμη της Ελένης Παπαδάκη, να δικαιωθεί έστω και μετά θάνατον. Να γνωρίσει ο κόσμος την ιστορία της, το έργο της, γιατί πολλοί δεν έχουν ιδέα. Η παράστασή μας δίνει αφορμή για περισσότερη έρευνα πάνω στο πρόσωπό της καθώς και τροφή για σκέψη.».
Η Αγγελική Ματθαίου ήταν “παιδί της Λωζάννης, της Συνθήκης της Λωζάννης”. Έτσι συστήνεται στο κοινό η πρωταγωνίστρια της θεατρικής παράστασης «Αγγελική», περιγράφοντας το ταξίδι της ζωής της, ξεκινώντας από την καταστροφή της Σμύρνης το 1922, τον ξεριζωμό της οικογένειάς της από τον τόπο τους, και την αιχμαλώτισή τους από την τούρκικη χωροφυλακή.
«Μία Δίκη στην οποία η ηλιθιότητα δικάζει την ευφυΐα, η υποκουλτούρα την κουλτούρα, ο φανατισμός την ελεύθερη σκέψη, οι “πατριώτες” τους ανθρωπιστές… Μία δημόσια άσκηση υποταγής… Μία συνθήκη όπου, το να κατονομάζεις και να ενοχοποιείς χωρίς κανένα στοιχείο φίλους και συνεργάτες ως “εχθρούς”, αντί για παλιανθρωπιά θεωρείται “ηρωικό καθήκον”… Και κυρίως μία αντίληψη για τη ζωή και την πολιτική που επικίνδυνα ταυτίζει τη δημοκρατία με τον καπιταλισμό σε συνδυασμό με την πατρίδα, τη θρησκεία και την οικογένεια, που απαιτεί να υποτάξει, να εξευτελίσει και να αφανίσει κάθε άλλο τρόπο σκέψης κι έκφρασης από τον πλανήτη…»
«Στον Μύλλερ το θέατρο είναι ένας χωροχρόνος όπου η ύπαρξη και η ιστορία αλληλεπιδρούν, συναντιούνται και συγκρούονται (…) όπου η καρδιά και το μυαλό (…) κινητοποιούνται, ανοίγοντας τη φαντασία (…) στο πως μπορούμε να δράσουμε απελευθερωτικά μέσα στην κοινωνία».
Απώτερος στόχος της παράστασής μας είναι να αναρωτηθούμε για την ατέρμονη ανάγκη του ανθρώπου να κρύβεται πίσω από κατασκευασμένα προσωπεία και συστηματοποιημένες ομάδες που καταδικάζουν το διαφορετικό και να αναδείξουμε το ζωντανό σώμα το οποίο κουβαλάει μέσα του τη μνήμη της βίας, η οποία είναι πάντοτε καταστροφική.
Ο βραβευμένος με τέσσερα κρατικά βραβεία, Μιχαήλ Άνθης, παρουσιάζει στο ΙΛΙΟΝ plus την παράσταση, «Φύλλο Σιγής», ένα κωμικό, μουσικοθεατρικό μονόλογο …με 13 πρόσωπα.
Η Κατερίνα Ευαγγελάτου όχι μόνο σεβάστηκε τον «Φάουστ», αλλά δεν άφησε το ανυπέρβλητο μέγεθός του να τη συνθλίψει. Έστησε μια παράσταση που έχει όλα τα στοιχεία της γνωριμίας με το σκότος και τη σκοτεινή μας πλευρά. Από το ξεκίνημα δημιουργεί την ατμόσφαιρα για να κατανοήσουμε την αναταραχή στον εσωτερικό κόσμο του Φάουστ.
Η Ιταλία, όλος ο προοδευτικός κόσμος σε κάθε γωνιά του πλανήτη, πενθούν για τον χαμό του θεατρικού συγγραφέα, λογοτέχνη, σκηνοθέτη, ηθοποιού, βραβευμένου με Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1997, Ντάριο Φο, σε ηλικία 90 ετών.
Μια παράσταση πρωτότυπη, αντι-αριστοφανική, αλλά ιδιαίτερα ποιητική, που η αφετηρία της βρίσκεται περισσότερο στο ευρωπαϊκό θέατρο παρά στην αττική κωμωδία. Ίσως, όμως, στην εποχή μας οι ουτοπίες δεν μπορεί παρά να αφήνουν μια γλυκόπικρη γεύση.
Όσο σημαντική είναι μία παράσταση ως καλλιτεχνικό γεγονός άλλο τόσο σημαντική είναι και η επικοινωνία της. Για την ακρίβεια, η επικοινωνία μιας παράστασης συνιστά και αυτή μία πράξη θεατρική.