«Στον Μύλλερ το θέατρο είναι ένας χωροχρόνος όπου η ύπαρξη και η ιστορία αλληλεπιδρούν, συναντιούνται και συγκρούονται (…) όπου η καρδιά και το μυαλό (…) κινητοποιούνται, ανοίγοντας τη φαντασία (…) στο πως μπορούμε να δράσουμε απελευθερωτικά μέσα στην κοινωνία».
Απώτερος στόχος της παράστασής μας είναι να αναρωτηθούμε για την ατέρμονη ανάγκη του ανθρώπου να κρύβεται πίσω από κατασκευασμένα προσωπεία και συστηματοποιημένες ομάδες που καταδικάζουν το διαφορετικό και να αναδείξουμε το ζωντανό σώμα το οποίο κουβαλάει μέσα του τη μνήμη της βίας, η οποία είναι πάντοτε καταστροφική.
Ο βραβευμένος με τέσσερα κρατικά βραβεία, Μιχαήλ Άνθης, παρουσιάζει στο ΙΛΙΟΝ plus την παράσταση, «Φύλλο Σιγής», ένα κωμικό, μουσικοθεατρικό μονόλογο …με 13 πρόσωπα.
Η Κατερίνα Ευαγγελάτου όχι μόνο σεβάστηκε τον «Φάουστ», αλλά δεν άφησε το ανυπέρβλητο μέγεθός του να τη συνθλίψει. Έστησε μια παράσταση που έχει όλα τα στοιχεία της γνωριμίας με το σκότος και τη σκοτεινή μας πλευρά. Από το ξεκίνημα δημιουργεί την ατμόσφαιρα για να κατανοήσουμε την αναταραχή στον εσωτερικό κόσμο του Φάουστ.
Η Ιταλία, όλος ο προοδευτικός κόσμος σε κάθε γωνιά του πλανήτη, πενθούν για τον χαμό του θεατρικού συγγραφέα, λογοτέχνη, σκηνοθέτη, ηθοποιού, βραβευμένου με Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1997, Ντάριο Φο, σε ηλικία 90 ετών.
Μια παράσταση πρωτότυπη, αντι-αριστοφανική, αλλά ιδιαίτερα ποιητική, που η αφετηρία της βρίσκεται περισσότερο στο ευρωπαϊκό θέατρο παρά στην αττική κωμωδία. Ίσως, όμως, στην εποχή μας οι ουτοπίες δεν μπορεί παρά να αφήνουν μια γλυκόπικρη γεύση.
Όσο σημαντική είναι μία παράσταση ως καλλιτεχνικό γεγονός άλλο τόσο σημαντική είναι και η επικοινωνία της. Για την ακρίβεια, η επικοινωνία μιας παράστασης συνιστά και αυτή μία πράξη θεατρική.
Η τέχνη, η επιστήμη, ακόμα και η σχέση γονιού και παιδιού, αποδεικνύονται ανεπαρκείς και καταστροφικές για την πλήρωση των ανθρώπινων αναγκών. Ο Μπέρνχαρντ μετατρέπει την ιατρική σε επιστήμη της αποσύνθεσης και τη μουσική σε τέχνη της αποπροσωποποίησης και της καταστροφής.
Ο Μαρμαρινός δημιούργησε ένα ευρύχωρο ερμηνευτικό πλαίσιο όπου δεν υπάρχει χώρος για μπροστάρηδες. Ολοι μαζί. Ένα σώμα. Η Λένα Κιτσοπούλου που ερμηνεύει τη Λυσιστράτη αλλά είναι η πρώτη μεταξύ πρώτων. Η ερμηνεία της την κάνει τόσο οικεία φιγούρα που οι εκρήξεις της δικαιολογούνται. Κανείς δεν υστερεί γιατί όλοι ξέρουν τη θέση τους ανά πάσα στιγμή και η συνοχή του συνόλου δίνει τον τόνο. Στο τέλος, της παράστασης το χειροκρότημα προσφέρθηκε αφειδώλευτα.
Εκτός από θεατρικές παραστάσεις, θα φιλοξενεί εικαστικές εκθέσεις, μουσικές εκδηλώσεις, παρουσιάσεις βιβλίων και κινηματογραφικές βραδιές στον αυλή του, με χαμηλό εισιτήριο.