Go Johnny Go ή Roll Over Beethoven

Εκτός από σημαντικότατη μουσική παρουσία, ο Chuck Berry μπορεί άνετα να θεωρηθεί ως ο πιο εμβληματικός τραγουδοποιός του ροκ εν ρολ. Διότι, ναι μεν, ο Presley – λόγω απουσίας χρώματος και ανεπανάληπτης σκηνικής παρουσίας – διέσπειρε τον θορυβώδη ιό του ροκ εν ρολ στα νεανικά πλήθη των αμερικάνικων προαστίων, ο Berry όμως, έδωσε υπόσταση σε ένα μουσικό κίνημα που ξεκίνησε από τις ΗΠΑ και κατέκλυσε ολόκληρο τον κόσμο.

Είναι ο τύπος από το Σεντ Λούις που πήρε τα σκήπτρα από τον πολύ Muddy Watters και έβαλε για πρώτη φορά την ποίηση σε αυτό το ιδιαίτερο κάντρι και ριδμ εντ μπλουζ υβρίδιο – αυτός που έγραψε συνειδητά για την εφηβική απογοήτευση και την ανία απέναντι στον θεσμό του σχολείου – την επιβολή συντηρητικών στερεοτύπων όσον αφορά τον τρόπο διασκέδασης και ζωής της νεολαίας και την απαγόρευση κάθε ευδαιμονικής αίσθησης. Οι στίχοι του, λιτοί, κομψοί, γεμάτοι απλούς συμβολισμούς που χτυπούσαν καμπανάκια στα αυτιά των νέων – η κρυφή σεξουαλικότητά τους, το γιορταστικό τους πρόταγμα, η μέθη του να είσαι μικρός στα χρόνια – όλα περνούσαν απ’ τα τραγούδια του Chuck Berry:  Johnny B. Goode / Maybellene / You Never Can Tell / Roll Over Beethoven / Rock and Roll Music / Sweet Little Sixteen/ Back In the U.S.A/ Wee Wee Hours/ Too Much Monkey Business / Brown Eyed Handsome Man / School Days / Carol/ Around and Around / Little Queenie/ No Particular Place to Go / Tulane – o κατάλογος δεν έχει τέλος. Καθόλου τυχαίο πως τα μεγάλα ροκ σχήματα της Βρετανίας – Stones, Beatles, Them (Van Morrison), Animals, Yardbirds κ.α. – όχι μόνο έπαιξαν κατά κόρο τα κομμάτια του αλλά κατάκλεψαν τα ιδιαίτερα καμπανιστά ριφ της κιθάρας  και τα μουσικά μέτρα του – να μην μιλήσουμε για την άλλη πλευρά του Ατλαντικού με τους Beach Boys να χτίζουν την καριέρα τους πάνω στους ρυθμούς και τα ρεφρέν των τραγουδιών του. Το ίδιο σε έναν βαθμό και ο ηλεκτρικός Dylan βάσισε το “Subterranean Homesick Blues” στο “Too Much Monkey Business” του Berry.

Tα ονόματα είναι χιλιάδες καθώς, το αμερικάνικο γκαράζ ροκ αλλά και το πανκ της επόμενης δεκαετίας όπως και κάθε μουσικός που σεβότανε εαυτό ξεκινούσε συνήθως με «δάνεια» από το ρεπερτόριο του εν λόγω τραγουδοποιού. Παράλληλα ήταν η σκηνική εικόνα του… Brown Eyed Handsome Man: Το απολαυστικό “duck walk”, το περπάτημα της πάπιας με την Gibson προτεταμένη σαν πολυβόλο ή το επί τόπου άνοιγμα των ποδιών με την κιθάρα μπροστά σαν φαλλικό όργανο. Ο Chuck Berry περνούσε καλά και μαζί με αυτόν εκατομμύρια νέοι άνθρωποι εκφράζονταν και  ξεσπούσαν τραγουδώντας, Hail, hail rock & roll  deliver me from the days of old…

Υ.Γ.: Ο Chuck Berry είδε την καριέρα του – το 1961 – να καταστρέφεται στο ζενίθ της επιτυχίας του με ένα περιστατικό που σε άλλον λευκό μουσικό μάλλον θα περνούσε απαρατήρητο. Επανέκαμψε στα 70’s και μάλιστα κάτι καλό έγραψε αφού όλοι οι μουσικοί που ευεργετήθηκαν από αυτόν και χόρτασαν δόξα και χρήμα τον θυμήθηκαν και άρχισαν να τον προσκαλούν στα κονσέρτα τους ενώ έπαιζαν μαζί του σε δίσκους.