Diego Armando Maradona Franco ή σκέτο Μαραντόνα

Ένας αλήτης-άγιος, ένας θνητός θεός, στην Αργεντινή, τη Νάπολη και παντού

| 07/06/2015

Το «δίλημμα» Μαραντόνα ή Πελέ είναι ψευδεπίγραφο. Για πολλούς λόγους. Επειδή γουστάρουμε τον Ντιέγκο. Έτσι απλά. Επειδή η προσωπικότητά του μας ελκύει περισσότερο. Επειδή κατάφερε πιο πολλά πράγματα στον αγωνιστικό χώρο. Επειδή ήταν πιο θεαματικός. Επειδή… αναρίθμητοι οι λόγοι. Όμως, η επιλογή μας στον Αργεντινό σχετίζεται με το τί σημαίνει ποδόσφαιρο. Τί σημαίνει να χαίρεσαι το παιχνίδι και να το δείχνεις. Τί σημαίνει να τα δίνεις όλα, χωρίς να σε νοιάζει τί θα γίνει μετά. Μόνο η αδρεναλίνη να ανεβαίνει, λόγω πάθους, έξαψης, αγριάδας, ευτυχίας. Ο Ντιέγκο κράτησε «ζωντανό» το παιδί που έπαιζε μπάλα στην αλάνα. Το παιδί που του άρεσε να επιδεικνύει την υπεροχή του, επειδή ήταν πράγματι καλύτερος. Αυτός ήταν ο Ντιέγκο Μαραντόνα στο γήπεδο. Ένας συμπαθητικός αλήτης που ήθελε να ντριμπλάρει και τους αντιπάλους εκτός αγωνιστικού χώρου. Τους δαίμονές του. Εξουσία, ναρκωτικά. Ένας θνητός θεός είναι στην Αργεντινή και στη Νάπολη. Δεν μπορεί… Κάποιο θεϊκό χέρι τον άγγιξε. Δεν μπορεί… 

Απόδραση από τη φτώχεια 

Ελάχιστοι ποδοσφαιριστές έχουν προκαλέσει τόσο θαυμασμό και χλευασμό. Ταυτόχρονα. Απίστευτα προικισμένος με την μπάλα, ήταν ικανός να ανεβάσει επίπεδο τις ομάδες στις οποίες αγωνιζόταν. Βέβαια, ο ίδιος μπορεί να είχε επίγνωση των ικανοτήτων και του ταλέντου του, ωστόσο, το ποδόσφαιρο για αυτόν ήταν διέξοδος. Διέξοδος από μια δύσκολη παιδική ηλικία στην οποία δεν υπήρχε απεγκλωβισμός από τα προβλήματα. Να ξεφύγει ήθελε και όχι να γίνει πρότυπο. Ο ίδιος έχει δηλώσει: «Όλοι μιλούν για πρότυπα. Πρότυπα και μαλακίες. Στην Αργεντινή δεν έχουμε κανένα ζωντανό πρότυπο. Για αυτό σταματήστε να μου σπάτε τα αρχίδια». Το ποδόσφαιρο ήταν η απόδρασή του από τη φτώχεια. Σε μια παραγκούπολη ζούσε με τους γονείς του. Η γειτονιά του στο Μπουένος Άιρες είχε το όνομα Villa Fiorita, δηλαδή, μικρός ανθός. Ερημότοπος στη δεκαετία του 1960, βυθισμένος στο έγκλημα στον 21ο αιώνα. Ο ίδιος γράφει στην αυτοβιογραφία του: «οι γονείς μου ήταν ταπεινοί εργάτες». Αυτός και η οικογένεια του ζούσαν σε ένα σπίτι με τρία δωμάτια και το νερό να στάζει από την οροφή.

Η εμμονή με το ποδόσφαιρο μοιάζει να είναι έμφυτη. Δεν υπάρχουν μνήμες πριν από αυτό και κανένα άλλο ενδιαφέρον δεν μπορεί να συγκριθεί μαζί του. Όταν, ως μικρό παιδί έκανε θελήματα, το έκανε ενώ έπαιζε με τα πόδια του ένα πορτοκάλι. Όταν ήταν τριών ετών, πήρε από τον ξάδερφο του την πρώτη του δερμάτινη μπάλα και κοιμήθηκε μαζί της αγκαλιά! Και όταν πήγε να δοκιμαστεί πρώτη φορά, σε ηλικία εννιά ετών, ήταν τόσο προχωρημένος που ο προπονητής του νόμιζε ότι ήταν νάνος! Έφτασε γρήγορα στους μεγάλους. Μόλις στα 15! Με τα πρώτα του χρήματα πήρε άλλο ένα παντελόνι για να αλλάζει αυτό που είχε με τα κορδόνια και τα μεγάλα ρεβέρ.

Η υπεροχή του στο γήπεδο ήταν ικανή να τον αποτραβήξει από τη νοσηρή πραγματικότητα της εποχής. Μια πραγματικότητα που ήταν βουτηγμένη στον Βρώμικο Πόλεμο (περίοδος κρατικής τρομοκρατίας, χούντας, απέναντι σε αντιφρονούντες, με 30.000 «εξαφανίσεις»). Στην ηλικία που τα περισσότερα παιδιά ακούν ιστορίες, αυτός άκουγε επευφημίες. Τρεις μήνες μετά το ντεμπούτο του, έκανε προπόνηση με την εθνική ομάδα παρέα με τους Ντάνιελ Πασαρέλα και Μάριο Κέμπες. Στα 18, μετά από νίκη επί της US Cosmos, άλλαξε φανέλα με τον Φραντς Μπεκενμπάουερ. Στα 19 σκόραρε το 100ο του γκολ. Ήταν ήδη το πρόσωπο για τις Coca-Cola, Puma, Agfa.

Τα σύνορα της Αργεντινής και της Νότιας Αμερικής ήταν μικρά για να τον κρατήσουν. Εξάλλου, τα λατινοαμερικάνικα πρωταθλήματα λειτουργούν κατά κάποιο τρόπο ως φυτώρια για τα μεγάλα ευρωπαϊκά κλαμπ. Έτσι, το 1982 αφήνει την πατρίδα του και από τις Αρχεντίνος Τζούνιορς και Μπόκα Τζούνιορς, μετακομίζει στην Μπαρτσελόνα για 8.000.000 δολάρια. Όταν πήγε στη Νάπολι, δύο χρόνια αργότερα, κέρδιζε 7.000.000 δολάρια το χρόνο συν 3.000.000 δολάρια από την ιταλική τηλεόραση. Επίσης, 5.000.000 δολάρια από την εταιρία Hitachi. Η IMG (International Management Group) τον χαρακτήρισε «το πιο γνωστό πρόσωπο στον κόσμο» και του πρόσφερε το ασύλληπτο ποσό των 100.000.000 δολαρίων ($100m) για τη διαχείριση της εικόνας του (image rights). Ο Ντιέγκο αρνήθηκε για πατριωτικούς λόγους (η IMG ήθελε να πάρει διπλή υπηκοότητα). Η ώρα της εθνικής αποθέωσης είχε φτάσει.

Ο γάμος Ουρανού-Κόλασης και η παντοτινή λατρεία

Μεξικό. Παγκόσμιο Κύπελλο 1986. Ο ποδοσφαιρικός κόσμος θα γίνει θεατής τού γάμου Ουρανού-Κόλασης. Στον Μαραντόνα ενώθηκαν τα υπέργεια με τα υπόγεια, οι δαίμονες με τους αγγέλους, ο λαμπρός ήλιος με το εκτυφλωτικά παγερό φως του φεγγαριού. Όπως τον περιέγραψε η L’ Equipe: «Μισός άγγελος, μισός διάβολος». Φυσικά, η δημιουργική έκρηξη κορυφώθηκε στον αγώνα Αργεντινή-Αγγλία. Προημιτελικά της διοργάνωσης. Σε αυτό το παιχνίδι αποτυπώθηκε κρυστάλλινα η ιδιοφυΐα του και η πρόκληση της αυτοκαταστροφής.  Η αναμέτρηση έγινε με φόντο των πόλεμο των Φώκλαντ. Τότε, το 1982, η Αργεντινή είχε ηττηθεί. Ο Ντιέγκο ήθελε να εκδικηθεί για την πικραμένη χώρα του.

Αφού είχαν περάσει έξι λεπτά στο δεύτερο ημίχρονο, και ενώ το σκορ ήταν στο 0-0, ο Στιβ Χοτζ έκλεψε πάσα του Μαραντόνα προς τον Χόρχε Βαλντάνο, όμως επέστρεψε παρακινδυνευμένα την μπάλα στον τερματοφύλακά του Πίτερ Σίλτον. Της έδωσε ύψος και το «χρυσό 10» της Αργεντινής ακολούθησε τη φάση. Πρόλαβε τον Άγγλο γκολκίπερ και με το αριστερό του χέρι έστειλε την μπάλα στα δίχτυα. Ο διαιτητής Αλ Μπιν Νάσερ, χωρίς να έχει εικόνα του τί έγινε, κατακύρωσε το γκολ υπέρ της Αργεντινής.

Μετά την αναμέτρηση, ο Μαραντόνα θέλοντας να στρίψει κι άλλο το μαχαίρι στην πληγή των Άγγλων, δήλωσε πώς επετεύχθη το γκολ: «Λίγο με το χέρι του Μαραντόνα και λίγο με το χέρι του Θεού». Παρόλα αυτά, πέντε λεπτά μετά την προκλητική ενέργεια ήρθε το γκολ του αιώνα. Ο Ντιέγκο πήρε την μπάλα από το κέντρο του γηπέδου, την «κόλλησε» στο αριστερό πόδι, ντρίμπλαρε πέντε αντιπάλους και τον Σίλτον για να σκοράρει. Η περιγραφή του τέρματος από τον Αργεντινό σχολιαστή είναι σαν την κορύφωση ιεραποστολικού κηρύγματος. Το ξέσπασμα της πίστης στο απίστευτο: «Ο Μαραντόνα έχει την μπάλα. Η ιδιοφυΐα του παγκόσμιου ποδοσφαίρου. Πάντα Μαραντόνα. Ιδιοφυΐα, ιδιοφυΐα, ιδιοφυΐα! ΓΚΟΟΟΟΟΛ! ΓΚΟΟΟΟΟΛ! Θέλω να κλάψω! Θεέ μου, να ζήσει το ποδόσφαιρο, τί γκολ! Αυτό με κάνει να κλάψω! Συγχωρέστε με. Ο Μαραντόνα σκοράρει το καλύτερο γκολ όλων των εποχών. Από ποιον πλανήτη ήρθες;». Ο Μαραντόνα στο Μεξικό το 1986 έφτιαξε τον κήπο της Εδέμ για τους συμπατριώτες του και 28 χρονιά μετά δεν σταματούν να τον λατρεύουν για αυτό.

«Έχουμε Μαραντόνα»

Στην επιχειρηματολογία υπέρ του Μαραντόνα υπάρχει ένα όνομα, μια πόλη, μια ομάδα. Νάπολι. Αν ο Μέσι, σύγχρονος διάδοχος (;) του Ντιεγκίτο, έχει καταφέρει τα πάντα σε συλλογικό επίπεδο, το έχει κάνει με ένα από τα πιο ισχυρά κλαμπ. Την Μπαρτσελόνα. Αντιθέτως, ο «El Diego» μπορεί να υπερηφανεύεται ότι έβαλε στον ποδοσφαιρικό χάρτη ένα σύλλογο χωρίς λαμπρό παρελθόν. Ανύψωσε, έστω και λίγο, μια πόλη υποβαθμισμένη στα Νότια της Ιταλίας. Ακόμη και σήμερα, κανείς Ναπολιτάνος ή περαστικός από την περιοχή δεν μπορεί να συγκριθεί με τα επιτεύγματα του Ντιέγκο. Στην τετραετία 1987-1990 ήταν αυτός που έδωσε τίτλους (πρωταθλήματα) σε ένα πολύ δύσκολο, τότε, ιταλικό πρωτάθλημα. Κυρίως, εξόρυξε, από τα βάθη της ντροπής, τη χαρά τού να είσαι φίλαθλος της Νάπολι. Την έπαρση και την αυτοπεποίθηση που έλειπε από τους κατοίκους-οπαδούς του συλλόγου. Ο ίδιος έγινε πολιτισμική-κοινωνική δύναμη, ίνδαλμα, σχεδόν θεϊκό, που λατρεύεται ακόμη και σήμερα.

Βέβαια, για να πραγματοποιήσει αυτή την οβιδιακή μεταμόρφωση, έπρεπε και ο ίδιος να γίνει κάτι ανώτερο από αυτό που ήδη ήταν. Ξεπέρασε το χώρο του ποδοσφαίρου και εισχώρησε στο βασίλειο της θεότητας. Εξωπραγματικό, επουράνια αντανάκλαση που κανείς, φυσικά ούτε ο Μέσι, δεν έχει μπορέσει να επαναλάβει, να ζήσει, να βιώσει, να μεταδώσει.

Ξεπερνώντας κάθε προσδοκία, η Νάπολι, ομάδα που είχε κερδίσει μόνο δύο κύπελλα και είχε παλέψει για την παραμονή της τρεις συνεχόμενες σεζόν, προχώρησε σε μια προκλητική κίνηση, προσπαθώντας να υπογράψει με τον καλύτερο παίκτη του κόσμου. Η είδηση για πιθανή ένταξη του στην ομάδα, προκάλεσε ντελίριο σε ορισμένους οπαδούς. Κάποιοι είχαν γράψει το όνομα του και το έριχναν στα ψηφοδέλτια των Ευρωεκλογών. Ολονυκτίες έγιναν και ο κόσμος φώναζε… Μαραντόνα ή θάνατος.

Ο Βιτσέντζο Σκότι, τοπικός πολιτευτής, αξιοποίησε τις διασυνδέσεις του για να πείσει τέσσερις τράπεζες να δανείσουν τη Νάπολι το ποσό των 7.000.000 λιρών για τη μετεγγραφή και δήλωσε: «Ήρθε ο καιρός να σταματήσει να υποφέρει αυτή η πόλη, τουλάχιστον στο γήπεδο». 

Μετά από 43 ημέρες συνομιλιών, βγήκε λευκός καπνός και τα καλά νέα μεταδόθηκαν σαν έκρηξη ουράνιου τόξου. Οι φτωχοί πολίτες της Νάπολι ξέσπασαν. Έπεσαν στη θάλασσα και έριξαν πυροτεχνήματα. Απίστευτες αντιδράσεις, αλλά δεν θα ήταν μοναδικές. Στην παρουσίαση του έγινε… λαϊκό προσκύνημα. Τουλάχιστον 90.000 άνθρωποι στο γήπεδο Σαν Πάολο. Ο Pibe dOro (χρυσό αγόρι) είχε εντυπωσιάσει από την πρώτη στιγμή. Ο Μαραντόνα ήταν ένας προφήτης της στρογγυλής θεάς που όμως, ακουμπούσε στο βασίλειο του Θεού. Ο ιησουίτης θεολόγος πατήρ Αρμάντο Γκιντέτι περιέγραψε τις αντιδράσεις για την άφιξη του ως ακατανόητες. Νέα θρησκεία υπήρχε στην πόλη. Η αναπάντεχη τροπή των γεγονότων –μια υποβαθμισμένη πόλη να μπαίνει στο κέντρο του ποδοσφαιρικού κόσμου- δεν διέφυγε, όπως ήταν φυσικό, των τοπικών ΜΜΕ. Εφημερίδα έγραψε για τον αντίκτυπο της μετεγγραφής: «Δεν έχουμε δήμαρχο, στέγαση, σχολεία, δουλειά, λεωφορεία, αποχέτευση, χρήματα ή ιδέες, αλλά έχουμε Μαραντόνα»

Επί τη εμφανίσει άρχισε να εξαργυρώνεται η χρυσή επιταγή «Ντιέγκο». Στην πρώτη του σεζόν η Νάπολι τερμάτισε όγδοη και τρίτη στη δεύτερη. Μολαταύτα, το μεγαλύτερο βήμα –άλμα καλύτερα- της ομάδας έγινε την αγωνιστική περίοδο 1986-87. Ο Ντιέγκο οδήγησε το σύλλογο σε νταμπλ. Ήταν τέτοια η ευλάβεια με την οποία τον αντιμετώπιζαν, ώστε πριν τον κρίσιμο αγώνα με τη Φιορεντίνα, στις 10 Μαΐου,  μια προσευχή εμφανίστηκε στα καταστήματα της πόλης. Σε αυτήν διάβαζε κανείς το εξής: «Ο Μαραντόνα μας, που μπαίνει στο πεδίο της μάχης, ευλογημένο να είναι το όνομα του, η βασιλεία του στη Νάπολη, ας μην μας οδηγήσει στην απογοήτευση, αλλά να μας δώσει το πρωτάθλημα. Αμήν». Πλέον, οι αντιλήψεις για αυτόν είχαν θρησκευτικές προεκτάσεις. Οι προσευχές εισακούστηκαν και η Νάπολι έφτασε στον τίτλο. Ο ίδιος, αντιλαμβανόμενος το κλίμα και την κατάσταση που επικρατούσε, τόνισε: «Αυτό δεν το έκανε ο Μαραντόνα. Ο Θεός το έκανε». Το «Σκουντέτο» τόνωσε άμεσα το αίσθημα υπερηφάνειας των κατοίκων και προκάλεσε πλήθος εορταστικών εκδηλώσεων και έντονων πανηγυρισμών. Μάλιστα, φίλαθλος έγραψε σε τοίχο νεκροταφείου το αμίμητο: «Guagliu! E Ch eve sit pers» (Δεν ξέρετε τι χάνετε).

11428134_663028210496780_129673347_o

Μια πόλη της Ιταλίας, περιθωριοποιημένη και δαιμονοποιημένη από τους βόρειους συμπατριώτες της, είχε σπάσει την ασφυκτική κυριαρχία που επέβαλλαν οι βιομηχανικές υπερδυνάμεις του Μιλάνο και του Τορίνο. Για πρώτη φορά, ομάδα του Νότου ήταν πρωταθλήτρια. Όλο αυτό ενίσχυσε έτι περαιτέρω το μύθο, την προσωπικότητα, τον κόσμο και την κουλτούρα που είχε αναπτυχθεί γύρω από αυτόν. Σε μια περιοχή της πόλης, το 25% των νεογέννητων αρσενικών παιδιών έπαιρνε το όνομα Ντιέγκο! Το ταπεινό του ξεκίνημα και ο επαναστατικός του χαρακτήρας, είχαν κάνει τους κατοίκους της Νάπολη να τον υιοθετήσουν.

Τα πράγματα όμως δεν ήταν τόσο αγγελικά και ειδυλλιακά. Στη συμβίωση Ντιέγκο-Νάπολι φέρεται να είχε μπει και η Καμόρα. Η πανίσχυρη τοπική μαφία λέγεται ότι συνδεόταν με τον μάγο της μπάλας, λόγω του εθισμού στην κοκαΐνη. Μάλιστα, φημολογούταν ότι και η ομάδα του είχε βάλει ντετέκτιβ να τον παρακολουθεί. Ο ίδιος στην αυτοβιογραφία του δηλώνει: «Μου πρόσφεραν πράγματα, αλλά ποτέ δεν ήθελα να τα δεχτώ, διότι το ρητό λέει πρώτα σου δίνουν και μετά ζητάνε… Όταν πήγαινα σε κάποιο από τα κλαμπ μου έδιναν χρυσά Ρόλεξ, αυτοκίνητα…». Ο Ντιέγκο δεν ήθελε, αλλά τελικά τα δεχόταν. Στο αγωνιστικό πεδίο, οδήγησε και σε άλλους τίτλους την ομάδα, αλλά το 1991 απέτυχε στους ελέγχους ναρκωτικών και τιμωρήθηκε με 15μηνο αποκλεισμό.

Η ήττα από την κοκαΐνη

 

Ο Μαραντόνα ανήκει στην σπάνια, ολιγομελή, ομάδα ανθρώπων που, παρά τον εθισμό τους στα ναρκωτικά, διέπρεψαν σε αυτό που έκαναν. Η σχέση αγάπης-μίσους με την κοκαΐνη ξεκίνησε στην Μπαρτσελόνα. Ξέρει ότι βγήκε χαμένος από αυτήν. Στην εφημερίδα Sun είχε παραδεχτεί: «Έχασα αρκετό από το ποδοσφαιρικό μου ταλέντο εξ’ αιτίας των ναρκωτικών. Εάν δεν είχα αγγίξει την κοκαΐνη, θα ήμουν τρεις φορές καλύτερος παίκτης. Δεν θα υπήρχε διαμάχη για το ποιός είναι καλύτερος ποδοσφαιριστής στον κόσμο. Εγώ ή ο Πελέ. Όλοι θα έλεγαν εμένα».

Απόδειξη τις ιδιαιτερότητάς του και πάλι τα λόγια του: «Όταν ήμουν στα χειρότερά μου, έπαιρνα κοκαΐνη με ουίσκι για τρεις σερί μέρες, κοιμόμουν μία, μετά έπαιρνα πάλι κοκαΐνη και την Κυριακή έπαιζα». 

Όπως ήταν φυσικό, στον 20χρονο εθισμό του κινδύνεψε και η ζωή του. Στις 4 Ιανουαρίου 2000, κι ενώ ήταν σε διακοπές στην Ουρουγουάη, εισήχθη εσπευσμένα σε τοπική κλινική. Μυς της καρδιάς του είχε υποστεί ζημιά από την κοκαΐνη. Στις 18 Απριλίου 2004, μπήκε και πάλι στο νοσοκομείο. Έμφραγμα του μυοκαρδίου, λόγω υπερβολικής δόσης. Έμεινε στην εντατική για αρκετές ημέρες, πριν βγει στις 29 Απριλίου. Τέλος, στις 29 Μαρτίου 2007 μπήκε και πάλι στο νοσοκομείο. Στο Μπουένος Άιρες. Αυτή τη φορά για ηπατίτιδα και προβλήματα από κατάχρηση αλκοόλ. Έντονες οι φήμες για την υγεία του, οι οποίες έφτασαν μέχρι και στο θάνατο!

Η σχέση με την πολιτική

Ο Μαραντόνα δικαιώνει με τον τρόπο του την ιδιότητα του πολιτικού όντος. Η εμπλοκή του με την πολιτική έντονη και ξεχωριστή. Ακόμη και όταν δεν το επεδίωκε. Όπως το 1979, όταν η χούντα εκμεταλλεύτηκε την κατάκτηση από την Αργεντινή του παγκόσμιου πρωταθλήματος Νέων. Ηγέτης ήταν ο Ντιέγκο. Η επιτυχία χρησιμοποιήθηκε για να αποσπαστεί η προσοχή του κόσμου από τις βιαιότητες και τις επιθέσεις του καθεστώτος στα ανθρώπινα δικαιώματα. Ακόμη και μετά τη φυγή του από τη χώρα, το όνομά του χρησιμοποιούταν από τις κυβερνήσεις προς εύνοιά τους. Το 1986 ο πρόεδρος Ραούλ Αλφονσίν πανηγύριζε μαζί του την κατάκτηση του Μουντιάλ. Αργότερα, ο ίδιος έγινε φίλος με τον πρόεδρο Κάρλος Μένεμ. Φιλία που χάλασε το 1990, όταν συνελήφθη για κατοχή κοκαΐνης μετά από έφοδο της αστυνομίας. Ο Ντιέγκο κατηγόρησε την κυβέρνηση ότι τον εγκατέλειψε στα δύσκολα.

Γίνεται αντιληπτό ότι δεν ήταν πάντα με την Αριστερά. Εκτός από τον Μένεμ, είχε στηρίξει και τον οικονομολόγο Ντομίνγκο Καβάλο, ο οποίος συνέβαλλε στη δημιουργία της κρίσης του 2001 στην Αργεντινή. Με τον Φιντέλ Κάστρο έγινε φίλος όταν μετέβη στην Κούβα για να αποτοξινωθεί από τα ναρκωτικά και να αντιμετωπίσει τα προβλήματα υγείας του. Υποστήριζε τον Ούγκο Τσάβες στη Βενεζουέλα και δήλωνε ότι αντιτίθεται στον ιμπεριαλισμό. Διαδήλωσε διαμαρτυρόμενος για την παρουσία του Τζορτζ Μπους στην Αργεντινή, ενώ έχει εκφραστεί με τα χειρότερα λόγια για τις ΗΠΑ. Το 1987 συγκρούστηκε με τον Πάπα Ιωάννη Παύλο το Β΄. Τα λόγια του είναι ξεκάθαρα: «Διαφώνησα μαζί του, διότι ήμουν στο Βατικανό και είδα τις χρυσές οροφές και ύστερα άκουσα ότι η εκκλησία ανησυχεί για την ευημερία των άπορων παιδιών. Πούλα τις οροφές σου φίλε. Κάνε κάτι».

 

Η φωνή των άλλων

 

Τελικά, τί είναι ο Ντιέγκο; Πρότυπο; Όχι. Είδωλο; Όχι; Μύθος; Σίγουρα. Δεν σταματά όμως εκεί. Ένας αλήτης άγιος είναι που μίλησε, ντριμπλάροντας τους πάντες και στη συνέχεια θέλησε να γίνει η φωνή των καθηλωμένων κραυγών, ψιθύρων, ικεσιών, διαμαρτυριών. «Είμαι η φωνή όσων δεν έχουν φωνή. Η φωνή αυτών που νιώθουν ότι τους εκπροσωπώ, διότι πάντα έχω ένα μικρόφωνο μπροστά μου,  ενώ αυτοί δεν θα έχουν ποτέ στην ξεχασμένη ζωή τους»

Δεν είναι υπερβολικό λοιπόν ότι το 1998 δημιουργήθηκε στην πόλη Ροζάριο της Αργεντινής η θρησκεία Μαραντόνα (Iglesia Maradoniana). 

 

 

Πηγές 

http://www.theguardian.com/football/2004/oct/01/sport.sportandleisurebooks 

http://www.telegraph.co.uk/sport/football/international/3278819/LifeandcrimesofDiegoArmandoMaradonaFootball.html 

http://www.ft.com/intl/cms/s/2/3cc3c7aa-6eb1-11dfad16-00144feabdc0.html#axzz3I0lo8j9u 

http://www.espnfc.com/story/883931/rewindto-1990-maradonaanswersnaplesprayers 

­http://www.rehabtoday.com/articles/maradonaworldsmostfamousaddict.html 

-Wikipedia

 

 

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1980. Σπούδασε αθλητική δημοσιογραφία και παρά την αγάπη και την ενασχόλησή του με τη λογοτεχνία, συνεχίζει να ασχολείται με το αθλητικό ρεπορτάζ. Έχει εργαστεί σε εφημερίδες, περιοδικά, ραδιοφωνικούς σταθμούς, κάνοντας βιβλιοπαρουσιάσεις