Electric Litany: Under A Common Sky

Οι Electric Litany επέστρεψαν δισκογραφικά με το τρίτο τους album “Under A Common Sky” μέσα από το label της Innerear, την One RPM και την Apollon Records. Τα 9 κομμάτια του άλμπουμ, που κυκλοφορεί από τις 27 Σεπτεμβρίου, γράφτηκαν από την τετραμελή μπάντα σε ένα παραθαλάσσιο σπίτι στην Κέρκυρα το καλοκαίρι του 2017 πριν ηχογραφηθούν στο studio Fish Factory, στo Βόρειο Λονδίνο, με παραγωγό τον Γιώργο Μπότη.

Κατά τους ίδιους τους Electric Litany το “Under A Common Sky” είναι το πιο φιλόδοξο album τους μέχρι σήμερα, εμπνευσμένο όχι μόνο από τη νυχτερινή φύση του νησιού, αλλά και από την ανθρωπιστική κρίση στην οποία βρισκόμαστε.

Κάθε φορά που ακούω τους Electric Litany πάντα με κάνουν να σκέφτομαι ότι η επιλογή του ονόματός τους είναι από τις πλέον εύστοχες επιλογές έκφρασης του χαρακτήρα τού ήχου τού συγκροτήματος. Αυτή η σχεδόν κατανυκτική ατμόσφαιρα που επιτυγχάνουν με την ηχητική αισθητική που έχουν διαμορφώσει σε μεταφέρει σε μια θάλασσα λυρισμού, σε ένα σύμπαν που σε τυλίγουν ήχοι συνάμα κοσμικοί και απόκοσμοι. Έτσι νιώθεις, για παράδειγμα, ακούγοντας το Azure αλλά και το CFU, ειδικά την εξέλιξή του μετά το 5^ο λεπτό. Το δε Sealight που ακολουθεί, τρίτο κομμάτι στη σειρά του άλμπουμ, με τις συνεχείς εναλλαγές του στις χαμηλές κλίμακες και το σαξόφωνό του, ακούγεται σαν μια συνεχή πάλη του σκοταδιού με το φως. Do you see the light? μας ρωτάει διόλου τυχαία ο Αλέξανδρος Μιάρης… Τα England και Bedroom που ακολουθούν ακούγονται πιο αιθέρια, με το Bedroom ειδικά να σε κάνει να νιώθεις ένα απαλό ηχητικό αεράκι να σου χαϊδεύει την ψυχή…

Το έργο των Electric Litany συνολικά το διακρίνει ένας βαθύς ουμανισμός. Ανέκαθεν και με διάφορες αφορμές τάσσονται στο πλευρό των καταπιεσμένων αυτού του κόσμου. Το “Under A Common Sky” υπονοεί ερωτήματα: σε ποιόν ανήκει ο ουρανός; Τι σημασία έχουν τα σύνορα, τα επίσημα και αυτά που είναι μέσα μας; Παράλληλα υπονοεί απαντήσεις: ο ουρανός είναι κοινός, ανήκει σε όλους και όλες μας. Για αυτό και το Refugee (Under A Common Sky) είναι εκείνο το κομμάτι του νέου τους άλμπουμ που επιλέγει να σταθεί απέναντι σε ένα από τα μεγαλύτερα θέματα της εποχής μας, αυτό της μετανάστευσης: “Why would I leave my home?/The heavens have my son/ The sky is now my family/You nazi fucking scum!” Πόσο πιο καθαρά και απλά μπορεί να σταθεί ένας μουσικός απέναντι στην υστερία αυτών που αντιμετωπίζουν τους μετανάστες σαν απειλή;

Το 7^ο κομμάτι του δίσκου, The 7^th Goodbye, είναι η επόμενη πρόκληση ακουστικότητας. Σχεδόν «σέρνεται», μετά βίας ακούγεται στα πρώτα του 2 λεπτά ακριβώς για να «εκραγεί» στη συνέχεια και να υποδηλώσει πιο αιχμηρά τη σύγκρουση ενός έρωτα σε απελπισία με τον ίδιο του εαυτό και την πρόθεση ενός χαμένου παιδιού να κάψει τον κόσμο για αυτό που έχει καταντήσει. Τα δύο κομμάτια που ακολουθούν κρατούν ψηλά την μπαγκέτα της μπάντας ολοκληρώνοντας ένα δίσκο που πέρα από τις φιλοδοξίες τού γκρουπ είμαι σίγουρος ότι θα καλύψει και αυτές των ακροατών του. Η σχεδόν δυστοπική κινηματογραφική παραγωγή των Μιάρη, Μπότη και Simic λειτουργεί σαν ταιριαστό σκηνικό για το album, υπογραμμίζοντας την ανθρωπιστική κρίση που το ενέπνευσε.