«Χωρίς φαρδιά, χωρίς αμάξια και λεφτά...»
Για τη νέα χιπ χοπ γενιά
«Τα ‘μαθες; Sold out το σημερινό live!». Αυτή η φράση μονοπώλησε τον σαββατιάτικο καφέ μας, αφού ακολούθησαν πανικόβλητα τηλεφωνήματα σε γνωστούς και αγνώστους για να καταφέρουμε να προμηθευτούμε κάποια από τα εναπομείναντα εισητήρια που είχαν κρατηθεί για το ταμείο. Επρόκειτο για το live Ρόδες United, όπου σε 2 βραδιές στη σκηνή του Gagarin, στις 28 και 29 Μάρτη, απέδειξαν ότι διατηρούν αυτόν το μοναδικό urban ήχο του παλιού σχήματος που γνωρίσαμε στο Silent Disco και έχουν να δώσουν πολύ φρέσκο υλικό ακόμη. Κυρίως, όμως, έδωσαν αφορμή για σκέψεις…
Ο Νικήτας Κλιντ και η καινούρια του παρέα, φιλοξένησαν στη σκηνή τον Φοίβο Δεληβοριά και τον Λεωνίδα Μπαλάφα, αλλά και τους «δικούς μας» Ταφ Λάθος και Εισβολέα. Αυτή η συνύπαρξη των (τελικά όχι και τόσο) διαφορετικών ειδών, σχολών και ήχων έβγαλε ένα φανταστικό αποτέλεσμα. Τα κουπλέ του Νικήτα κόλλαγαν τέλεια με τα ρεφραίν του Φοίβου και με τους στίχους του Λεωνίδα. Στιχουργικά σεμινάρια από Ταφ Λάθος και Εισβολέα, οι οποίοι δεν δυσκολεύτηκαν να γίνουν ένα, μαζί με τους υπόλοιπους, καθώς και οι ίδιοι πλέον έχουν αφήσει για λίγο στην άκρη τα samplers και συνεργάζονται με διάφορους μουσικούς στα προσωπικά τους projects.
Έτσι λοιπόν, με τα συνθήματα «σιγά σιγά» και «μην τσακώνεστε» που φώναζε συχνά πυκνά ο Νικήτας από το μικρόφωνο, κύλησαν οι δύο πολύ δυνατές βραδιές με όρεξη, μουσική φρεσκάδα, αυτοσχεδιασμούς, συγκινήσεις και την τεράστια συμμετοχή του κοινού, που αποτελούνταν από παλιούς low bappers μέχρι και «καταθλιπτικές» φοιτήτριες.
Όλο αυτό φάνηκε να το διασκέδασαν όλοι, καθώς ο Δεληβοριάς έδωσε τον καλύτερό του εαυτό, ο Μπαλάφας ουρλιάζοντας και παίζοντας drums στο φινάλε δεν κατέβαινε από τη σκηνή, ο Νικήτας έδωσε μία από τις πιο «οργανωμένες» εμφανίσεις του, ο Λιάκος τραγούδησε πολλούς καινούργιους στίχους του, ο Ταφ εμφανίστηκε και τη δεύτερη μέρα, ενώ ο Felipe με τα beatbox του και τα ιδιαίτερα φωνητικά του ήταν το κερασάκι στην τούρτα.
Οι δύο αυτές ταξιδιάρικες και γεμάτες ενέργεια βραδιές αποδεικνύουν ότι η μουσική είναι μία και η καλή μουσική ακούγεται πολύ.
Μάλιστα, τώρα τελευταία, παρατηρείται ότι το ελληνικό ραπ μπορεί να σταθεί ισάξια, και να δώσει μια ιδιαίτερη δυναμική, δίπλα σε άλλα είδη που ίσως να θεωρούνται πιο εύκολα για το αυτί και για το ραδιόφωνο. Πέραν λοιπόν από τη συνεργασία που προαναφέρθηκε, είδαμε για παράδειγμα τον Εισβολέα να κάνει τραγούδι με τη Ματούλα Ζαμάνη, τους ΝΤΠ να συνεργάζονται με τον Απόστολο Ρίζο και τα καινούργια τους τραγούδια να έχουν μυρωδιά από Μάρκο Βαμβακάρη. Και μην ξεχνάμε τον Mc Yinka, τον frontman των Imam Baildi.
η battle ρητορική και το αμερικάνικο όνειρο για ακριβά αμάξια και φαντασμαγορικές γκόμενες δίνουν τη θέση τους σε κοινωνικά και ερωτικά θέματα που έχουν απασχολήσει τον καθένα μας
Κάπως έτσι, τα beats αντικαθίστανται από πραγματικά τύμπανα και οι λούπες από τους ζωντανούς ήχους της κιθάρας, του μπουζουκιού, του βιολιού. Τα freestyle sessions στα lives δεν περιλαμβάνουν μόνο τους λεκτικούς αυτοσχεδιασμούς και τα scratches, αλλά και τα τζαμαρίσματα των μουσικών και το συνδυασμό όλων των προηγούμενων. Όσο αφορά στο περιεχόμενο των στίχων, περιορίζεται η battle ρητορική και το αμερικάνικο όνειρο για ακριβά αμάξια και φαντασμαγορικές γκόμενες, και αναδεικνύονται περισσότερο κοινωνικά και ερωτικά θέματα που έχουν απασχολήσει τον καθένα μας.
Είναι αυτή η νέα εκδοχή του hip hop των τριαντάρηδων; Μπορεί. Μια γενιά, που μεγάλωσε στα 90’s με μπόλικη επιθετικότητα, έχθρες και αντιπαλότητες, και ψάχνει αυτό το μοναδικό στυλ που καλλιέργησε όλα αυτά τα χρόνια να το εξελίξει, να το διαδώσει, να συναντήσει αυτιά που μέχρι πρότινος μπορεί να έκλειναν επιτηδευμένα ακούγοντας αυτήν τη μουσική. Να μπει στο μάτι των «έντεχνων» και να αποδείξει ότι οι ρίμες που ξεκινούν από τοn δρόμο μπορούν να «χορέψουν» καλύτερα πάνω στις μελωδίες τους.
Μια hip hop γενιά, η οποία έπαψε να συντηρείται από τους γονείς και να κριτικάρει, εκ του ασφαλούς, έχοντας πλέον τεθεί αντιμέτωπη με τα πραγματικά προβλήματα της ζωής. Απαντώντας έτσι, σε ένα κοινό που έχει γίνει πιο απαιτητικό, αρνείται να αποτινάξει από πάνω του την κουλτούρα του hip hop και δεν καλύπτεται από το mainstream RnB του Mtv και των μουσικών βραβείων του MAD
Ίσως αυτός ο νέος πειραματισμός να είναι κομμάτι μιας καλλιτεχνικής δημιουργίας που λείπει στην περίοδο της κρίσης. Μίας μουσικής που να θίγει τα καθημερινά προβλήματα, χωρίς να σκύβει το κεφάλι, δημιουργώντας ένα αίσθημα αισιοδοξίας. Που δεν θα χωρά στα πρότυπα της «εναλλακτικής» κουλτούρας που προωθείται από τα προχώ portals και free press, αφού κατά βάθος κρύβουν συντηρητισμό και ενσωμάτωση.
Κάπου εκεί πατάνε οι διαχρονικά αιχμηροί ραπ στίχοι και συναντούν στίχους και πενιές των ρεμπέτικων τραγουδιών, αλλά και το δυναμισμό και τον αυθορμητισμό της ελληνικής ροκ σκηνής.
Έτσι όλο αυτό το μίγμα φαίνεται ότι θα καταφέρει να σπάσει τα όρια, να πειραματιστεί, να δημιουργήσει. Τα παραδείγματα μέχρι στιγμής λίγα και καλά. Περιμένουμε τη συνέχεια…