Μουσική

Eversor: Από τον Βύρωνα στα decks όλου του κόσμου

Eversor Interview @ Mixdown Studio, Βύρωνας.

Αυγουστίνος Παριανός | 01/08/2014

#Το Περιοδικό για τη Διατάραξη της Κοινής Ησυχίας αποφάσισε -εν μέσω θέρους- να «εκκινήσει» με πιο σταθερό και συγκροτημένο τρόπο μια διαδικασία γνωριμίας, συνάντησης και ανοίγματος ενός -τρόπον τινά- βήματος διαλόγου με ανθρώπους, μουσικές, «φάσεις» και καταστάσεις, που με χίλιους δυο τρόπους, επιφυλάξεις, διαφωνίες, συμφωνίες ή επανoηματοδοτήσεις μπορούμε να πούμε, ότι ανήκουν στην underground, streetwise κουλτούρα των γειτονιών στις πόλεις μας.

Ο Eversor είναι από τους πιο ταλαντούχους και δραστήριους Hip Hop παραγωγούς αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα. Η φήμη του ξεπερνάει τα σύνορα, καθώς έχει ένα πλούσιο βιογραφικό με συμμετοχές με πολλά και μεγάλα ονόματα της διεθνούς Hip Hop σκηνής. Γέννημα θρέμμα Βυρωνιώτης, μέλος των Phase 3, έχει συνεργαστεί με την αφρόκρεμα των Ελλήνων MCs, και κάθε solo project του είναι μια ευχάριστη έκπληξη. Τον συναντήσαμε στο studio του, πηδήξαμε από ταράτσα σε ταράτσα και κάναμε digging στη δισκοθήκη του.

Συνέντευξη: Αυγουστίνος Παριανός – Φωτογραφίες: Γιάννης Καραμπάτσος

-Υπάρχει ακόμα η γεύση των Phase 3?

Η γεύση των Phase3 υπάρχει ακόμα, όπως και η υγιέστατη μεταξύ μας επικοινωνία. Δεν υπάρχει το στοιχείο του Jam, το να κάτσουμε δηλαδή όλοι μαζί στο studio και να δημιουργήσουμε, όπως κάναμε παλιότερα από τα πρώτα μας demo και τις πρώτες μας ηχογραφήσεις. Όσο μεγαλώνουμε αυτό έχει εκλείψει, αλλά πολύ χαλαρά ίσως το ξαναφέρουμε στην επιφάνεια. Δεν αγχωνόμαστε. Είμαι πολύ αρνητικός με το να βγάλουμε μια ανακοίνωση ότι διαλυόμαστε κλπ. Είμαστε μια χαρά μεταξύ μας και αυτό είναι το βασικό, και όταν ξανάρθει η ανάλογη χημεία και η άνεση του χρόνου θα ξαναγίνει κάτι.

-Πέραν από την ιδιότητα του παραγωγού, έχεις υπάρξει και MC. Θα σε ξαναδούμε σε αυτόν το ρόλο;

Το rap το λατρεύω και μου έχει λείψει πάρα πολύ αυτή η μορφή της ψυχανάλυσης στο χαρτί και προς τον κόσμο, αλλά θέλω να κάνω focus στην παραγωγή. Είναι μια γλώσσα πιο παγκόσμια σε σχέση με το rap και αυτό με βοηθάει στα πάρε-δώσε που έχω με το εξωτερικό. Επίσης η παραγωγή απέδιδε περισσότερο. Δεν μπορώ να βασιστώ στο rap για να βιοποριστώ. Παράλληλα με τη δουλειά στο studio, ασχολούμουν με τα beats μου και αποφάσισα να επικεντρωθώ εκεί.

-2 λόγια για την εμπειρία σου στο εξωτερικό. Πώς σου δόθηκε αυτή η ευκαιρία; Τί αποκόμισες καλλιτεχνικά;

Αρχικά με βοήθησε το internet. Ήμουν πιτσιρικάς και ήθελα να δώσω κάποια beats μου σε ξένους MCs, λόγω της γλώσσας και επειδή εγώ άκουγα αμερικάνικο rap κατά κόρων. Τότε προσέγγισα πολύ underground ονόματα. Έτσι το 2005 έβγαλα το “Back to the Essence”. Μετά έγινε μια κίνηση από την Atari όπου συμμετείχα στη μουσική του video-game του Μαrc Ecko, το Getting Up. Από εκεί και πέρα, άρχισε να ανοίγει η μία πόρτα μετά την άλλην. Ουσιαστικά άρχισε σαν πείραμα δικό μου, καθώς είχα το άγχος και την απορία να δω πως θα ακούγονται τα beats μου με ξένους MCs. Προφανώς και το κυνηγούσα, το κυνηγάω και θα το κυνηγάω. Πλέον είναι λίγο πιο εύκολα τα πράγματα από ότι παλιά. Συμμετείχα στο Diversidad, κάτι σαν Supergroup, όπου μία σύμπραξη πολυεθνικών εταιριών μαζί με το ευρωπαϊκό μουσικό γραφείο επέλεξαν τους 19 καλύτερους καλλιτέχνες (rappers, παραγωγούς, DJs). Ήταν ένα project που διήρκησε 1,5 με 2 χρόνια και περιελάμβανε studio sessions και live tour. Έπειτα έκανα κάποιες συναντήσεις στην Αμερική που ήταν αποδοτικές. Όσο να’ναι μαζεύεται ένα βιογραφικό που στο εξωτερικό παίζει μεγάλο ρόλο. Παίζει ένα καλό όνομα έξω. Όσο κι εγώ το κρατάω σταθερό, νομίζω ότι θα δουλεύει.

–Πέρα από το κομμάτι της έμπνευσης, σε βοήθησε και τεχνικά αυτή η εμπειρία;

Πήρα πολλά πράγματα και όχι μόνο τεχνικά, ακόμα και στο στυλιστικό μέρος, στο πως να φέρομαι και να είμαι επαγγελματίας απέναντι σε ανθρώπους που έχουν απαιτήσεις από μένα. Με έμαθε να είμαι στην ώρα μου. Να ανταπεξέρχομαι σε συνθήκες που μου ήταν τελείως άγνωστες, ακόμα και αρνητικές. Πρέπει να μάθεις πως κάθε στιγμή πρέπει να κάνεις τη δουλειά σου.

-Συνεργάστηκες με πολύ μεγάλα ονόματα. Ποιός από όλους αυτούς σου έκανε εντύπωση;

Μου έκανε εντύπωση ο Γερμανός ο Curse. Έχει την κλασσική γερμανική πειθαρχία, που φάνηκε και στο Mundial ότι μπορούν εύκολα να καταρρίπτουν μύθους (γέλια..). Έτσι, και στη μουσική είχε αυτήν την πειθαρχία, αυτήν την ισχυρογνωμοσύνη, για την οποία όμως είχε επιχειρήματα. Ενώ είχα πολλά conflicts μαζί του, πήγαμε να πιαστούμε και στα χέρια λόγω του έντονου διαπληκτισμού και της διαφοράς στην αισθητική, ήταν αυτός μαζί με τον οποίο έμαθα τα περισσότερα πράγματα. Και ο ίδιος έχει τεσταριστεί ανάλογα από άλλα ιερά τέρατα του χώρου, όπως ο Pete Rock. Το καλό είναι, ότι όλο αυτό, στο τέλος το εκτιμάς. Εκείνη τη στιγμή μπορεί να μη σου αφήνει την καλύτερη γεύση, αλλά τελικά φεύγεις με κάτι έξτρα.

Ο καθένας σύμφωνα με το κοινό που έχει απήχηση και με αυτό που θέλει να περάσει, μπορεί μέσω του style του να φανεί πιο υπερβολικός ή πιο fake από αυτό που είναι στην πραγματικότητα. Μπορεί και να φανεί έτσι όπως είναι στο 24ωρό του.

-Είσαι από τους πιο “καλοντυμένους” καλλιτέχνες της Hip Hop σκηνής. Πρέπει ένας Hip Hop καλλιτέχνης να προσέχει το “style” του;

Το Hip Hop έχει πολλά lifestyles μέσα σε ένα lifestyle. Όσο κι αν δεν μου αρέσει αυτός ο όρος, έτσι είναι. Ο καθένας σύμφωνα με το κοινό που έχει απήχηση και με αυτό που θέλει να περάσει, μπορεί μέσω του style του να φανεί πιο υπερβολικός ή πιο fake από αυτό που είναι στην πραγματικότητα. Μπορεί και να φανεί έτσι όπως είναι στο 24ωρό του. Θεωρώ ότι καλό είναι να το προσέχουμε, γιατί δεν γίνεται ο κόσμος πλέον να σε σεβαστεί μόνο γι’αυτό που τραγουδάς, που παράγεις, που αποδίδεις καλλιτεχνικά σε οποιοδήποτε τομέα. Στην ουσία ο κόσμος κοιτάει ένα icon. Αυτό πρέπει να το προσέξεις, να του κάνεις την ανάλογη γλυπτική ή όχι, ανάλογα τι άνθρωπος είσαι, και να το πλασάρεις. Αυτό νομίζω κάνουν όλοι. Από τα underground groups που ασχολούνται με τον αντιεξουσιαστικό στίχο, από τα groups που έχουν πιο νεοϋορκέζικο στυλ μέχρι και τα SWAG φαινόμενα. Νομίζω ότι ο καθένας το προσέχει αυτό με τον δικό του τρόπο και αισθητική.

-Σε προηγούμενες συνεντεύξεις σου έχεις πει ότι η Ελλάδα σε σχέση με το εξωτερικό βγάζει έναν ωραίο «αυθορμητισμό». Έχει όρια αυτός ο αυθορμητισμός;

Θέλει κάποια όρια, ώστε να υπάρχει καλύτερη απόδοση και λίγο πιο σοβαρή οπτική. Μιλάω για το απλό πράγμα, ότι το κοινό πρέπει να σεβαστεί αυτό που κάνει ο εκάστοτε καλλιτέχνης, είτε ακολουθεί είτε δεν ακολουθεί. Είναι επιλογή του κοινού για το αν θα ακολουθήσει ή όχι έναν καλλιτέχνη. Μέχρι εκείνο το σημείο όμως πρέπει να τον σεβαστεί. Επίσης υπάρχει και από τη δικιά μας την πλευρά αντιεπαγγελματισμός. Για παράδειγμα λέμε ημερομηνίες για CD που δεν πρόκειται να βγουν ποτέ ή καθυστερούν. Αυτό σου αφαιρεί κύρος, σε όποιο τομέα και αν δραστηριοποιείσαι, είτε δισκογραφικά είτε underground. Έτσι δημιουργείται μια φούσκα και ο κόσμος καλά θα κάνει να μην πείθεται από αυτό και να μην μας ακολουθεί εμάς τους καλλιτέχνες αν δεν είμαστε συνεπείς. Ότι δίνεις πρέπει να απαιτείς πίσω.

Οι veterans είναι veterans (…) Νομίζω ότι κάποια στιγμή φοβηθήκαν να αποτάξουν την ταμπέλα που τους έβαλε η κοινή γνώμη, το classic, το style, το «παλιός».

-Ποιά ήταν η σχέση σου με τους veterans της ελληνικής hip hop σκηνής στα πρώτα σου βήματα, και αντίστοιχα ποιά είναι τώρα η σχέση σου με τους ανερχόμενους παραγωγούς;

Οι veterans είναι veterans. Όταν η ιστορία γράψει κάτι μπαίνει μία άνω τελεία. Δεν έτυχε να ζητήσω ποτέ τεχνική βοήθεια, πέρα από τον Dj ALX, με τον οποίο είχαμε μία πολύ καλή επαφή λόγω των MPC. Όχι επειδή σνόμπαρα, αλλά επειδή ήθελα να βρω την άκρη μόνος μου. Το κακό γενικά με αυτήν την κατάσταση το έχει περιγράψει ο Εισβολέας σε ένα στίχο του που λέει: «επαναπαύεσαι στις δάφνες σου και η εξέλιξη σε εγκαταλείπει».

Ένας άνθρωπος άπαξ και πετύχει κάποιους στόχους και δει ότι είναι αρεστός και ικανοποιείται, μένει εκεί. Αυτό δυστυχώς δεν ήθελα να το δω από ανθρώπους που είχα παλιά ινδάλματα. Δε μιλάω μόνο για παραγωγούς, μιλάω και για συγκροτήματα κλπ. Νομίζω ότι κάποια στιγμή φοβηθήκαν να αποτάξουν την ταμπέλα που τους έβαλε η κοινή γνώμη, το classic, το style, το «παλιός». Αυτό είναι ένα πολύ κακό συνήθειο που δεν κάνει καλό στους ίδιους αλλά ούτε και στους επόμενους. Εγώ επειδή ήμουν στη δεύτερη γεννιά των Ελλήνων hip hop παραγωγών, δέχτηκα μια επίθεση με έναν τρόπο του τύπου «ποιός είναι αυτός;», «γιατί κάνει κινήσεις που εμείς δεν έχουμε κάνει;», «γιατί πουλάει τα beats του;». Υποστήριξα τη δουλειά μου με ωραίο τρόπο και με υγιή ανταγωνισμό. Από εκεί και πέρα νομίζω ότι όλος αυτός ο ανταγωνισμός είναι υγειής ακόμα. Το θέμα είναι το πως επιλέγεις να συνεχίσεις την πορεία σου και όχι ότι οι άλλοι φταίνε πάντα. Όσο αναφορά τους νεότερους, πλέον είμαι καχύποπτος γιατί έχω αρκετές backstabbing εμπειρίες, αλλά πάντα είμαι ανοιχτός στο να ακούσω κάτι, και αν έχω το χρόνο και τη διάθεση θα βοηθήσω και θα δώσω πράγματα. Είμαι cool με το να βοηθήσω κάποιον που έχει ανάγκη γιατί έχει συμβεί και σε μένα και δε θα ήθελα να δείξω κάποιο άλλο πρόσωπο.

Δεν νομίζω ότι υπάρχει πλέον ταμπού…

-Σε ένα Dj set που θα κάνεις σε ένα μαγαζί θα παίξεις δικά σου κομμάτια ή κομμάτια με ελληνικό στίχο; Πιστεύεις ότι υπάρχει ένα είδος «ταμπού» σε αυτές τις επιλογές;

Δεν νομίζω ότι υπάρχει πλέον ταμπού. Γίνονται θεματικά events και παρτάκια που παίζουν κομμάτια με ελληνικό στίχο. Τις προάλλες ήμουν στη Χαλκίδα σε ένα μπαράκι που έπαιζε φουλ ελληνικό rap, και underground και πιο γνωστά πράγματα. Θεωρώ ότι φεύγει αυτό το κόμπλεξ που πρέπει το rap να είναι ξένο. Εγώ προσωπικά δε θα το έβαζα στο set μου, όχι λόγω κόμπλεξ, ούτε snob. Ίσα ίσα έχω κάνει παραγωγές για τους πιο επιφανείς MCs και προφανώς δεν ντρέπομαι για αυτές τις δουλειές. Δε θα έβαζα, γιατί θέλω να μεταδώσω στον κόσμο αυτό το flavor του αμερικάνικου rap που ακούω σπίτι μου και να τους κάνω να γουστάρουν σαν να είμαστε σε ένα party που το διοργανώνουμε όλοι μαζί. Δεν μου αρέσει αυτό το είδος του promo, γιατί νιώθω σαν να είμαι σπίτι μου, όπου δεν τα ακούω τα δικά μου κομμάτια. Τα βαριέμαι τόσο πολύ από τις τόσες ώρες που θα τα εμπνευστώ, θα τα παράγω, θα τα μιξάρω και θα καταλήξω στο τελικό προϊόν, που από κει και πέρα είναι παιδί του κόσμου.

-Η τελευταία σου δουλειά το «Lacrima of Iris» είναι κάτι διαφορετικό από αυτό που σε έχουμε συνηθίσει. Τί σε οδήγησε σε αυτό; Είναι στα μελλοντικά σου σχέδια να ξεφύγεις από τις καθαρά hip hop παραγωγές;

Ήταν η προσωπική μου αποτοξίνωση. Είχα έρθει από 2 χρονιές με μεγάλη τριβή με Έλληνες και ξένους MCs και είχα βαρεθεί μέσα μου την πολύ συγκεκριμένη δομή (16μπαρο, 4μπαρο κλπ), οπότε ήθελα να αποτοξινωθώ. Ήταν ένα challenge για μένα, γιατί από παλιά ήθελα να βγάλω κάτι σε breakbeat στυλ, κάτι πιο instrumental. Όχι όμως beat tape. Δεν θα ήθελα να έχει συγκεκριμένη θεματική και οργάνωση. Ταυτόχρονα υπήρχε και η πρόκληση ότι βγαίνουν νέοι παραγωγοί με νέα στοιχεία, και χαίρομαι γι’αυτό, τα οποία εμείς οι “και καλά παλαιότεροι” τα σνομπάρουμε λίγο, φοβόμαστε να τα ακουμπήσουμε. Ήθελα να δω μέχρι που μπορώ να φτάσω και αν θα φτάσω με επιτυχή τρόπο. Πιστεύω ότι είχε μια γεύση από τον ήχο, με τον οποίο με έχει συνηθίσει ο κόσμος.

-Το επίπεδο της hiphop παραγωγής στην Ελλάδα έχει ανέβει πάρα πολύ. Γιατί δεν δημιουργείται ένα ενωμένο crew ή label έτσι ώστε να είναι ανταγωνιστικό σε πανευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο;

Μπορεί να ακουστεί σαν δικαιολογία, αλλά είμαστε στην Ελλάδα του 2014 και είμαστε οικονομικά έτσι όπως είμαστε. Πιστεύω ότι εκεί είναι το θέμα. Το δεύτερο είναι ότι μπορεί να εξελίχθηκε η τέχνη του beatmaking, των εξωφύλλων, του video κλπ, όμως είναι κάποιοι τομείς που είναι βασικοί σε ένα label. Πάσχουμε πάρα πολυ σε κάποιους ρόλους όπως του promoter, τoυ manager, που πρέπει να έχουν άνθρωποι που ασχολούνται με κάποια πράγματα που δεν μπορούν να διαχειριστούν οι καλλιτέχνες. Υπάρχουν ελάχιστα άτομα που ασχολούνται καλά με αυτό. Έχουμε καιρό ακόμα για να μάθουμε. Πιστεύω ότι ο καλλιτέχνης πρέπει να αποτάξει το «είμαι manager του εαυτού μου», γιατί θεωρώ ότι δεν γίνεται αυτό. Δεν μπορείς να είσαι ο manager, ο stage artist και ο καλλιτέχνης ταυτόχρονα και να τα κάνεις όλα αυτά καλά. Αν υπάρξει μια οικονομική ανάσα και συγκεκριμένα άτομα σε θέσεις κλειδιά, νομίζω ότι θα δούμε ωραία πράγματα.

Στα δύσκολα φαίνεται μία σκηνή…

-Πιστεύεις ότι ο ελληνικός στίχος είναι περιοριστικός παράγοντας;

Είναι σε ένα βαθμό αλλά δεν θέλω να το χρησιμοποιώ σαν δικαιολογία. Στα δύσκολα φαίνεται μία σκηνή. Για παράδειγμα οι Ιάπωνες που έχουν μια γλώσσα πολύ ιδιαίτερη, έχουν μία πολύ υγιέστατη σκηνή. Όλοι οι καλλιτέχνες είναι σε labels, έχουν τα videos τους, έχουν καταστήματα που τους προωθούν, έχουν τα πάντα. Δεν τους κράτησε κάτι πίσω, απλά εμπιστευτήκαν πάρα πολύ αυτό που έκαναν. Στην Ευρώπη, και δεν μιλάω για τη Γαλλία που έχει μια γλώσσα πιο διαδεδομένη, έχουν στηθεί πολύ μεγάλες hiphop σκηνές, όπως για παράδειγμα στη Γερμανία. Θεωρώ ότι είναι θέμα οπτικής, στο πόσο σέβεσαι και στο πόσο πιστεύεις αυτό που θα κάνεις. Πιστεύω αν ένα πολύ καλά δουλεμένο σε εικόνα και ήχο ελληνικό project βγει στο εξωτερικό, θα έχει την ευκαιρία του.

-Επόμενα Projects;

Το επόμενο ουσιαστικό project είναι το «Κλειστό Κύκλωμα». Το είχα παγώσει από το 2010-11, και ο κόσμος με έκανε να το επαναφέρω. Πρόκειται περί μιας συλλογής με διάφορους MCs που εγώ πιστεύω ότι μπορούν να «πατήσουν» καλά πάνω στα beats μου. Όχι μόνο τους καλύτερους, αλλά και άτομα που έχουμε μια καλή επικοινωνία και ξέρω ότι με σέβονται. Λογικά η συλλογή θα χωριστεί σε 2 volumes. Θα υπάρξει ένας πρόδρομος της συλλογής όπου θα είναι ένα Mixtape με ακυκλοφόρητα από Έλληνες και ξένους MCs, και θα υπάρξουν και κάποιες παρουσιάσεις που θα είναι σαν mini festivals. Ο κόσμος το έχει αγκαλιάσει πολύ και πρώτη φορά αισθάνομαι ότι έχω ένα project που είναι anticipated. Αν δεν τους το δώσω τώρα θα έχουν όλο το δίκιο να με κράξουν. (γέλια..) Επίσης ετοιμάζω κάτι mixtapes μου με ξένα κομματάκια τα οποία θα τα δώσω free για να γουστάρουμε μιας κι είναι καλοκαίρι. Γενικά έχουμε αρκετά πράγματα να κάνουμε ακόμα.

*Αναμένονται: «Lacrima of Iris – The Banned EP» και «Κλειστό Κύκλωμα».