EZLN : Πρόσκληση για την 25η επέτειο της εξέγερσης των Ζαπατίστας

Αναδημοσιεύουμε από τον ιστότοπο poli-k.net. Μετάφραση: Σύλβια Βαρνάβα

.

.

ΕΘΝΙΚΟΣ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ ΤΩΝ ΖΑΠΑΤΙΣΤΑΣ

ΜΕΞΙΚΟ
Νοέμβριος 2018

Προς όλα τα άτομα, τις ομάδες, τις συλλογικότητες και τις οργανώσεις των δικτύων υποστήριξης του Αυτόχθονου Διοικητικού Συμβουλίου (Indigenous Governing Council CIG):

Προς τα δίκτυα αντίστασης και εξέγερσης ή όπως αλλιώς τα αποκαλείτε:

Προς την Εθνική και Διεθνή Έκτη:

Δεδομένου ότι:

Είναι μεσάνυχτα.

Και ότι:

Κάνει κρύο έξω.

Και ότι:

Σε αυτή την κρίσιμη στιγμή – όταν δεν είναι ούτε μέρα ούτε νύχτα, ούτε μέσα ούτε έξω, ούτε υπάρχει σκιά ούτε φως – που αντιλαμβάνεσαι ότι δεν μπορείς να κοιμηθείς, βρισκόμενος στην άβολη κατάσταση της αϋπνίας, η οποία σε κάνει ευάλωτο στις αναμνήσεις: στις διαπεραστικές μνήμες όλων των πράξεων που έκανες και δεν έκανες, στον μακρύ κατάλογο των αποτυχιών σου και τον πολύ μικρότερο κατάλογο των επιτυχιών σου.

Δεδομένου ότι:

Ρωτάς τον εαυτό σου, όχι αναίτια, τι αφορά όλο αυτό…

Εξακολουθείς να προσπαθείς να καταλάβεις τη σημασία αυτής της φράσης : “Όλα είναι αδύνατα μέχρι να μην είναι“, την οποία άκουσες – διάβασες σε αυτή την ανησυχητική μικρού μήκους ταινία στον αποκαλούμενο “κινηματογράφο για ανάγνωση”
Αυτή η ταινία (;) κρατήθηκε κρυμμένη για τα τελευταία 30 χρόνια (κυριολεκτικά, ήταν κλεισμένη σε ένα κουτί σαρδέλας) και παρουσιάστηκε στον αδύνατο κινηματογράφο από ένα εξίσου ενοχλητικό σκαθάρι ντυμένο ως ιππότη. Ο τίτλος της (της ταινίας δηλαδή) “ο 69ος νόμος της διαλεκτικής”, δεν είναι ούτε κι αυτός λογικός. Είναι μια ταινία που αποτελείται από μια μόνο φράση, χωρίς εικόνες ή ήχους, αφήνοντας όλα τα άλλα στη φαντασία, όποιου παρευρίσκεται στην παρουσίαση της;

Σε κάθε περίπτωση, όλα είναι παράλογα εδώ. Εδώ; Πού στο διάολο είσαι; Δεν έχεις πραγματικά χρόνο να το σκεφτείς, επειδή κάποιος σε τραβάει με βιασύνη:

“Έλα”, σου λέει το κορίτσι.

Δεν έχεις ιδέα τι να περιμένεις – θα μπορούσε να συμβαίνει οτιδήποτε – αλλά οδηγείσαι μακριά από τον παράδοξο κινηματογράφο, για άλλη μια φορά από το μικρό κορίτσι που σε τραβάει από το χέρι, αν και τώρα είσαι περιτριγυρισμένος από μια ολόκληρη ομάδα παιδιών, κυρίως μικρά κορίτσια με μάλλινες φούστες και πολύχρωμες μπλούζες, με μπαρέτες καρφωμένες στα ατίθασα μαλλιά τους. Αρχίζεις να περπατάς μαζί τους στη φυσική πλαγιά του βουνού, μέσα από τη λάσπη, τα βράχια και την ομίχλη, επιλέγοντας το μονοπάτι, πάντα το μονοπάτι.

Στους πρόποδες του τείχους, όπου υπάρχουν μόνο παλιές, φθαρμένες αφίσες και γκράφιτι, αντιλαμβάνεσαι ένα είδος σπείρας, σαν ένα μονοπάτι που οδηγεί προς το εσωτερικό της Καρακόλ (Ι) … ή προς το εξωτερικό της. Κάθε βήμα είναι σαν ένας σταθμός: η ψεύτικη ευτυχία της ψεύτικης ευτυχισμένης οικογένειας.
Το Μεγάλο Φινάλε ως μια προσομοίωση (ΙΙ) η πρόκληση της οθόνης ως μια αδύνατη γέφυρα.

Το πανταχού παρόν, άφθαρτο, αναμφισβήτητο τείχος συνεχίζει να επιμένει ότι η σκέψη δεν επιτρέπεται, ότι όλα είναι όπως είναι και τίποτα δεν αλλάζει- το μόνο που απομένει να κάνει κανείς είναι να συμβιβαστεί εγκαίρως, όπου και με όποιον τρόπο μπορεί.
Η αιωνιότητα είναι ακριβώς αυτό, τελικά: αιώνια. Η σημερινή στιγμή μπορεί να αλλάξει, αλλά η επιπόλαιη και επιφανειακή της λογική είναι μόνιμη και οτιδήποτε άλλο είναι αδύνατο. Επί πλέον, είναι αδύνατο να σκεφτείς, να φανταστείς ή να ονειρευτείς, πως κάτι άλλο είναι δυνατό.

Περπατάς. Θυμάσαι.

Το κορίτσι είχε ρωτήσει αν οι ταινίες που κανείς δεν βλέπει κλαίνε, κάτι που στην ουσία είναι απλώς ένας άλλος τρόπος να ρωτήσεις για τον πόνο και την οργή στον κόσμο που κανείς δεν βλέπει και παραμένει άγνωστη – λόγω της τύφλωσης και της κώφωσης που επιβάλλει το τείχος. Θέλω να πω, ποιος κάνει μια τέτοια ερώτηση;
Το κορίτσι όμως ρωτά, αυτήν και πολλές άλλες ερωτήσεις και αμφισβητεί παράλληλα και την ίδια την ύπαρξη του τείχους.
Το τείχος … το κοιτάς πιο κοντά.
τώρα: είναι ψηλότερο από όσο μπορείς να δεις, ψηλότερο από όσο μπορείς να δεις μέσα από τα κιάλια σου, τόσο τεράστιο που δεν αξίζει καν να μετρηθεί. Να μετρήσεις τι; Η κατασκευή του είναι συμπαγής, η εμφάνισή του είναι άψογη – ΟΧΙ ακριβώς.
Αν κάνεις ένα βήμα πίσω, μπορείς να δεις ότι το τείχος έχει τόσες ρωγμές όσα και γκράφιτι, τόσα πολλά που δεν μπορείς πραγματικά να τα ξεχωρίσεις. Μόνο από κοντά, από μια κοντόφθαλμη οπτική,το τείχος φαίνεται σταθερό. Από κοντά δεν μπορείς καν να διαβάσεις το γιγαντιαίο γκράφιτι που καλύπτει την τραχιά του επιφάνεια:

«Αν και το μονοπάτι θα είναι μακρύ, εμείς θα συνεχίσουμε»: το κοριτσάκι διαβάζει το γκράφιτι στο τείχος που δεν λέει τίποτα από μόνο του, σιωπηλά παραιτήθηκε από τις διαδοχικές διοικήσεις που στέλνουν το ένα συνεργείο μετά το άλλο για να το διαγράψει ή να το καλύψει για να το εξοντώσει για να το κάνει να σωπάσει.

“Δεν το είχα καν προσέξει,” απολογείσαι.

“Εύλογα” απαντά το κοριτσάκι και προσθέτει, “αλλά να είμαστε ακόμη εδώ, συνεχίζοντας.”

Πόσο μακριά από το τείχος πρέπει να είσαι για να μπορέσεις να το δεις; Νομίζεις ότι ήταν μια εσωτερική σου σκέψη, αλλά το κοριτσάκι απαντά, “Μακριά”.

«Αλλά πόσο μακριά;» επιμένεις.

«Περίπου 500 χρόνια μακριά», απαντά, χαμογελώντας κακόβουλα.

Σαν σύμπτωση, τα λόγια ενός ραπ τραγουδιού, αρχίζουν να συμβαδίζουν με τα βήματα της παιδικής συμμορίας που περπατά μαζί σου:

“Ήρθαμε από πολύ μακριά, μακριά με κάθε δυνατή έννοια
Μέσα στη σιωπή ήρθαμε με δύναμη
Από μακριά, ο καθένας από μας κουβαλά το βάρος της πορείας του
Τραγουδώντας
το φως ανάμεσα στα ερείπια ενός καμένου κόσμου” (ΙΙΙ)

Ο ήχος αυτός έρχεται από μέσα ή έξω; Είναι αυτό το soundtrack του αναρχικού, παράλογου και ανεπανόρθωτου ταξιδιού σου;

Εν μέρει από ντροπή και εν μέρει από περιέργεια, τώρα εξετάζεις το γκράφιτι πιο προσεκτικά. Ένα πρόσφατο καρτελάκι, με μικρά, βιαστικά γράμματα, γράφει:

“Βασικά μαθήματα πολιτικής οικονομίας”:

Ένα: Το Κεφάλαιο δεν ξέρει πώς να διαβάζει. Δεν δίνει ιδιαίτερη σημασία στα κοινωνικά δίκτυα, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, τις δημοσκοπήσεις, τις ψηφοφορίες, τα δημοψηφίσματα, τα βίντεο, τα κυβερνητικά προγράμματα, τις καλές ή κακές προθέσεις, τα ηθικά διδάγματα, τους νόμους ή τα λόγια. Το Κεφάλαιο ξέρει μόνο πώς να προσθέτει, να αφαιρεί, να πολλαπλασιάζει, να διαιρεί και να υπολογίζει τα ποσοστά, τα επιτόκια και τις πιθανότητες.

Δύο: Το Κεφάλαιο νοιάζεται μόνο για το κέρδος, το υψηλότερο και το ταχύτερο δυνατό κέρδος. Όπως όλα τα αρπακτικά ζώα, το κεφάλαιο έχει καλή όσφρηση για να οσμίζεται το αίμα και την καταστροφή, επειδή αυτά συνεπάγονται χρήματα, πολλά χρήματα. Ο πόλεμος είναι μια επιχείρηση, η καλύτερη επιχείρηση.

Τρία:Το Κεφάλαιο έχει δικούς του δικαστές, αστυνομικούς και εκτελεστές. Στον κόσμο του τείχους, αυτοί οι ανακριτές ονομάζονται “αγορές”.

Τέσσερα: Οι αγορές είναι τα κυνηγόσκυλα του μεγάλου κυνηγού: Του Κεφαλαίου. Στον κόσμο του τείχους, το κεφάλαιο είναι θεός και οι αγορές είναι οι ακόλουθοί του. Η αστυνομία, ο στρατός, οι φυλακές, οι μαζικοί τάφοι και οι αναγκαστικές εξαφανίσεις είναι οι πιστοί οπαδοί του.

Πέντε: Δεν μπορεί κανείς να τακτοποιήσει, να εκπαιδεύσει, να μεταρρυθμίσει ή να υποτάξει το κεφάλαιο. Κάποιος μπορεί μόνο να υπακούει σ’ αυτό … ή να το καταστρέψει.

Έξι: Επομένως, αυτό που χρειάζεται αυτός ο κόσμος είναι αιρετικούς, κατακόκκινες μάγισσες, ταχυδακτυλουργούς και μάγους.  Με το βαρύ φορτίο της αρχικής αμαρτίας τους, την εξέγερση, το τείχος θα καταστραφεί.

Επτά: Ακόμα κι έτσι, περιμένουμε να δούμε αυτό που θα συμβεί στη συνέχεια : αν αυτό που έρχεται μετά το κεφάλαιο θα τοποθετήσει ένα άλλο τείχος ή θα ανοίξει τις πόρτες και τα παράθυρα, τις γέφυρες που αυτός ο κόσμος χρειάζεται και αξίζει.

Τα γκράφιτι και οι ρωγμές συνεχίζονται, πάνω-κάτω από τους λόφους, τις κοιλάδες και τις ρεματιές. Η Καρακόλ ανασύρεται μέσα από το δικό της  κέλυφος, με λίγες, πολύ μικρές κοινότητες και διάσπαρτα σπίτια που ξεπετιούνται πάνω από τον αυτοκινητόδρομο.
Μία ταμπέλα σας προειδοποιεί: “Είστε τώρα στην επικράτεια των Ζαπατίστας. Εδώ οι άνθρωποι αποφασίζουν και η κυβέρνηση υπακούει. ”

Αναρωτιέσαι: Τι είναι αυτό που κρατά αυτούς τους ανθρώπους ζωντανούς, ενάντια σε όλες τις πιθανότητες; Δεν είναι οι αιώνιοι ηττημένοι, οι διαρκώς γονατισμένοι, ενώ άλλοι χτίζουν κυβερνήσεις, μουσεία,και “ιστορικούς θριάμβους”;
Δεν είναι τα θύματα κάθε πιθανής καταστροφής, η τροφή των κανονιών κάθε επανάστασης που οργανώθηκε για να τους σώσει από τον εαυτό τους;
Δεν είναι ξένοι στην πατρίδα τους, το αντικείμενο κοροϊδίας, περιφρόνησης, ελεημοσύνης, φιλανθρωπίας, κυβερνητικών προγραμμάτων, «βιώσιμων» έργων και επαναστατικών προγραμμάτων, διακηρύξεων και οδηγιών;
Δεν είναι αυτοί οι αναρίθμητοι αναλφάβητοι που πρέπει να μορφωθούν, να καθοδηγηθούν, να κυβερνηθούν, να εξαρτηθούν, να υποταχθούν, να ΕΚΠΟΛΙΤΙΣΤΟΥΝ;

Γιατί δεν υπακούν όταν τους λένε τι να πουν και πώς να το πουν, πού να κοιτάξουν και πώς, τι να σκεφτούν και να μην σκεφτούν, τι να είναι και τι να πάψουν να είναι;
Γιατί δεν χαμηλώνουν το βλέμμα τους μπροστά σε όλες αυτές τις απειλές, τόσο σε εκείνες που υπόσχονται την εξαφάνισή τους, όσο και σ’ εκείνες που υπόσχονται τη σωτηρία τους (πράγμα που είναι το ίδιο); Γιατί χαμογελούν;

Και γιατί σου ανέθεσαν μια ολόκληρη συμμορία παιδιών ως οδηγό, ενώ βρίσκεσαι εδώ;
Στην πραγματικότητα, πού σε πηγαίνουν τώρα, μετά από αυτή τη βασανιστική βόλτα κατά μήκος του τείχους; Σε μεταφέρουν εκεί που δημιουργήθηκε αυτό το παιδικό γέλιο, δηλαδή στη ζωή των παιδιών αυτών; Η απάντηση δίνεται με λίγα λόγια:
«Κοίτα πώς είναι τα πράγματα: έπρεπε να καλύψουμε τα πρόσωπά μας για να μας δουν, να πάψουμε να έχουμε ονόματα για να μας ονομάσουν, να ρισκάρουμε το παρόν για να έχουμε μέλλον και για να ζήσουμε … έπρεπε να πεθάνουμε».

Τι χτίζεται εδώ; Πού είναι η ανησυχία, το άγχος, η αίσθηση της ήττας; Πού είναι η πικρία τους για τη δική τους κατωτερότητα; Γιατί αυτή η εμμονή τους για τη γη, η επιμονή τους στην υπεράσπισή της, στη φροντίδα, στη διατήρησή της;  Και γιατί τόσος πολύς χορός, μουσική, χρώμα, θόρυβος, τόσες επισκέψεις και ανταλλαγές, γιατί τέτοια προσπάθεια και αποφασιστικότητα για τις επιστήμες και τις τέχνες; Γιατί κάνουν τα πράγματα με τον δικό τους τρόπο και σηκώνουν απλά τους ώμους για τα υπόλοιπα;
Δεν συνειδητοποιούν ότι έχασαν;
Περίμενε ένα δευτερόλεπτο. Χαμένοι; Ποιοι; Ξεκάθαρα όχι αυτοί οι άνθρωποι.

«Είμαστε εδώ ακόμη και συνεχίζουμε», η πραγματικότητα σκαρφαλώνει στο τείχος.

Και εδώ είσαι, με το ένα πόδι σε μια πραγματικότητα και το άλλο σε μια άλλη:
αυτό που χτίζεται στα βουνά του νοτιοανατολικού Μεξικού κάτω από την ανησυχητική σημαία της ελευθερίας από ανθρώπους τόσο μικρούς, τόσο συνηθισμένους, τόσο καθημερινούς, όπως και κάθε άλλος άνθρωπος, τόσο ανεκτίμητους και χωρίς αντίτιμο.

Οι “κοινότητες των Ζαπατίστας” όπως αποκαλούνται και αυτοαποκαλούνται.

Χωρίς να το καταλάβεις, βρίσκεσαι μπροστά σε μια άλλη πινακίδα. Αυτή φαίνεται παλιά, ή ίσως καινούργια, ή ίσως διαχρονική:
Καλώς ήλθατε στη La Realidad (ΙV)

– * –

Εξαιτίας όλων των παραπάνω (και με αυτό εννοούμε τα τελευταία 25 χρόνια), επεκτείνουμε αυτήν την πρόσκληση στην Εθνική και Διεθνή Έκτη, στο Εθνικό Συνέδριο των Αυτοχθόνων, στο Αυτόχθονο Διοικητικό Συμβούλιο και σε όσους υποστήριξαν, υποστηρίζουν και θα υποστηρίξουν το CNI και το CIG:

Πρώτον: Σε μια Συγκέντρωση των Δικτύων Αντίστασης και Επανάστασης, της Υποστήριξης της CIG, ή όπως αλλιώς απκαλούνται, η οποία θα πραγματοποιηθεί στο “Footprints of Memory: Subcomandante Insurgente Pedro Stayed True”, που βρίσκεται σε ανακτηθείσες εκτάσεις εκτός της κοινότητας Guadalupe Tepeyac, MAREZ (Δήμος των Αυτόνομων Ζαπατίστας στο Rebellion) San Pedro de Michoacán, στις 26-30 Δεκεμβρίου 2018, με την ακόλουθη ημερήσια διάταξη:
– Τα αποτελέσματα του εσωτερικού δημοψηφίσματος όπως καθορίστηκαν στη συγκέντρωση του Αυγούστου του 2018
– Ανάλυση και αξιολόγηση της τρέχουσας κατάστασης που βιώνει ο καθένας στον κόσμο του.
– Συζήτηση για το τι πρόκειται ν’ακολουθήσει.

Άφιξη και εγγραφή: 26 Δεκεμβρίου 2018
Ανάλυση και συζήτηση: 27, 28, 29 Δεκεμβρίου 2018
Λήξη: 30 Δεκεμβρίου 2018

Καταχωρίστε τη συμμετοχή σας για τη Συνάντηση των Δικτύων στη διεύθυνση: [email protected]

Δεύτερον: Για την 25η επέτειο της γέννησης του πολέμου ενάντια στη λήθη, που θα πραγματοποιηθεί στις 31 Δεκεμβρίου 2018, και την 1η Ιανουαρίου 2019, στη La Realidad Zapatista, που φιλοξενεί την Καρακόλ”Η Μητέρα των Καρακόλ της Θάλασσας των Ονείρων μας”, στην περιοχή Selva Fronteriza των Ζαπατίστας.

Καταχωρίστε τη συμμετοχή σας για την 25η επέτειο στη διεύθυνση: [email protected]

Σας περιμένουμε εδώ, γιατί ενώ το μονοπάτι μπορεί να είναι μεγάλο, εμείς εδώ συνεχίζουμε.

Από τα βουνά του νοτιοανατολικού Μεξικού,

Επαναστατημένος Υποδιοικητής Moisés. Επαναστατημένος Υποδιοικητής Galeano.

Μεξικό, 17 ημέρες μέσα στον Νοέμβριο του 2018

[Ι Καρακόλ σημαίνει κυριολεκτικά σαλιγκάρι ή κοχύλι, επιπλέον έτσι ονομάζονται τα κέντρα αυτονομίας των Ζαπατίστας.
ΙΙ. Σε ανακοίνωση του EZLN τον Ιούλιο του 2018, το θεαματικό “μεγάλο φινάλε” ενός παιχνιδιού ποδοσφαίρου χωρίς μπάλα, χρησιμοποιείται ως μεταφορά για τις εκλογές.
ΙΙΙ. Τραγούδι του Κένι Αρκάνα “Lejos”
ΙV. Το La Realidad, κυριολεκτικά σημαίνει “πραγματικότητα”, είναι το όνομα μιας κοινότητας των Ζαπατίστας και της τοποθεσίας μιας καρακόλ τους. ]

To πρωτότυπο κείμενο της πρόσκλησης των Ζαπατίστας: http://enlacezapatista.ezln.org.mx/ Μετάφραση Σύλβια Βαρνάβα