Fast track ενημέρωση;

| 05/07/2014

Ακούς όλο και πιο συχνά τελευταία πολύ κόσμο να λέει «είμαι στο Facebook για να ενημερώνομαι» ή, πιο απλά, «ενημερώνομαι από το Facebook». Και αν οι φράσεις αυτές φαίνονται εντελώς «αθώες», ακόμα ίσως και αυτονόητες, αν προσέξει και συνειδητοποιήσει κανείς το τι ακριβώς σημαίνουν τα πράγματα γίνονται πολύ διαφορετικά. Τι σημαίνει επί της ουσίας «ενημερώνομαι από το Facebook»; Μεταφέρω μια είδηση ή πληροφορία που διάβασα, άκουσα ή είδα κάπου αν δεν την αντιγράφω αυτούσια (copy – paste), χωρίς πολλές φορές να μπω καν στον κόπο να αναφέρω την πηγή της γιατί «αυτό σημαίνει δημοσιογραφία των πολιτών» και, ως γνωστόν, τα (ελληνικά κυρίως) social media βρίσκονται ήδη σε έναν σοσιαλιστικό παράδεισο όπου επικρατεί μια μορφή ιδιότυπης κοινοκτημοσύνης, πρώτιστα των πνευματικών αγαθών, έτσι δεν είναι;

Στη συνέχεια οι περισσότεροι ή λιγότεροι «φίλοι» μου, οι εν Facebook αδελφοί και αδελφές μου δηλαδή, θα κάνουν like ή και θα μοιραστούν (share) την είδηση που τόσο γενναιόδωρα τους κοινοποίησα. Επειδή με αγαπούν και είναι αληθινοί, έστω και διαδικτυακοί, φίλοι μου; Μακάρι να ήταν έτσι αλλά μάλλον έχουν άλλα και ίδια κίνητρα…Το πιθανότερο είναι ότι το κάνουν α) Για να φανούν όντως ενημερωμένοι και μάλιστα έγκαιρα, αν όχι ταχύτατα β) Για να εξασφαλίσουν ως αντάλλαγμα από εμένα την ίδια συμπεριφορά όταν αναρτήσουν εκείνοι μια είδηση. Για να φιλοτεχνήσουν δε ακόμα περισσότερο το προφίλ τους (με την μεταφορική και όχι την κυριολεκτική έννοια) ως σωστών και «έγκριτων» χρηστών του Facebook στην συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων αισθάνονται υποχρεωμένοι να προσθέσουν (κάτι που καθόλου δεν εμποδίζει βέβαια εμένα να το έχω κάνει ήδη, τοποθετώντας τον πρώτο κρίκο της σχετικής αλυσίδας) και ένα δικό τους σχόλιο κάτω από την είδηση, με την μορφή μιας σύντομης φράσης ή και φωτογραφίας ή σκίτσου, πράξη που υποδηλώνει ακόμα περισσότερη «συμμετοχή» αλλά και μεγαλύτερη «μαγκιά» (αυτό δηλαδή που κάποια εποχή στη νεοελληνική αποκαλούσαν απλούστερα και ειλικρινέστερα «εξυπνάδες»). Και το πράγμα θα συνεχιστεί να διαδίδεται με αυτό τον τρόπο για μερικές ώρες μέχρι που να σταματήσει εξίσου απότομα όσο άρχισε και μετά να ξεχαστεί εξίσου γρήγορα ώσπου να αρχίσει κάποιος άλλος να «πληροφορεί» και να ενημερώνει εμένα και τους περισσότερους ή λιγότερους κοινούς «φίλους» μας…

Ποιος τώρα είμαι εγώ – ή οποιοσδήποτε άλλος – καθώς δεν είμαι βέβαια υποχρεωμένος να αναγράφω το αληθινό μου ονοματεπώνυμο στο προφίλ μου, πού και πώς βρήκα την είδηση ή πληροφορία που μεταδίδω/διαδίδω, αν την εξακρίβωσα και, πολύ περισσότερο, την διασταύρωσα ή πολύ απλά μεταφέρω ανοησίες, φήμες ή και νέτα – σκέτα ψέματα, ακόμα δε και στην περίπτωση που αναφέρω την πηγή μου το κατά πόσον αυτή είναι υπαρκτή, το κατά πόσον επίσης μπορεί να θεωρηθεί αξιόπιστη, ας αφήσουμε δε το ακριβής, είναι πράγματα που δεν απασχολούν, ακόμα περισσότερο δεν αφορούν, κανένα και πριν απ’ όλους εμένα τον ίδιο. Και αυτό γιατί το ζητούμενο δεν είναι βέβαια το να ενημερώσω και να πληροφορήσω κάποιους συμπολίτες μου (τους οποίους γνωρίζω σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό, έστω και μόνο διαδικτυακά) για ένα γεγονός ή οτιδήποτε άλλο αλλά να τους εντυπωσιάσω, να δείξω ότι είμαι καλύτερος και/ή εξυπνότερος από αυτούς και διαμέσου αυτού να επιτύχω τον εξαρχής αντικειμενικό μου σκοπό, να γίνω «δημοφιλής» ανάμεσα τους και τελικά τουλάχιστον φαντασιακά «αγαπητός», σε μερικούς έστω από αυτούς. Όλοι αντιλαμβάνονται πλήρως την επιδίωξη μου αλλά ουδείς τον παρεξηγεί έστω και στο ελάχιστο καθώς άπαντες θέλουν να επιτύχουν ακριβώς το ίδιο ως προς εμένα και όλους τους υπόλοιπους.

Social_Media_conf_art_combined_flattened

Και αυτό γιατί ο σκοπός που οι περισσότεροι μπαίνουν στα social media και κυρίως στο Facebbok, έστω και κάπως «καμουφλασρισμένος» πλέον, εξακολουθεί να είναι ο ίδιος που ήταν τουλάχιστον για τις δύο πρώτες γενεές των χρηστών τους (και πολύ φοβάμαι ότι δυστυχώς ισχύει και για τους νεότερους εξ αυτών). Δεν είναι βέβαια η επικοινωνία μεταξύ όμορων ή μη χρηστών (όπως έστω θεωρητικά και δυνητικά ήταν για τους πρωτοπόρους της τεχνολογίας που τα οραματίστηκαν και τα υλοποίησαν) αλλά η κάλυψη του εσωτερικού κενού του σημερινού ανθρώπου, ιδιαίτερα αυτού που κατοικεί στις μεγαλουπόλεις, με άλλα λόγια το αντίδοτο σε όλα τα είδη μοναξιάς, υπαρξιακής, προσωπικής, ερωτικής, σεξουαλικής, φιλικής και όποιας άλλης. Και κανείς μεν δεν δικαιούται να (κατα) κρίνει οποιονδήποτε άλλον, ειδικά για τόσο προσωπικά θέματα και τέτοιου είδους σύνθετα φαινόμενα που είναι πρώτιστα αντικείμενα μελέτης της κοινωνιολογίας και άλλων συναφών επιστημών αλλά…όταν τέτοια φαινόμενα εμπλέκονται με ζητήματα όπως η πληροφόρηση και η ενημέρωση οι οποίες σε πολύ μεγάλο βαθμό καθορίζουν τις δυναμικές και τις εξελίξεις στις σύγχρονες κοινωνίες το πράγμα γίνεται πολύ διαφορετικό! Πολύ περισσότερο σε υπανάπτυκτες εκπαιδευτικά και πολιτισμικά κοινωνίες όπως η ελληνική όπου ανάλογα φαινόμενα έχουν ακόμα μεγαλύτερη έκταση και εκδηλώνονται πιο έντονα από όσο στις περισσότερες άλλες του δυτικού κόσμου και, εξαιτίας αυτού και αρκετών άλλων λόγων, η ενημέρωση και το πόσο σωστή και αληθινή είναι παίζει ακόμα σημαντικότερο ρόλο. Και το χιούμορ που επικαλούνται πολλοί ως βασικό στοιχείο όλης αυτής της ιδιότυπης «ειδησεογραφίας», όσο αυθεντικό και αν είναι αν και τις περισσότερες φορές αναλώνεται σε ανώδυνη «πλακίτσα», δεν μπορεί να λειτουργήσει ως άλλοθι της…

Εξαιτίας όλων αυτών λοιπόν η ενημέρωση μέσω – και μάλιστα αποκλειστικά! – Facebook μόνο τέτοια δεν μπορεί να είναι  Είναι μια ενημέρωση ψευδεπίγραφη αν όχι απολύτως ψεύτικη, κίβδηλη, ποικιλοτρόπως «χρωματισμένη» και ποτέ αντικειμενική, παραπλανητική, φιλάρεσκη, ακραιφνώς φίλαυτη, πάντα στυγνά ωφελιμιστική για τον εκάστοτε «αγγελιοφόρο», συχνά τυχοδιωκτική, κάποτε ακόμα και δόλια. Ακόμα και όταν έχει – ή υποτίθεται  ότι…– αριστερό και καθόλου νεοφιλελεύθερο πρόσημο είναι μία ενημέρωση fast track, ακόμα και fast forward, ίσως και fast motion, όπως ίσως ταιριάζει στην εποχή μας και στην φύση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης αλλά καθόλου σε εκείνη της ίδιας της ενημέρωσης. Ουσιαστικά δεν πρόκειται παρά για μία κακοχωνεμένη εκδοχή του ήδη δύσπεπτου infotainment  της πάλαι ποτέ κρατούσας σχολής του περιβόητου new journalism η οποία μπορεί να ακολουθεί μεν τους ιλιγγιώδεις ρυθμούς της εποχής μας και προπαντός βέβαια του Internet αλλά αυτό συνεπάγεται ότι σχεδόν εξ ορισμού αποκλείει την όποια κριτική διάσταση, πολλώ δε την λογική ανάλυση της πληροφορίας, με άλλα λόγια μία ψηφιακή ανακύκλωση των χειρότερων στερεοτύπων της τηλεόρασης – μείον ίσως μόνο τον δεσποτισμό και τον πολιτισμικό ιμπεριαλισμό της – και της κουλτούρας που πηγάζει από αυτήν και τα οποία, τι ειρωνεία αλήθεια, είναι και ο λόγος που όλοι μας, μαζί και οι ίδιοι άνθρωποι που τα «μεταποιούν» στο Facebook, δεν εμπιστεύονται την τηλεόραση και δικαίως την κατηγορούν. Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου και ακόμα βαθύτερη όταν την βλέπεις διαμέσου μιας οθόνης, laptop, tablet ή και smartphone…

12728312175_fee90963fc_k2

 Σφουγγάρια και φίλτρα

Ξέρω βέβαια τι σκέφτηκαν πολλοί/ές διαβάζοντας όλα αυτά: «Ένας ακόμα πικραμένος που γράφει σε ένα site και μας κουνάει το δάκτυλο για κάτι…». Για το ότι είμαι ένας ακόμα που γράφει σε ένα site καμία αντίρρηση αλλά για το αν είμαι και «πικραμένος» που κουνάει το δάκτυλο σε οποιονδήποτε…Πρέπει αναγκαστικά να περιαυτολογήσω, τόσο πολύ όσο δεν το έχω κάνει ποτέ γράφοντας – ή και μιλώντας – απλά για να παραθέσω κάποια γεγονότα που αποδεικνύουν ότι αυτά τα δύο δεν ισχύουν και γι’ αυτό και δεν μπορούν ποτέ να συμβούν.

Πάνε περισσότερα από δέκα χρόνια που ένα βράδυ, σε μία μεγάλη συγκέντρωση φίλων και γνωστών – υπήρχε μια εποχή που κάτι τέτοιο συνέβαινε πότε – πότε, αν και σήμερα είναι σχεδόν αδιανόητο…-  και στα πλαίσια μίας χαλαρής συζήτησης περί ανέμων και υδάτων η οποία στο σημείο εκείνο αναφερόταν  στο Internet, ένας ψυχίατρος και ψυχαναλυτής που είχα γνωρίσει λίγο καιρό πριν  (και ποτέ δεν χρειάστηκα τις υπηρεσίες του αλλά και ούτε έγινε φίλος μου) γύρισε ξαφνικά και μου είπε «αν το Internet για τους περισσότερους είναι ένα ψηφιακό λούνα παρκ για εσένα είναι μια παιδική χαρά…Ή, για να το θέσω καλύτερα, αν οι περισσότεροι σερφάρουμε στο Internet εσύ είσαι από τους λίγους που κολυμπούν σε αυτό».

Το αστείο είναι ότι ο άνθρωπος αυτός δεν ήξερε και ούτε έμαθε ποτέ κάποια πράγματα για εμένα, εκτός ίσως από ένα. Αυτό  ήταν ότι λίγο καιρό πριν είχα συνιδρύσει, διεύθυνα και ήμουν ο administrator ενός website, δεν έχει την παραμικρή σημασία με ποιο περιεχόμενο αλλά το ότι αυτό συνέβαινε το 2003, χρονολογία – αν και όχι τόσο μακρινή – που η Ελλάδα βρισκόταν ακόμα στην «ηρωική» εποχή των dial up modems, οι ISDN συνδέσεις αποτελούσαν ονείρωξη για ελάχιστους, το broadband ήταν επιστημονική φαντασία και το wi-fi, ας αφήσουμε καλύτερα το VDSL, ούτε καν περνούσε από το μυαλό κανενός. Και όμως, διαχειριζόμουν ένα site με ένα modem που μόνο για να συνδεθεί χρειαζόταν γύρω στα τρία λεπτά…

Κάτι που σίγουρα δεν γνώριζε ο ψυχαναλυτής για εμένα (εκτός πια και αν ήταν τόσο καλός στη δουλειά του ώστε να μπορούσε να τα αντιληφθεί μέσα από ελάχιστες ομαδικές συζητήσεις!) ήταν ότι από πάρα πολύ μικρός διάβαζα οτιδήποτε έπεφτε στα χέρια μου και μου άρεσε να μαθαίνω για θέματα και γνωστικά αντικείμενα που δεν κατείχα, ακόμα και αν δεν είχαν την παραμικρή σχέση με τις ενασχολήσεις ή και τα ενδιαφέροντα μου, συνήθεια που όχι μόνο  δεν με εγκατέλειψε με την πάροδο του χρόνου αλλά αντίθετα γίνεται όλο και πιο έντονη και ισχυρότερη. Κάτι ακόμα που δεν ήξερε – και πιθανότατα σχετίζεται άμεσα με το προηγούμενο, αν και δεν μπορώ να πω πως ακριβώς – είναι ότι καλώς ή κακώς διαθέτω αυτό που λένε «μνήμη ελέφαντα», θυμάμαι τα πάντα και δεν ξεχνάω ποτέ τίποτα, ως και την πιο ασήμαντη λεπτομέρεια, ακόμα δυστυχώς και πράγματα που θα μπορούσα ή και θα έπρεπε να ξεχάσω. Το αποτέλεσμα είναι ότι ο εγκέφαλος μου είναι γέματος από έναν όγκο πληροφοριών που υπό κανονικές συνθήκες θα αντιστοιχούσε τουλάχιστον σε τρεις άλλους, ένα πολύ μεγάλο μέρος τους φυσικά είναι παντελώς άχρηστες – σε εμένα ή και σε οποιονδήποτε άλλον – αλλά δεν μπορώ να κάνω τίποτα για να τις απορρίψω, όσο και αν προσπαθήσω. Τέλος όσο και αν εκτιμώ την τεχνολογική διορατικότητα και υποκλίνομαι στην επιχειρηματική ιδιοφυία του Mark Zuckerberg αρνούμαι κατηγορηματικά να τον κάνω ακόμα πλουσιότερο, πράγμα που σημαίνει ότι δεν μπήκα ποτέ στο «μαντρί» (για εμένα τουλάχιστον) του Facebook και δεν έχω σκοπό να το κάνω, όσα σχόλια ή και ειρωνείες και αν έχω αντιμετωπίσει εξαιτίας αυτού! Μόνο στο Twitter έχω έναν λογαριασμό αλλά και αυτόν τον χρησιμοποιώ πολύ σπάνια πια καθώς εκατόν σαράντα χαρακτήρες είναι πραγματικά πάρα πολλοί για να επικοινωνήσεις με νοήμονα τρόπο με (μεταφορικά) τυφλούς και κωφούς και αντίστοιχα ελάχιστοι για να διατυπώσεις ολοκληρωμένα οτιδήποτε σημαντικό οπότε προτιμώ να επενδύω τον χρόνο μου στο να ασχολούμαι και κυρίως στο να γράφω για πιο ουσιώδη και εντέλει εποικοδομητικά θέματα.

Για αυτούς τους λόγους λοιπόν και μερικούς ακόμα που δεν χρειάζεται καν να αναφέρω αφού το σκέφτηκα για αρκετό καιρό κατέληξα ότι ο ψυχαναλυτής τελικά είχε δίκιο, όντως κολυμπώ και μάλιστα άνετα και επιδέξια στο Internet όταν οι περισσότεροι άλλοι απλά σερφάρουν σε αυτό, Το θέμα βέβαια είναι γιατί κολυμπώ και προς τα πού ακριβώς κατευθύνομαι κολυμπώντας γιατί θα μπορούσα πολύ ωραία να πηγαίνω κατευθείαν στα βράχια και τις ξέρες του ή για να πνιγώ στα βάθη του…Ποτέ όμως δεν με προβλημάτισε αυτό γιατί πολύ απλά είχα την αιτία αλλά και την κατεύθυνση κυριολεκτικά μπροστά στα μάτια μου, κάθε ώρα κάθε ημέρας: Κολυμπώ στο Internet γιατί αυτή είναι η συντομότερη και τις περισσότερες φορές πιο εύκολη οδός για να κάνω όσο πιο σωστά είναι δυνατόν το ένα και μοναδικό ουσιαστικά πράγμα που έχω κάνει στην ζωή μου, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου και δεν έχω καμία αμφιβολία ότι θα συνεχίσω να το κάνω για όσο θα έχω συνείδηση της ύπαρξης μου, μέχρι την στιγμή της Μεγάλης Λήθης δηλαδή η οποία είναι και οριστική. Οτιδήποτε άλλο – σπουδές, εργασία, ενδιαφέροντα – τελικά γινόταν και γίνεται στα πλαίσια του ή και αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα του…

Και ποιο είναι αυτό; θα αναρωτηθείτε. Όσο παράξενο και αν φαίνεται σε πολλούς δεν είναι παρά το να σκέφτομαι για πολλά, υπερβολικά πολλά πράγματα που συμβαίνουν στον κόσμο και στους ανθρώπους γύρω μου αλλά και ανάμεσα τους, έχοντας ως μιαν από τις κυριότερες προτεραιότητες την μουσική, την έκφραση της ανθρώπινης δημιουργικότητας με την οποία ομολογουμένως επικοινωνώ καλύτερα σε αισθητικό, ψυχικό, νοητικό, ίσως ακόμα και φιλοσοφικό επίπεδο. Να καταγράφω δηλαδή όλα αυτά τα πράγματα (να πως προκύπτει όλη αυτή η υπερ-συσσώρευση πληροφοριών που έλεγα παραπάνω…) και στη συνέχεια να τα αναλύω λογικά σε εξαντλητικό βαθμό πριν βγάλω τα συμπεράσματα μου και σχηματίσω τις απόψεις και τις θέσεις μου για αυτά. Μετά έρχεται η τελική φάση, το να εκφράσω και διατυπώσω αυτές τις θέσεις και απόψεις το οποίο προφανώς το κάνω…γράφοντας, κάποιες φορές καταθέτοντας και μερικές προτάσεις για το πως το εκάστοτε ζήτημα μπορεί να γίνει λίγο καλύτερο ή να προσφέρει στο ανθρώπινο είδος, άρα και σε εμένα τον ίδιο, κάτι πιο καλό, όμορφο και γόνιμο.

Αυτό είναι λοιπόν το ένα και μοναδικό πράγμα που ήθελα και πιθανότατα και μπορούσα να κάνω στην ζωή μου, αναπόφευκτα αυτό ήταν και το μόνο που έμαθα να κάνω, τολμώ να πιστεύω αρκετά καλά αν και προσπαθώ αδιάκοπα, κάθε ημέρα που περνάει, να βελτιώνομαι ακόμα περισσότερο. Το ότι ένα μέρος του κατέληξε από πολύ νωρίς, από τα φοιτητικά μου ακόμα χρόνια, να γίνει και το μέσο βιοπορισμού μου ήταν μάλλον φυσικό και επόμενο, αν όχι αυτονόητο…Γιατί αν ένα μέρος από τα κείμενα μου, δημοσιευμένα και στην πλειοψηφία τους μη, αφορούν μόνον εμένα τον ίδιο ένα άλλο και αρκετά μεγαλύτερο αποτελεί την δημοσιογραφική μου δραστηριότητα.

Μια δραστηριότητα που ασκώ με τα ίδια και ίσως ακόμα αυστηρότερα σε αυτή την περίπτωση κριτήρια, διασταύρωση και βασανιστική εξακρίβωση της ακρίβειας και ορθότητας των πληροφοριών, πολλή σκέψη, ακόμα περισσότερη ανάλυση με κύριο, αν όχι αποκλειστικό, γνώμονα την λογική, απόλυτος διαχωρισμός των γεγονότων και πράξεων από τα υποκειμενικά (δικά μου ή άλλων) συναισθήματα που είναι οι αιτίες για αμφότερα ή αυτά προκαλούν, με άλλα λόγια η μέγιστη δυνατή αντικειμενικότητα από πλευράς μου, τεκμηρίωση των όσων γράφω και συστηματική αποφυγή – η οποία άλλωστε προέρχεται από μιαν εντονότατη προσωπική μου απέχθεια για αυτούς! – οποιουδήποτε είδους πατερναλισμού ή έστω και απλού διδακτισμού.

Στην εποχή της εικόνας και, πάνω απ’ όλα, των selfies, της «κλειδαρότρυπας» και των κειμένων που δύσκολα ισορροπούν ανάμεσα στον λαϊκισμό, την σκανδαλολογία και την χυδαιότητα στο όνομα μιας δήθεν «απελευθερωμένης» πια από πολλά (τρομάρα της!) κοινωνίας μπορεί όλα αυτά να φαίνονται ξεπερασμένα, ίσως ακόμα και αφόρητα μπανάλ, σε κάποιους, τι να κάνω όμως; Αυτή την δημοσιογραφία έμαθα, αυτήν ασκώ και θα επιμείνω για πάντα σε αυτήν, έτσι έγραφα και συνεχίζω να το κάνω στα έντυπα, έτσι γράφω στο Internet και έτσι θα γράφω αν και όποτε έρθει στην διάρκεια της ζωής μου ένα άλλα μέσο. «Αγύριστο κεφάλι», όπως έλεγε και ένας τίτλος τραγουδιού του αείμνηστου και μεγάλου Αλκη Αλκαίου…Κατά την ταπεινή μου εκτίμηση όμως αυτός είναι και ο μοναδικός τρόπος που αξίζει και πρέπει να δημοσιογραφείς ανεξάρτητα από τον τομέα (ρεπορτάζ στην γλώσσα του επαγγέλματος) με τον οποίο ασχολείσαι, ο τρόπος με τον οποίο δεν χάνεις ποτέ από τα μάτια σου την τόσο λεπτή αν και πάντα διακριτή μα και τόσο εύκολο να την υπερβείς γραμμή που χωρίζει την πληροφόρηση από το κουτσομπολιό, την ενημέρωση από την φημολογία, την συγκεντρωμένη ανθρώπινη γνώση του  Internet από μία σημερινή, ψηφιακή εκδοχή της κακόβουλης και φιλύποπτης μικροαστικής γειτονιάς που πλέον βλέπουμε μόνο στις παλαιές ασπρόμαυρες ελληνικές ταινίες, εντέλει την δημοσιογραφία από τον πάσης προέλευσης και απόχρωσης «κιτρινισμό» (το αντίστοιχο για τον γραπτό λόγο του λαϊκισμού στην πολιτική). Θα μπορούσατε ίσως και να πείτε η λεπτή γραμμή που χωρίζει τον ενεργό διανοητή του σήμερα από τον από καθέδρας και βολεμένο στον αυτοθαυμασμό του «διανοούμενο» του χθες…Ή για να το θέσω απλούστερα – όπως ίσως θα έλεγε και εκείνος ο ψυχαναλυτής – είναι μάλλον φυσικό όταν ο ίδιος λειτουργείς ως (δύσκολα) διηθητό φίλτρο να θέλεις και όσοι σε διαβάζουν να είναι τέτοια, ακόμα και απέναντι στα δικά σου τα κείμενα και όχι…σφουγγάρια που απλά απορροφούν πληροφορίες και διογκώνονται συνεχώς εξαιτίας τους ενώ μετά από λίγο ξεχνούν ακόμα και ποιες και πόσες είναι μέσα τους!

5614813296_57437083e8_b

Μετά από όλα αυτά – και εξαιτίας τους – θα μου επιτρέψετε λοιπόν να ισχυριστώ ότι όσα έγραψα στο πρώτο μέρος του κειμένου περί της ενημέρωσης μέσω Facebook ισχύουν και είναι ακριβή με το παραπάνω. Ποτέ δεν πίστεψα φυσικά ότι κατέχω την αυθεντία για οτιδήποτε, μπορώ να δεχτώ τον αντίλογο, ακόμα και την σκληρότερη αντίρρηση ή και κριτική, για οτιδήποτε γράφω αρκεί να διέπεται από την ίδια λογική ανάλυση και να είναι εξίσου τεκμηριωμένος με τα δικά μου κείμενα. Στην προκειμένη περίπτωση θα με ενδιέφερε πολύ κάποιος που έχει αντίθεη άποψη από την δική μου να μου παρέθετε ως επιχείρημα, για παράδειγμα, μια σοβαρή και εμπεριστατωμένη στατιστική έρευνα η οποία να συσχέτιζε τον αριθμό των likes και shares που κάνουν μια ομάδα ανθρώπων σε «ενημερωτικές» αναρτήσεις στο Facebook με την αληθινή πολιτική συμπεριφορά τους, εκλογική και όχι μόνο. Αλλά μια τέτοια έρευνα απαιτεί χρόνο και κόπο που βέβαια είναι ασύμβατα με την εκ των ουκ άνευ ταχύτητα της fast track ενημέρωσης, σωστά; Η παλιά, καλή εις άτοπον απαγωγή…

Μέχρι και αν λοιπόν κάποιος μου φέρει ένα ανάλογης ισχύος πειστικό επιχείρημα θα εμμείνω στη θέση μου και θα μου επιτρέψετε, με βάση αυτή και πάντα δίχως ούτε υποψία διδακτισμού, να κάνω κάποιες προτάσεις επί του θέματος. Χρησιμοποιείτε το Facebook και γενικά τα social media για τον λόγο που φτιάχτηκαν – θυμηθείτε, η επικοινωνία – ή έστω για εκείνους που εσείς πάντα προτιμούσατε. Αν επιθυμείτε – και θεωρείτε ότι μπορείτε – να συμβάλλετε προσωπικά στην διαδικτυακή ενημέρωση κάνετε το αυτόνομα και ενυπόγραφα, π. χ. μέσα από ένα δικό σας blog. Και αν θέλετε απλά να ενημερώνεστε από το Internet επιλέξτε ένα από τα – όχι πολλά αλλά ευτυχώς ούτε και ελάχιστα – ανάλογα sites όπως αυτό στο οποίο βρίσκεστε αυτή την στιγμή. Ένα site που, ειρήσθω εν παρόδω, θα επισκεπτόμουν τακτικά και εγώ καθώς πληρεί και με το παραπάνω τα προαναφερθέντα κριτήρια μου για την έγκυρη και σωστή δημοσιογραφία…ακόμα και αν η γνωριμία μου και η παλαιότερη συνεργασία μου με μία εκ των τριών διευθυντών του δεν με ωθούσε να συμβάλλω και εγώ στην προσπάθεια της συντακτικής του ομάδας να το κάνει να σπάσει το φράγμα του «ενός ακόμα ενημερωτικού site» και να γίνει ένα αληθινό δημοσιογραφικό portal! Αλλά αυτό θα έχουμε τον χρόνο να το δείξουμε στην πράξη…