Fats Domino | Ο εργατικός πιανίστας της Νέας Ορλεάνης

Χωρίς να διεκδικεί δάφνες ενός ροκ εν ρολ σταρ καθώς ούτε σύμβολο του σεξ σαν τον Έλβις, ούτε βετεράνος του ριδμ εντ μπλουζ σαν τον Big Joe Turner, ούτε πολύ περισσότερο συνειδητός δημιουργός όπως ο πολυμήχανος Chuck Berry ή πριμαντόνα όπως ο Little Richard ακόμη και καταστροφέας πιάνων σαν τον Jerry Lee Lewis, ο Fats Domino δεν απείλησε ποτέ τα στερεότυπα της μουσικής μπίζνας, ούτε φόβισε τους γονείς των προαστίων· απλώς έκανε την δουλειά του και την έκανε καλά: πούλησε πάνω από 65 εκατομμύρια δίσκους ενώ τρία από πιο διάσημα σαρανταπεντάρια του έφτασαν τα 20 εκατομμύρια. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει ακούσει και ενίοτε χορέψει το «Blueberry Hill» ή μουσικός περασμένων δεκαετιών και όχι μόνο, που να μην έχει τραγουδήσει το «Ain’t It a Shame». Κρεολός απ’ την Νέα Ορλεάνη υπηρέτησε επάξια την μουσική παράδοση της πόλης και όντας αστείος στην φάτσα και χοντρούλης (Fats), γρήγορα κέρδιζε την συμπάθεια με την ντροπαλοσύνη και το καλοσυνάτο ύφος που δεν προκαλούσε την καθεστηκυία τάξη των μέσων λευκών Αμερικάνων. Το  στιλ του  βασίζονταν στο ριδμ εντ μπλουζ παιγμένο με πιάνο, μπάσο, σαξόφωνα, ηλεκτρικές κιθάρες και ντραμς. Ένα boogie-woogie πιάνο συν μερικά κλασικά δωδεκάμετρα συν μια συμπαθητική ερμηνεία ήταν αρκετά ώστε τούτος ο μη χαρισματικός τύπος να θεσπίσει το ροκ εν ρολ της Νέας Ορλεάνης.

Ο  Antoine Dominique Domino Jr.  γεννήθηκε  το 1928 μέσα σε μια μουσική οικογένεια- ο πατέρας τους ήταν πολύ γνωστός βιολονίστας και ο γαμπρός του, κιθαρίστας, σημείωνε για τον εννιάχρονο Fats τα πλήκτρα του πιάνου. Έφηβος εγκατέλειψε το σχολείο για να δουλέψει σε εργοστάσιο και να παίζει τα βράδια σε κλαμπ. Εκεί τον ανακάλυψαν- στα 20 του- από τοπική δισκογραφική για να ηχογραφήσει το “The Fat  Man” και να πουλήσει με την πρώτη εκατομμύρια κόπιες!  Ένα τυπικό ριδμ εν μπλουζ- κλεμμένο από κάποια μέτρα  κομματιού του Champion Jack Dupree- με κελαρυστά σαξόφωνα, πομπώδες μπάσο και την  φαλτσέτο φωνή του Domino που πολύ γρήγορα την εγκατάλειψε για πιο θερμές ερμηνείες.  Είναι, όμως, η συναισθηματική ένταση και η αφοπλιστική λιτότητα που κερδίζει τον ακροατή μαζί με τον κεφάτο ρυθμό που αναγκάζει τα πόδια να κουνηθούν. Ήγουν, η ουσία της νέας μουσικής που πρόβαλε στις ΗΠΑ των 50’s. Το ’55 ηχογραφεί το «Ain’t That a Shame», ενώ το «Blueberry Hill» κυκλοφορεί τέλος του ‘56  και κατά κάποιο τρόπο ολοκληρώνει την αλυσίδα των χρυσοφόρων χιτ που δεν μπορέσει ποτέ ξανά να χτυπήσει. Πολύ γρήγορα θα τον ακολουθήσει αντιγράφοντάς τον, μια πλειάδα λευκών teenyboppers τραγουδιστών- Ricky Nelson, Pat Boone κ.α.- ακόμη και ο μεγάλος Presley θα ασχοληθεί με τα κομμάτια του φτιαγμένα ειδικά για κοπτάτσια.  Όμως με την είσοδο των 60’s η μπογιά του Domino δεν πέρναγε πλέον καθώς “The Times They Are A Changin” όπως τραγουδούσε ο Dylan και μια διασκευή της “Lady Madonna” των Beatles δίνει στον μόνιμο κάτοικο Λουϊζιάνας μια ανάσα για ένα come back αλλά μέχρι εκεί. Τις τελευταίες δεκαετίες μάζευε βραβεία και παράσημα αντί χρήματα και χιτς.