H Puzzlemusik του 2020 στο Disc Lab

To 2020 ήταν μια δύσκολη χρονιά για τη μουσική συνολικά και πιο δύσκολη για εκείνες τις καλλιτεχνικές προσπάθειες που αναπνέουν μέσα από την ζωντανή επαφή με το κοινό και συνεπακόλουθα εκείνους τους δημιουργούς και τις ανεξάρτητες δισκογραφικές ετικέτες που δεν επιδιώκουν να έχουν χώρο στο mainstream, αλλά «χτίζουν» και επικοινωνούν το έργο τους μέσα από αυτή τη διαδικασία. Μία από αυτές είναι και η Puzzlemusik η οποία με τις κυκλοφορίες της κάθε φορά στοχεύει σε υψηλά ποιοτικά στάνταρντ και τα αλλεπάλληλα λοκντάουν μας στέρησαν την απόλαυση των κυκλοφοριών της στη σκηνή. Έτσι λοιπόν αυτή τη φορά η στήλη φιλοξενεί 4 από τις κυκλοφορίες της μέσα στο 2020 ελπίζοντας αυτές, αλλά και οι νέες του 2021, να καταφέρουν να ακουστούν και ζωντανά. Μέχρι να γίνει αυτό ακούμε τουλάχιστον καλαίσθητες ηχογραφήσεις από σημαντικούς μουσικούς της χώρας. Τα 4 άλμπουμ είναι διαθέσιμα σε βινύλιο, cd και ψηφιακή μορφή  (Spotify, Deezer, i-tunes, Apple Music, Google Play, Tidal και άλλες ακόμη ψηφιακές πλατφόρμες παγκοσμίως).

George Kontrafouris Trio: The Passing

Ήρεμη δύναμη

Το ότι ο Κοντραφούρης είναι τοπ μουσικός της τζαζ το ξέρουμε εδώ και χρόνια και δεν εννοούμε μόνο για την Ελληνικής σκηνή καθώς ο Κοντραφούρης έχει την αναγνώριση και το σεβασμό της διεθνούς τζαζ κοινότητας. Από αυτή την άποψη και με την ανθρώπινη και καλλιτεχνική ωριμότητα που έχει μετά από τόσα χρόνια δημιουργικής προσφοράς είναι δεδομένο ότι κάθε του δουλειά δημιουργεί το δικό της ιδιαίτερο καλλιτεχνικό εκτόπισμα.

Για το “The Passing” Γιώργος Κοντραφούρης  δημιούργησε  ένα νέο πιάνο-τρίο με δύο νέους και εξαίρετους, όπως ακούγεται, μουσικούς το Κίμων Καρούτζο στο μπάσο και τον Αμερικανό Jason Wastor στα ντραμς οι οποίοι δίνουν στο τρίο νεανική φρεσκάδα, πάθος και ενέργεια στις συνθέσεις του Κοντραφούρη.

Εκτός από τις πέντε νέες συνθέσεις του Κοντραφούρη στο άλμπουμ υπάρχουν και δύο διασκευές. Η μία είναι η σύνθεση “Aeoliana” του πρωτοπόρου jazz πιανίστα, συνθέτη και εκπαιδευτικού (και από τους πρώτους δασκάλους του Κοντραφούρη) Μάρκου Αλεξίου (1939-2014) ο οποίος έπαιξε σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη του τότε νεαρού Κοντραφούρη ως πιανίστα. Η δεύτερη είναι η μάλλον απρόβλεπτη οργανική διασκευή και κατά τη γνώμη μου πιο ενδιαφέρουσα στιγμή του δίσκου, στο τραγούδι “Αιώρα” της Σαββίνας Γιαννάτου. Νεανικό έργο της Γιαννάτου, η “Αιώρα” πρωτοπαρουσιάστηκε το 1982 στην Κέρκυρα στους Αγώνες Ελληνικού Τραγουδιού που είχε ιδρύσει ο Μάνος Χατζιδάκις. Ο Γιώργος Κοντραφούρης με το τρίο του το μεταμορφώνουν δημιουργικά και με σεβασμό σε μια ατμοσφαιρική jazz σύνθεση.

Το “The Passing” ο Κοντραφούρης βασίζεται κλασική φόρμα του πιάνο-τρίο και εξερευνά το πιάνο ως μέσο ανασκόπησης των μουσικών αναμνήσεων της μακρόχρονης και δημιουργικής καλλιτεχνικής πορείας του. Αποτέλεσμα είναι ένα άλμπουμ που σου γαληνεύει τη ψυχή, μια ήρεμη δύναμη. Ακούγοντας το σκέφτεσαι ότι εσύ και ο κόσμος αξίζουν κάτι καλύτερο, μια ανώτερη ομορφιά από τη σημερινή τουλάχιστον προβληματική κατάσταση. Είναι αυτό που λέμε για τη μουσική ως ίαση του σώματος, του νου και της ψυχής.

Το άλμπουμ κυκλοφόρησε στις  17 Ιανουαρίου του 2020.

Κομμάτια αναφοράς: The Passing, Αιώρα, Aeoliana

Φωτογραφίες του George Kontrafouris Trio: Φώτης Φωτόπουλος

Φωτογραφία εξωφύλλου: Jens Johnsson (pexels.com)

Σχεδιασμός εξωφύλλου: Ελένη Κεσαπίδου

Επιμέλεια έκδοσης: Χρήστος Αλεξόπουλος

Η ηχογράφηση έγινε  στο στούντιο Antart Studio με μηχανικό ήχου τον Νίκο Κόλλια

Μίξη: Νίκος Κόλλιας (Antart Studio)

Mastering: Γιώργος Πρινιωτάκης (Artracks Studios)

Παραγωγή: Γιώργος Κοντραφούρης

 

Playground Theory: Tears Go Upwards

Ταξίδι στο όνειρο

Οι Playground Theory είχαν κάνει εντύπωση σε τούτη στήλη από τα πρώτα τους βήματα και ειδικά με το “Connect the Dots” του 2016. Το συγκρότημα αυτό παράγει ένα ηχητικό αποτέλεσμα που δεν μπορείς να το κατατάξεις εύκολα γιατί διασχίζει τη ποπ, την electronica και τη μουσική κουλτούρα της Μεσογείου, διαμορφώνοντας τελικά ένα καλαίσθητο αποτέλεσμα που ενισχύεται από το αιθέριο των φωνητικών της Μάρσια Ισραηλίδη.

Αν το“Connect the Dots”   ήταν το άλμπουμ που αποτύπωσε το χαρακτήρα και την αισθητική τους το“Tears GoUpwards” είναι το άλμπουμ εξέλιξης καθώς οι Playground Theory δοκιμάζουν περισσότερο και πειραματίζονται πάνω στον ήχο τους. Θα μπορούσε δε να είναι και το άλμπουμ μιας ευρύτερης καταξίωσης, αν υπήρχαν διαφορετικοί πολιτιστικοί και μηντιακοί όροι αντιμετώπισης αντίστοιχων παραγωγών, αλλά τα έχουμε ξαναγράψει σε τούτη εδώ τη στήλη οπότε….

Το Tears Go Upwards είναι ένα ταξίδι ονείρου και συναισθημάτων. Αφηγείται ιστορίες και καταστάσεις με διαφορετικές συναισθηματικές συνέπειες και την ανάλογη «πολυχρωμία» των ήχων για κάθε περίσταση . Οι Playground Theory μας διηγούνται για τις ανατριχίλες που νιώθεις όταν δεν πρέπει (“Lull”, “A Tiny RedScratch”), την ειρωνεία των «επαφών» στον ψηφιακό κόσμο (“Sleep and Repeat”) την πικρή αίσθηση του ανεκπλήρωτου σε κάθε είδους ρηχές σχέσεις  (“Toys”, “Belonging”, “Paper Words”), την συνειδητοποίηση και αποδοχή όλων των πτυχών της ζωής καθώς μεγαλώνουμε (“Woman Outside”, “Escape the Night”) αλλά ακόμα και πως καταλήγουμε να ζηλεύουμε τον τρόπο σκέψης της γάτας μας με μια έξτρα δόση σαρκασμού. (“CatFeelings”). Έτσι το Tears Go Upwards είναι άλλοτε γεμάτο από το φως της ζωής, άλλοτε μελαγχολικό και άλλοτε υπνωτιστικό. Σε κάθε περίπτωση δεν είναι μονότονο, αντίθετα η αναζήτηση ως μέθοδο ακούγεται να καθοδηγεί τους δημιουργούς του.

Κομμάτια αναφοράς: Cat Feelings, Escape the Night, Paper Words

Οι Playground Theory είναι οι: Μάρσια Ισραηλίδη (vocals- lyrics- synths), Δημήτρης Νέγκας (synths), ΒαγγέληςΚατσουλάκης (drums- percussion) και από την τρέχουσα κυκλοφορία: Διαμαντής Καζούρης (κιθάρα) και ΤόληςΜετζηδάκης (μπάσο).

Το Tears Go Upwards ηχογραφήθηκε στα Artracks studio. Sound Mixing: Γιώργος Πρινιωτάκης  Mixing- Production, Mastering: Γιώργος Πρινιωτάκης Logo and graphic design: it’s Braining.

Το Tears Go Upwards  κυκλοφόρησε στις 7 Φεβρουαρίου του 2020.

 

The Next Step Quartet: At the Zoo

Ιεροτελεστία

Οι The Next Step Quartet επέλεξαν η Τρίτη τους δισκογραφική δουλεία να είναι Live, αλλά όχι ένα Live με εκτελέσεις παλιών τους κομματιών. Αντίθετα πρόκειται για νέο υλικό παιγμένο και ηχογραφημένο ζωντανά κατά τη διάρκεια 5 sold-out συναυλιών στο The Zoo, το μουσικό τους στέκι στην Αθήνα και έτσι προέκυψε και ο τίτλος του άλμπουμ.

Δεν γνωρίζω αν η κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει ο χώρος των μουσικών με την απαγόρευση των ζωντανών εμφανίσεων να έπαιξε ρόλο στην απόφαση του σχήματος, να υπογραμμίσουν δηλαδή την αξία και το αναντικατάστατο της ζωντανής μουσικής, σε κάθε περίπτωση ουσιαστικά και συμβολικά η συγκεκριμένη επιλογή έχει την σημασία της. Βέβαια τις περισσότερες φορές η διάκριση στούντιο και ζωντανής ηχογράφησης όσο αφορά το χώρο της τζαζ είναι δυσδιάκριτη, στοιχείο που ενισχύει η ακρόαση του “Αt the Zoo” όπου δύσκολα καταλαβαίνει κάποιος τη παρουσία του κοινού, αλλά αυτό γίνεται γιατί το παίξιμο των The Next Stepδημιουργεί συνθήκες μουσικής ιεροτελεστίας…..

Έτσι λοιπόν το άλμπουμ συλλαμβάνει την ενέργεια και τον ενθουσιασμό της ζωντανής πράξης καθώς και την επικοινωνία που αναπτύσσεται ανάμεσα στους μουσικούς, παρασύροντας τον ακροατή σε ένα παιχνίδι μουσικής εξερεύνησης και περιπέτειας «καθηλώνοντας” τον στο να αφοσιωθεί στην απόδοση της μπάντας.

Όπως έχετε καταλάβει ήδη από τα μέχρι τώρα γραφόμενα το  “Αt the Zoo” δεν είναι δίσκος για «φευγαλέες» ακροάσεις. «Απαιτεί» και δικαιούται προσοχής. Όσοι και όσες τη δείξουν μόνο καλλιτεχνικό κέρδος θα αποκομίσουν. Η μπάντα είναι πολύ δεμένη, οι συνθέσεις και οι εκτελέσεις ακόμη και στα κομμάτια σχετικά μεγάλης διάρκειας δεν πέφτουν στη παγίδα της επίδειξης και των μακρόσυρτων σόλο, το αποτέλεσμα περιέχει σεβασμό και βαθύτερη συνεννόηση μεταξύ των μουσικών, λειτουργικές για το σύνολο δόσεις «πειθαρχίας» και απελευθέρωσης. Εκφράζεται στοχασμός και συναίσθημα. Όπως λένε και οι ίδιοι:

“Όταν παίζουμε μαζί, προσπαθούμε να ανακαλέσουμε την αίσθηση της πλήρους ελευθερίας που είχαμε στην προσέγγιση μας στη μουσική όταν ήμασταν νεαρότεροι. Είμαστε μία ομάδα, μία οικογένεια και αυτή η απόλυτη εμπιστοσύνη που έχουμε ο ένας στον άλλον είναι το θεμέλιο της σχέσης μας και της επικοινωνίας μας. Αυτό μας επιτρέπει να αγνοήσουμε όλα τα δεσμά και να βουτήξουμε βαθιά μέσα στη μουσική και να εξερευνήσουμε νέες περιοχές κάθε φορά.”  – Βασίλης Ποδαράς

“Οι πιο ιδιαίτερες στιγμές, αυτές που τελικά διαλέξαμε για το άλμπουμ, είναι εκείνες κατά τα οποίες απορροφηθήκαμε τελείως από τη μουσική και από το κοινό, εκείνες που κατά τη διάρκεια τους βγήκαμε από τον εαυτό μας και ξεχάσαμε ότι ηχογραφούμε. – Ντίνος Μάνος

Το άλμπουμ κυκλοφόρησε στις 5 Ιουνίου

Το συγκρότημα αποτελείται από τους Θοδωρή Κότσυφα (κιθάρα), Γιάννη Παπαδόπουλο (πιάνο), Ντίνο Μάνο (μπάσο) και Βασίλη Ποδάρα – γνωστός και ως Billy Pod (ντραμς).

 

Cover Artwork & design: Carmelo Παπαδόπουλος

Φωτογραφίες των Next Step: Πάνος Ηλιόπουλος

Η ηχογράφηση έγινε  στο The Zoo Jazz Club στο Χαλάνδρι με μηχανικούς ήχου τους Γιώργο Καριώτη και Χρήστο Αχλαδιώτη.

Μίξη: Γιώργος Καριώτης (Sierra Studios)

Mastering: Γιάννης Χριστοδουλάτος – Sweetspot

 

Σωτήρης Δεμπόνος: Άλυτη

Ρεαλισμός και φαντασία

Με την άρση του πρώτου lockdown κυκλοφόρησε στις 22 Μαΐου το soundtrack της ταινίας  Άλυτη του Μίνωα Νικολακάκη , το οποίο υπογράφει ο Σωτήρης Δεμπόνος. Βέβαια η ταινία λόγω των επιπλοκών και των συνέπειων της πανδημίας από το Μάρτιο που ήταν προγραμματισμένη να προβληθεί, αυτό έγινε κατορθωτό στις 10 Σεπτεμβρίου έχοντας μάλιστα μία επιτυχημένη πορεία καθώς παίχτηκε για αρκετές εβδομάδες. και για μικρό χρονικό διάστημα. Την ίδια μέρα με την ταινία κυκλοφόρησε και η έκδοση βινυλίου του soundtrack σε περιορισμένη έκδοση 100 κομματιών.

Οι μουσικές για ταινίες, τα λεγόμενα Soundtracks, έχουν την ιδιαιτερότητα της διπλής ακρόασης, τόσο συνυφασμένα με τη κινηματογραφική αφήγηση, όσο και με τη πρόκληση να στέκονται και ως αυτόνομα έργα. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που θυμάσαι περισσότερο ένα σάουντρακ από τη ταινία που αναφέρεται, αυτή είναι άλλωστε και η μαγεία της δημιουργίας, το αποτέλεσμα δεν μπορεί να προκαθοριστεί.

Ομολογώ ότι δεν έχω δει τη ταινία και ως εκ τούτου δεν μπορώ να κρίνω με την ακρίβεια που απαιτείται το επιτυχές ή όχι της δημιουργίας του Δεμπόνου σχετικά με την αφήγηση του έργου. Ωστόσο ακούγοντας κανείς το δίσκο καταλαβαίνει το βασικό στόχο που είναι η διαμόρφωση μιας μουσικής ατμόσφαιρας που συνδέει το φανταστικό με το ρεαλιστικό στοιχείο, το παραμύθι με τη ζωή. Το σάουντρακ του Δεμπόνου λειτουργεί ως ερέθισμα για να δεις την ταινία και αυτό δεν είναι λίγο.