Fallin Floyd

Οι animation ταινίες έχουν καταφέρει αντικειμενικά, εδώ και πολύ πολύ καιρό, να απασχολούν πέρα από τα παιδιά και τους μεγάλους. Αλλά και να απασχολούνται οι ίδιες με τα προβλήματα των τελευταίων, με τις ζωές, τα όνειρα και τις ανησυχίες τους. Οι σκηνοθέτες, μίας εκ των πιο ωραίων μικρού μήκους animation ταινιών που έχει πέσει, τελευταία, στα χέρια μας, του “Fallin Floyd”, Albert ‘t Hooft και Paco Vink!  δήλωναν με αφορμή την ολοκλήρωση της δουλειάς τους στις αρχές του περασμένου Μάρτη:

«Πάντα θέλαμε αυτό το animation μικρού μήκους να είναι αστείο με σκοτεινή χροιά. Στο τέλος θέλαμε η ιστορία να έχει ένα θετικό μήνυμα σχετικά με το να μην ενδίδεις στην κατάθλιψη, όσο άσχημα κι αν φαίνονται τα πράγματα. Για να το κάνεις αυτό θα πρέπει να μην παίρνεις τόσο σοβαρά τα προβλήματά σου και να προσπαθείς να γελάς με αυτά. Η κωμωδία μπορεί να έρθει και από τον πόνο, οπότε πάντα υπάρχει αυτή η ισορροπία. Είναι θλιβερό αλλά, ταυτόχρονα, αστείο»

Το Falling Floyd, το οποίο λίγο καιρό μετά την κυκλοφορία του βραβεύτηκε στο διεθνές φεστιβάλ της Μπολόνια, όντως έχει σκοτεινή θεματολογία.Την κατάθλιψη. Ένα ψυχολογικό πρόβλημα ή μια ψυχική ασθένεια που σήμερα παρατηρείται και ως εξόχως κοινωνικό φαινόμενο, με τον τρόπο που το έχουμε γνωρίσει στον σύγχρονο τρόπο ζωής, με τα αδιέξοδα και τις αναποδιές του. Ο έρωτας, η ανασφάλεια, η εργασία, η καταξίωση και τα οικονομικά ζητήματα είναι οι αφετηρίες που μπορούν να γεννήσουν και να γιγαντώσουν αυτό το σκιώδες τέρας, το οποίο άλλοτε γίνεται τόσο σοβαρό όσο μια πραγματική ασθένεια, κι άλλοτε αποτελεί ζήτημα συζήτησης κι αντιμετώπισης στο πλαίσιο της καθημερινότητας. Όπως κάθε γενική κατηγορία που προσδιορίζει συναισθηματική – ψυχολογική κατάσταση, μπορεί να ιδωθεί είτε αυστηρά ατομικά είτε όμως συλλογικά.

Στις μέρες μας, έχει κατά κόρον χρησιμοποιηθεί η έννοια της συλλογικής κατάθλιψης στην προσπάθεια είτε να περιγράψει κανείς την αύξηση, ποιοτική και ποσοτική του φαινομένου, είτε ένα γενικότερο κλίμα που περικυκλώνει την καθημερινότητα της κοινωνικής πλειοψηφίας. Στην εποχή της κρίσης πραγματικά, περισσότερο από ποτέ, τα αδιέξοδα που αφορούν τις διαπροσωπικές σχέσεις, την εργασιακή ανασφάλεια, την ποιότητα της καθημερινότητας, τς χαμένες προσδοκίες, διαπλέκονται  σε ένα σπιράλ απόγνωσης που φαντάζει ακατόρθωτο να σπάσει.

Και ίσως, γι αυτό και το Falling Floyd να μας άρεσε τόσο πολύ. Γιατί,ενώ παρουσιάζει την άνιση μάχη κόντρα στο τέρας, δεν αφήνει τον ήρωα μας να παραδοθεί. Η μουσική και η μαγεία της, η ανθρώπινη επικοινωνία γίνονται δύναμη κι ελπίδα και η μάχη πάλι ξεκινά. Ποιος θα κερδίσει; Η απάντηση αναζητείται, σίγουρα όχι μόνο μέσα στα 9 περίπου λεπτά που η ταινία διαρκεί, αλλά, στην ίδια την καθημερινότητα που αφορά όλους μας και τον καθένα ξεχωριστά. Μουσική, επικοινωνία,  τέχνη, δράση, συλλογικότητα,…και μάλλον το τέρας δεν είναι ανίκητο.

Η επίσημη ιστοσελίδα των δημιουργών εδώ.

Καλή θέαση…

(Κείμενο: Κώστας Φουρίκος)