Με ένα χαμόγελο και ένα δάκρυ….

Η προηγούμενη Παρασκευή και το Σάββατο, ήταν δύο ξεχωριστά βράδια. Όχι, δεν ήταν η Γιουροβίζιον που έκανε σημαντικές αυτές τις δύο νύχτες μας. Ήταν η σύμπτωση δύο αγαπημένων μας μουσικών μορφών, μιας παρέας και ενός ανθρώπου οι οποίοι, σαν να είχαν συνεννοηθεί από καιρό, έβαλαν τις ίδιες νύχτες σκοπό να βομβαρδίσουν το συγκινησιακό μας εαυτό με τα δυνατότερα τους όπλα. Μιλάμε για την ακουστική διπλή εμφάνιση των Last Drive στο Ίλιον Plus (Παρασκευή και Σάββατο 13 και 14 Μάη) και το «Από τις ρίζες ως τα άνθη του καλού» του Θάνου Ανεστόπουλου στο Παλλάς το Σάββατο 14 Μάη.

Αυτές οι δύο εμφανίσεις μπορεί να φαίνονταν εξ αρχής διαφορετικές και ήταν, αλλά είχαν και πολλά κοινά σημεία. Τα δύο προγράμματα ήταν μια σύνθεση αγαπημένων κομματιών των ίδιων των δημιουργών και αγαπημένων τους και αγαπημένων μας κομματιών άλλων μουσικών. Δεν ήταν κυρίως η διαπαιδαγώγηση που μια μπάντα ή ένας μουσικός οφείλουν να κάνουν στο κοινό τους. Κυρίως ήταν η συνάντηση όλων μας, μουσικών και κοινού, σε κοινές αισθητικές επιλογές σε τραγούδια που μας σημάδεψαν. Γιατί αντίθετα με ό,τι λέει ένα τραγούδι, για τις παλιές αγάπες πρέπει να μιλάς, είτε αυτή είναι το Pablo Picasso των Modern Lovers, στην απογειωμένη ψυχεδελική εκδοχή των Drive, το Straight Ahead του μεγάλου Sage (το οποίο ολοένα και περισσότερο πρέπει να το θυμόμαστε αυτές τις εποχές) ή το Transmission των Joy Division στη αρρωστημένη εκδοχή του The Boy στο πιάνο της σκηνής του Παλλάς….

Ναι, άλλο ένα κοινό στοιχείο ήταν οι φίλοι, οι συνεργάτες, οι συνοδοιπόροι, άνθρωποι που είναι πάντα εκεί όταν τους χρειάζεσαι. Από τη μια πλευρά ο Φώτης Σιώτας, ο Γιάγκος Χαιρέτης, ο Digital Alkemist, o Άγγελος Κώττας και ο Νίκος Κεντζέας παρέα με τους Last Drive. Από την άλλη, οι Γρηγόρης Κλιούμης, Κώστας Παρίσσης, Lolek, Μανώλης Αγγελάκης, Mani Deum, The Boy, Νάσια Γκόφα, Νίκος Γιούσεφ, Σοφία Ευκλείδου, Τηλέμαχος Μούσας, Αλέκος Βασιλάτος, Ειρήνη Τηνιακού και Γιώργος Κατσάνος, μια μεγάλη και πραγματική αγκαλιά με το Θάνο, όχι μόνο στο φινάλε αλλά σε όλη τη διάρκεια του υπέρ δίωρου σετ στο Παλλάς.

«Δεν έχουμε προλάβει να το ετοιμάσουμε πολύ καλά, αλλά από τα χαμόγελα που βλέπω καλά πάμε» είπε μια στιγμή του σετ ο Alex K το βράδυ της Παρασκευής. Τα χαμόγελα λοιπόν. Χαμόγελα γιατί όσο απογυμνώνονται τα τραγούδια από τον ηλεκτρισμό, το «θόρυβο» και την ένταση, τόσο ξεδιπλώνεται η αρχική τους δύναμη, η ιδέα τους, το συναίσθημα τους.

Χωρίς ένταση έγραψα; Συμπαθάτε με, λάθος. Τα κομμάτια των Drive μπορεί να μην είχαν ηλεκτρισμό αλλά διέθεταν πραγματική ένταση, αυτή της ψυχής που ανοίγεται μπροστά σου. Πώς να μη χαμογελάμε Alex; Οι νέοι σας φίλοι χαμογελάνε γιατί γουστάρουν, γιατί ανακαλύπτουν, γιατί το ζουν. Εμείς οι παλιοί γιατί θυμόμαστε. Ναι θυμόμαστε….. Εσάς και εμάς. Γιατί μαζί μεγαλώσαμε. Θυμόμαστε εκείνα τα πρώτα live, την ένταση, τον ιδρώτα, τη νιότη. Bλέπεις, η μουσική είναι μια πραγματική χώρο – χρονική μηχανή, ένας «ενεργοποιητής» του θυμικού, ένα φυτίλι του συναισθήματος. Μπορεί προχθές να κάτσαμε στις καρέκλες μιας και κάτσατε και εσείς, αλλά η καρδιά μας δεν κάθεται πουθενά. Φτερουγίζει ακόμη «κάτω στης πόλης την ακτή, κάτω στου αλιγάτορα τη ψυχή». Θυμάται τη Σίντυ και ας είχε η δική μας άλλο όνομα, το όπλο του Γιάννη του Εσπόζιτου και το διάολο που μπορεί να νοιαστεί…..

Κάπως έτσι κύλισε το σετ το βράδυ της Παρασκευής, σαν μέθεξη. Σαν μια μεγάλη παρέα που έπινε, έλεγε ιστορίες και τραγουδούσε και φύγαμε όλες και όλοι μας κρατώντας εκείνο το χαμόγελο. Και αυτό το χαμόγελο είναι επικίνδυνο για κάποιους, τους θυμίζει εκείνο το παλιό γέλιο…

Τα πράγματα ήταν κάπως διαφορετικά το επόμενο βράδυ. Από την ασύλληπτη ουρά του ταμείου του Παλλάς μέχρι το κλίμα κατάνυξης… αν και δεν μου αρέσουν καθόλου οι θρησκευτικοί όροι.

Σκοτάδι και στο κέντρο της σκηνής πίσω από το φως λίγων κεριών ο Θάνος καθιστός απαγγέλει. Το ταξίδι ξεκινάει. Κοντά σου, Άγριο μέλι, Παιδικό, Ανδρείκελα, Ως το τέλος, Suzanne, Κεριά, Μα κάτι άλλο ζητώ, Ωραίο μάθημα στα χαμένα παιδιά, Εν κατακλείδι, Νύχτα, Wild is the Wind, You don’t Know what love is, Μικρές αλήθειες, Black Market Baby, Jockey full of bourbon, Έγινε η απώλεια συνήθεια μας, Transmission, Το φιλί, Weeping Song, Summer ocean death, Τα χρόνια μου ναυάγησαν στις ξέρες σου, Φαρμακωμένη, Θα πεθάνω ένα πένθιμο του Φθινοπώρου δείλι, If, Τελευταίος σταθμός.

Και ήταν όλοι εκεί. Και ο Παύλος και η Πολυδούρη, ο Cohen και ο Villon, ο Καρυωτάκης και οι Joy Division, ο Καβάφης και ο Tom Waits, ο Nick Cave, ο Ουράνης και ο Michael Nyman…..

Και σκέφτεσαι για μια ακόμη φορά. Μπορεί ο πόνος να γίνεται ταυτόχρονα τόσο σπαρακτικός και τόσο όμορφος; Μπορεί η θλίψη να ανθοφορεί, να απελευθερώνει να λυτρώνει; Όσες και όσοι ήμασταν στο Παλλάς έχουμε πάρει ήδη την απάντηση. Είναι γεγονός ότι μόνο ο Θάνος θα μπορούσε να μας απαντήσει αυτό το ερώτημα με αυτό το τρόπο. Ο Θάνος και οι άνθρωποι που μάζεψε εκείνο το βράδυ, πραγματικά και νοητά και αυτό θα του το χρωστάμε για πάντα και ας ξενερώσαμε λίγο με τη φάση «Παλλάς». Γιατί όπως και να το κάνουμε το κλίμα που φτιάχτηκε αυτό το βράδυ ήθελε καπνούς και αλκοόλ και «βάλτε να πιούμε».

Και στο φινάλε ο Θάνος στο κέντρο της σκηνής, όρθιος με δυσκολία να μας χαιρετά. Και εκείνος ο κόμπος στο λαιμό να μην λέει να φύγει…. Και ο Θάνος να στέκεται εκεί σχεδόν διάφανος, ένα κορμί χτυπημένο. Να στέκεται εκεί σαν κρίνο που ανθοφορεί, μια καρδιά και μια ψυχή πάνω από όλους μας και ο κόμπος στο λαιμό να μην λέει να φύγει…. Μόνο ένα(;) δάκρυ να κυλά σαν τα ποιήματα, τα λόγια και τους στίχους που κυλούσαν μέσα μας για δυόμισι και βάλε ώρες. «Γερνάς μαλάκα μου, γερνάς» που λέει και το τραγούδι ενός άλλου αγαπημένου φίλου. Γερνάς και γίνεσαι ευσυγκίνητος…..

ΥΓ.  Όταν ο Κώστας Παρίσσης ερμήνευε το «Ωραίο μάθημα στα χαμένα παιδιά» , ένα μικρό πανό σηκώθηκε στη σκηνή του Παλλάς με το σύνθημα «δημοκρατία έχουμε και αυτό είναι διαταγή». Κάποιοι σκεφτήκαμε τις διαταγές της αστυνομίας του Ολάντ για «απαγόρευση κυκλοφορίας» και «κατ οίκον περιορισμό» στην Ευρωπαϊκή Γαλλία. Μόλις φύγαμε από το Παλλάς μάθαμε για το θρίαμβο της «δημοκρατίας» και της «μνήμης» στη Γιουροβίζιον και μας φάνηκαν πολύ γελοία όλα αυτά. Γελοία πολιτικά, γελοία και πολιτιστικά. Όχι δεν μπορούμε να αφήσουμε αυτή την παρακμή να γίνει ο κόσμος μας και δεν θα την αφήσουμε.