Μινιμαλίστικο νεοψυχεδελικό στιλ στα όρια του stoner rock....

Σίγουρα ο ήχος των Νορβηγών Lumen Drones τρίο προέκυψε πολύ περισσότερο σκληρός από εκείνον του ομώνυμου άλμπουμ της ECM- παραγωγή Μάνφρεντ Άϊχερ γαρ- αλλά αυτό καθόλου δε μας ενόχλησε, καθώς επί σκηνής, οι L.D.  έδωσαν πολλαπλά δείγματα καλής μουσικής γραφής. Και πάνω από όλα χορταστικής, με τα  Hardanger βιολιά του Nils Økland, τις κιθάρες και τα κρουστά των Per Steinar Lie και Ørjan Haaland, αντίστοιχα να «βαράνε» δίνοντας τα ρέστα τους στις συνθέσεις, βεβαίως, που λειτουργούσαν με χρονικά αυξανόμενο ρυθμό, αρχίζοντας χαλαρά και ανεβαίνοντας σκάλες έως  ότου το εκάστοτε αποκορύφωμα με το μινιμαλίστικο νεοψυχεδελικό τους στιλ έφθανε, ενίοτε, στα όρια του stoner ροκ.

Εκεί, κυρίως, φαινόταν η δουλειά και το ψάξιμο του κιθαρίστα Steinar Lie με τα δέκα, περίπου, παρατεταγμένα πετάλια του δείχνοντας πόσο δουλεμένος είναι ο ήχος του -από την παράδοση, πλέον, του Thurston Moore και του Lee Ranaldo, των Sonic Youth. Στο αυτό μήκος κύματος και ο ντράμερ, Haaland, που, με άνεση, γέμιζε ανάμεσα, δίνοντας  δείγματα δημιουργικού αυτοσχεδιασμού.

Στα χαμηλής εντάσεως μελωδικά σχήματα που οδηγούσε το βιολί Hardanger, εκεί, είχαμε την δυνατότητα να αντιληφθούμε την ικανότητα του Økland να συνδυάζει την φολκ παράδοση της Νορβηγίας με τον αυτοσχεδιασμό και το μοντέρνο ηλεκτρικό ήχο μιας και οι υπόλοιποι δυο αποτελούν βασικά μέλη των Low Frequency In Stereo. Σίγουρα δεν ήταν τόσο «πιασάρικα» όσο τα δυναμικά κομμάτια αλλά και αυτά αποτελούν σημαντικό κομμάτι στο παραγωγικό σώμα των Lumen Drones.

Ελπίζουμε πως μια τέτοια θορυβώδης μπάντα θα ανοίξει το δρόμο για παρόμοιου ύφους συγκροτήματα στην Στέγη!