Maps To The Stars

Απεικονίζοντας τη χωρίς επιστροφή σήψη μιας συγκεκριμένου χαρακτήρα πόλης και μέσα από την παρέλαση διαταραγμένων ατόμων και τη διερεύνηση των μεταξύ τους σχέσεων, ο Cronenberg σκιαγραφεί έναν τρόπο για να εξερευνήσει παράξενες και σκοτεινές πλευρές της ανθρώπινης κατάστασης. Η πλοκή της ταινίας θυμίζει τη δομή αρχαίας τραγωδίας, την ίδια στιγμή που ο σκηνοθέτης αναπτύσσει ένα στυλ το οποίο ισορροπεί ανάμεσα στον τρόμο και τη σάτιρα.

   Μια υστερική φυσιογνωμία, η Havana Segrand (Julianne Moore), που ζει στη σκιά της (νεκρής πια) πάλαι ποτέ star του Hollywood μητέρας της, συμπυκνώνει στο είναι της μια μίξη παθολογικής ματαιοδοξίας, σεξουαλικής λαιμαργίας, άγχους οφειλόμενου στο γήρας και ψυχικών προβλημάτων που έλκουν την καταγωγή τους στη σχέση της με τη μητέρα της. Η εκπληκτική χρήση γλωσσικών και εξωγλωσσικών στοιχείων στην ερμηνεία της Moore, ξεδιπλώνει με καθηλωτικό τρόπο την πάλη της Havana να αποτρέψει τη φθίνουσα πορεία της καριέρας της και της φήμης της, καθώς και την αγωνιώδη προσπάθειά της να αντιμετωπίσει τις νευρώσεις της. Αυτός, όμως, είναι μονάχα ο ένας πόλος της υπερβολής που σταδιακά αποκαλύπτεται ενώπιόν μας. Ο άλλος πόλος, η Agatha (Mia Wasikowska), είναι ακόμα πιο εκρηκτικός! Πρόκειται για ένα νεαρό κορίτσι με σχιζοφρενικές τάσεις, τρομακτικό ύφος και σημάδια στο κορμί της από πυρκαγιά που η ίδια κάποτε είχε προκαλέσει. Η απρόβλεπτη και πέρα από κάθε έλεγχο συμπεριφορά της μπορεί να εγείρει πλήθος ετερόκλητων συναισθημάτων που κυμαίνονται από τον τρόμο μέχρι τη συμπάθεια (με την αρχαιοελληνική έννοια). Και ανάμεσα σε αυτές τις δύο πλευρές βρίσκεται μια αξιολύπητη καρικατούρα οικογένειας: ένας κακομαθημένος, εκατομμυριούχος, προέφηβος τηλεαστέρας (Evan Bird), που μόλις βγήκε από πρόγραμμα απεξάρτησης, ο πατέρας του (John Cusack), που είναι μια γελοία τηλεπερσόνα-γκουρού σε συνταγές ευτυχίας και η καταπιεστική μητέρα του (Olivia Williams). Η σύνδεση των χαρακτήρων αυτών γίνεται μέσα από απρόσμενα πεταμένες στα μούτρα μας ποσότητες αίματος, εν ψυχρώ φόνους, δυσδιάκριτο μαύρο χιούμορ και οράματα με φαντάσματα. Και όλα αυτά, δοσμένα με έναν τρόπο ωμό και αποκρουστικό, σε συνδυασμό με μια γενικευμένα αντισυμβατική και φαινομενικά κατακερματισμένη αφήγηση. Κάθε είδους ανθρώπινη αξία έχει ολοκληρωτικά διαστρεβλωθεί ή ισοπεδωθεί κάτω από το βάρος των διογκωμένων εγωισμών, του υπερβολικού πλούτου και της καταστροφικής διάστασης της διασημότητας. Καταστάσεις που εδράζονται σε ένα υπόστρωμα σύγχυσης, φόβου και αδυσώπητης μοναξιάς και κάνουν το ποίημα του Paul Eluard «Ελευθερία», το οποίο ακούγεται συχνά ως επωδός, να μοιάζει τόσο μα τόσο σαρκαστικό.

Πλαισιωμένος από τους συνήθεις συνεργάτες του (τον διευθυντή φωτογραφίας Peter Suschitzky και το συνθέτη Howard Shore), ο Cronenberg μάς προσφέρει μια εκστατική κριτική στη φρικαλέα οργανωμένη βιομηχανία του κινηματογράφου, που καταβροχθίζει τον εαυτό της, ενώ την ίδια στιγμή εικονογραφεί την υπαρξιακή αγωνία που ροκανίζει συχνά τις ζωές ανθρώπων που κολυμπούν στο χρήμα και τη δόξα, σχολιάζοντας, ταυτόχρονα, με καυστικό τρόπο την αποσύνθεση τοξικών οικογενειακών σχέσεων.