Montel Vontavious Porter:

Για ποιο λόγο ένας δημοφιλής αθλητής του Wrestling να πάρει το μέρος των διαδηλωτών; «Βαρέθηκα να γράφω στο τουίτερ, να κουνώ απειλητικά τη γροθιά μου στην τηλεόραση και απλά να μιλάω για αυτά τα πράγματα. Δεν ήρθα εδώ ως ο MVP, αλλά ως ο Hassan, ο τύπος που θέλει να αγωνιστεί για τα δικαιώματα του καθενός» απαντά ο ίδιος ο αθλητής χωρίς να αφήνει περιθώρια παρερμηνείας.

Η εξέγερση της αφροαμερικάνικης κοινότητας στο Φέργκιουσον είναι ένα γερό χαστούκι σε όσους νομίζουν πως έχουν ωριμάσει οι συνθήκες της ενσωμάτωσης και της κοινωνικής ανέλιξης που ευαγγελίζεται το American Dream. Σε μία χώρα που οι κοινωνικές και ταξικές αντιθέσεις χτυπούν κόκκινο, οι Αφροαμερικανοί, καθώς και οι αποκλεισμένοι κάθε χρώματος, έχουν κάθε λόγο να διαμαρτύρονται και να ζητούν ξανά και ξανά την ίση αντιμετώπισή τους από τις επίσημες κρατικές αρχές.

Τα γεγονότα στο Φέργκιουσον έφεραν ξανά στο προσκήνιο την έλλειψη σύγχρονων μαύρων ηγετικών φυσιογνωμιών που δεν θα δίσταζαν να προπαγανδίσουν την αλληλεγγύη τους στους διαδηλωτές και να τσαλακώσουν την επιτυχημένη επαγγελματική τους καριέρα. Εμείς θα εστιάσουμε στις ηγετικές φυσιογνωμίες που προήρθαν από το χώρο του αθλητισμού και πάλεψαν με τον τρόπο τους για το καλό της κοινότητας. Ας πούμε κάποια παραδείγματα, αν και πολλά από τα παρακάτω μπορείτε να τα διαβάσετε αναλυτικά σε παλαιότερα τεύχη του περιοδικού HUMBA!.

Ο καλύτερος πυγμάχος όλων των εποχών, ο Cassius Clay, κατά κόσμον Muhammad Ali, το 1966 αρνήθηκε να καταταγεί στον αμερικάνικο στρατό και να πολεμήσει στο Βιετνάμ.

Το 1992 ο Craig Hodges, ένα από τα πολύτιμα εργαλεία των Chicago Bulls όταν ο Phil Jackson έχτιζε την πρώτη αυτοκρατορία τους στις αρχές των ’90s, δεν δίστασε να αντιπαρατεθεί με την αντικοινωνική πολιτική του George Bush του πρεσβύτερου και με την απάθεια του Michael Jordan για όσα περνούν οι Αφροαμερικανοί.

To 1996 o Chris Wayne Jackson, κατά κόσμον Mahmoud Abdul-Rauf, δέκα χρόνια πριν φορέσει τη φανέλα του μπασκετικού Άρη, προκάλεσε σάλο στο NBA με την απόφασή του να μην σηκωθεί όρθιος κατά τη διάρκεια του εθνικού ύμνου επειδή θεωρούσε πως οι ΗΠΑ είναι καταπιεστές.

Τον ίδιο τρόπο διαμαρτυρίας επέλεξε και η Αφροαμερικανή μπασκετμπολίστρια Toni Smith το 2003 για να εκφράσει τη δυσαρέσκειά της για τον πόλεμο στον Ιράκ. Γύρισε την πλάτη στον εθνικό ύμνο.

Σήμερα, τον καιρό που ο αθλητισμός στις ΗΠΑ μετριέται με βάση το μέγεθος του τραπεζικού λογαριασμού και την αποδοχή του lifestyle που σου επιφυλλάσει το star system, είναι πολύ δύσκολο να συναντήσουμε τέτοια παραδείγματα αθλητών. Ευτυχώς, όμως, που υπάρχουν παλαίμαχοι αθλητές σαν τον θρύλο του NBA, τον Karrem Abdul-Jabbar, που υψώνει τη φωνή του και μας ξεκαθαρίζει: «Kαι εφόσον δεν θέλουμε την αγριότητα του Ferguson να την καταπιεί η Ιστορία και να καταλήξει ένα ερέθισμα στο έντερο της, πρέπει δούμε την όλη κατάσταση όχι μόνο σαν άλλη μια πράξη στα πλαίσια του ρατσισμού του συστήματος, αλλά και ό,τι άλλο στην πραγματικότητα είναι: ταξικός πόλεμος». Και μετά είμαστε στην ευχάριστη θέση να δούμε έναν από τους σημαντικότερους αθλητικογράφους της γενιάς μας, τον Dave Zirin, να απαντά με άρθρο του στον Kareem Abdul-Jabbar και να ασκεί καλοπροαίρετη κριτική σε όσα γράφει ο πρώην μπασκετικός άσος. Μην μπείτε καν στην προσπάθεια να σκεφτείτε αν έχει συμβεί κάτι παρόμοιο στα μέρη μας. Άδικος κόπος θα είναι…

Βέβαια, εκτός από τον Kareem Abdul-Jabbar, υπάρχει και ένας ακόμα αθλητής, εν ενεργεία όμως, που στάθηκε από την πρώτη στιγμή στο πλευρό των διαδηλωτών του Φέργκιουσον. Πρόκειται για τον Hassan Hamid Assad, έναν Αφροαμερικανό αθλητή του World Wrestling Entertainment (οι γηραιότεροι θα θυμάστε ότι τους λέγαμε «Οι Γίγαντες του Κατς» και τους βλέπαμε τα Σαββατοκύριακα στον ΑΝΤ1), που έχει κανεί σημαντική καριέρα στο χώρο αυτής της ιδότυπης πάλης με το ψευδώνυμο Montel Vontavious Porter (MVP). Ο MVP μετέβη ο ίδιος στο Φέργκιουσον για να διπαιστώσει ιδίος όμμασι τι γίνεται σε αυτήν την πόλη και να έρθει σε επικοινωνία με τους κατοίκους που διαδηλώνουν εξοργισμένα εδώ και μέρες. «Βαρέθηκα να γράφω στο τουίτερ, να κουνώ απειλητικά τη γροθιά μου στην τηλεόραση και απλά να μιλάω για αυτά τα πράγματα. Δεν ήρθα εδώ ως ο MVP, αλλά ως ο Hassan, ο τύπος που θέλει να αγωνιστεί για τα δικαιώματα του καθενός» απαντά στο δημοσιογράφο κάνοντας ακόμα πιο ξεκάθαρο ότι η αλληλεγγύη του είναι πραγματικά συνειδητή και όχι ένα διαφημιστικό τρικ. Ναι, τέτοιους αθλητές θέλουμε! Ενεργά κοινωνικά υποκείμενα και όχι επαγγελματίες χωρίς άποψη. Και ας μην συμφωνούμε σε όλα μαζί τους.

Ακολουθεί η συνέντευξη του MVP στον Dave Zirin για λογαριασμό της ιστοσελίδας The Nation:

Συνέντευξη με τον επαγγελματία παλαιστή MVP, με αφορμή το ταξίδι του στο Φέργκιουσον

Το όνομά του είναι Hassan Hamid Assad. Όσοι παρακολουθούν Wrestling (Σ.τ.Μ. αφήνουμε αμετάφραστο τον όρο μιας και δεν πρόκειται για τη γνωστή μας ελληνορωμαϊκή πάλη) τον ξέρουν ως Montel Vontavious Porter ή απλά ως MVP. Σε ένα άθλημα που είναι γνωστό για την οπισθοδρομική αναπαράσταση των Αφροαμερικανών, ο MVP έχει επιλέξει να εμφανίζει τον εαυτό του ως ένα άτομο έξυπνο και με αυτοπεποίθηση που όταν παίζει τον κακό, μεταμορφώνεται σε ένα τέρας αναίδειας. Την προηγούμενη βδομάδα ο MVP, ο «Hassan» όπως μου είπε, πήρε την απόφαση να ταξιδέψει μέχρι το Φέργκιουσον του Μιζούρι, το μέρους όπου αστυνομικός σκότωσε τον Michael Brown και ακολούθησαν συγκρούσεις με τις «στρατιωτικοποιημένες» αστυνομικές δυνάμεις. Μίλησα με τον MVP ενόσω ήταν στο Φέργκιουσον (Σ.τ.Μ. η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στις 16 Αυγούστου) σχετικά με τον λόγο που τον ώθησε να πάει εκεί.

DZ: Γιατί ταξίδεψες μέχρι το Φέργκιουσον;

MVP: Επειδή καθόμουν στον καναπέ και έβλεπα τις ειδήσεις… Το έχω ξαναπεί και άλλες φορές: βαρέθηκα να κουνώ απειλητικά τη γροθιά μου στην τηλεόραση. Εκνευρίστηκα όταν είδα την πολιτειακή αστυνομία του St. Louis να κινείται με βαρύ οπλισμό κατά ειρηνικών διαδηλωτών. Τα ΜΜΕ σταμάτησαν να εκπέμπουν, δημοσιογράφοι συνελήφθησαν και ένιωσα την ανάγκη ότι πρέπει να μιλήσω για το Σύνταγμά μας που καταστρατηγείται και για τα συνταγματικά μας δικαιώματα που παραβιάζονται.

Είσαι κάμποσες μέρες εκεί. Ποια είναι η άποψή σου για αυτά που συμβαίνουν;

Είχα την ευκαιρία να μιλήσω με πολλούς ντόπιους που ζουν μέσα σε αυτο το χάος. Μίλησα και με έναν τύπο που, σύμφωνα με τα λεγόμενά του, τον χτύπησαν οι αστυνομικοί. Τη χτεσινή νύχτα όλα κύλησαν ομαλά. Οι διαμαρτυρίες ήταν ειρηνικές. Δεν συνέβη το παραμικρό βίαιο γεγονός. Φυσικά, επειδή η αστυνομία ήταν απούσα… Νωρίτερα χτες το βράδυ, υπήρχαν μόνο κάποιοι μαύροι αστυνομικοί και ο αστυνομικός διευθυντής. Ελάχιστη αστυνομική δύναμη δηλαδή. Δυστυχώς, είμαι στη δυσάρεστη θέση να σας πω ότι πάρα πολύ αργά χτες το βράδυ, περίπου στη μία τα ξημερώματα, μια χούφτα αστυνομικών πήγε να ελέγξει τα McDonald’s. Δεν συνέβαινε κάτι και για αυτό έφυγαν. Δεν ενόχλησαν κανέναν. Καθώς έφευγαν, κάποιοι πέταξαν πέτρες και μπουκάλια στα περιπολικά. Ήταν μια καθαρά ανόητη κίνηση, αλλά μπορώ να καταλάβω τον θυμό αυτών που την έκαναν.

Ποια είναι η άποψή σου για τη στάση της αστυνομίας;

Νομίζω ότι ήταν εντελώς απροετοίμαστοι για μια τέτοια κατάσταση. Πρόκειται για ένα σωρό ευερέθιστα άτομα με ακατάλληλη εκπαίδευση που δεν ξέρουν πως να διαχειριστούν μία τέτοια περίσταση. Και όπως φαίνεται σε κάποια από τα βίντεο, αλλά και από τις δηλώσεις κάποιων διαδηλωτών, οι αστυνομικοί αντί να δίνουν τόπο στην οργή, προσπαθούσαν επίτηδες να προκαλέσουν βία. Κορόϊδευαν τους πολίτες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η φωτογραφία που έδειχνε αστυνομικούς να έχουν σηκώσει ψηλά τα χέρια. Το «Ψηλά τα χέρια – Μην πυροβολείτε» είναι το κεντρικό σύνθημα των διαδηλωτών. Υπάρχουν άνθρωποι που περπατούν με τα χέρια ψηλά ή φορούν ένα κοντομάνικο με αυτό το σύνθημα. Έμπνευση του συνθήματος είναι οι μαρτυρίες αυτόπτων μαρτύρων ότι ο Mike Brown είχε σηκώσει ψηλά τα χέρια του εν είδει παράδοσης πριν δολοφονηθεί. Για αυτό και οι αστυνομικοί σηκώνουν τα χέρια ψηλά, όταν βλέπουν τους διαδηλωτές. Αυτό δεν είναι καθόλου επαγγελματικό. Δεν αποκλιμακώνει την ένταση. Άλλοι αστυνομικοί αποκαλούσαν τους διαδηλωτές «ζώα». Από ό,τι καταλαβαίνω, μιλάμε για πλήρη έλλειψη επαγγελματισμού και ηγετικής πρωτοβουλίας. Πού ήταν οι ηγετικές προσωπικότητες της κοινότητας πριν από όλα αυτά; Πού ήταν ο κυβερνήτης; Πού ήταν ο δήμαρχος; Πού ήταν το δημοτικό συμβούλιο; Πού ήταν όλοι αυτοί που θα έπρεπε να πρωτοστατήσουν για να επικρατήσει η ειρήνη; Πού ήταν όλοι αυτοί που έπρεπε να μπουν μπροστά και να πουν «Για μισό λεπτό, δεν αντιμετωπίζονται έτσι τέτοιες καταστάσεις».

Μιλώντας για ηγετικές προσωπικότητες να σε πληροφορήσω πως είσαι ο πρώτος αθλητής που ταξιδεύει στο Φέργκιουσον ως αλληλέγγυος. Το ήξερες; Προσπαθείς να αποτελέσεις το παράδειγμα και για άλλους αθλητές που καλό θα ήταν να χρησιμοποιήσουν τη δημοφιλία τους για να τραβήξουν την προσοχή του κόσμου στο Φέργκιουσον;

Όχι, δεν το ήξερα και απογοητεύομαι που είμαι ο πρώτος. Καταλαβαίνω γιατί κάποιοι άνθρωποι δεν θέλουν να ασχολούνται με τέτοια ζητήματα, αλλά εγώ έχω βαρεθεί την απάθεια. Βαρέθηκα να γράφω στο τουίτερ, να κουνώ απειλητικά τη γροθιά μου στην τηλεόραση και απλά να μιλάω για αυτά τα πράγματα. Δεν ήρθα εδώ ως ο MVP, αλλά ως ο Hassan, ο τύπος που θέλει να αγωνιστεί για τα δικαιώματα του καθενός. Βέβαια, αν η αναγνωρισιμότητά μου ως MVP στρέψει την προσοχή περισσότερων ανθρώπων στην παραβίαση των πολιτικών δικαιωμάτων και την καταστρατήγηση του Συντάγματος, τότε ακόμα καλύτερα. Ξεκαθαρίζω όμως ότι δεν ήρθα ως «διασημότητα» ή ως επαγγελματίας αθλητής, αλλά ως πολίτης που βαρέθηκε να μένει απαθής.

Πρέπει να το ρωτήσω αυτό: πάντα ήσουν ένας δυνατός Αφροαμερικάνος σε ένα άθλημα που έχει έλλειψη σε Αφροαμερικάνους αθλητές. Ένιωθες ποτέ ότι αποτελείς τη φωτεινή εξαίρεση στον κανόνα και ότι δείχνεις στον κόσμο του Wrestling τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να αντιμετωπίζει τους Αφροαμερικάνους παλαιστές, δηλαδή με σεβασμό και ανθρωπιά;

Παρότι συμφωνώ πλήρως με την τελευταία πρόταση, δεν το είχα σκεφτεί ποτέ έτσι. Δεν πιστεύω όμως ότι το ένα σχετίζεται με το άλλο. Αυτό που είπα σε κάποιους πολίτες του Φέργκιουσον είναι ότι το περιστατικό αυτό θα μπορούσε να αποτελέσει την αφορμή για φυλετική δυσπιστία, δυσαρμονία, διχόνοια ή όπως αλλιώς θέλετε να το πείτε. Εξελίχτηκε όμως σε κάτι μεγαλύτερο. Τον τελευταίο μήνα τέσσερις άοπλοι Αφροαμερικανοί σκοτώθηκαν από αστυνομικούς. Νομίζω πως πρέπει να ανοίξει ένας διάλογος γύρω από την χρήση βίας, τη θανατηφόρα χρήση βίας και την υπέρμετρη χρήση βίας. Να σας ενημερώσω ότι ο πατέρας μου ήταν μπάτσος, ο αδερφός μου είναι μπάτσος, η νύφη μου είναι μπατσίνα. Είμαι το μαύρο πρόβατο σε μια οικογένεια μπάτσων. Κατανοώ τις δυσκολίες της δουλειάς. Κατανοώ επίσης ότι εξουσία σημαίνει και ευθύνη και πιστεύω πως οι αστυνομικοί θα έπρεπε να τυγχάνουν μεγαλύτερης εκτίμησης γιατί στα χέρια τους εμπιστευόμαστε την κοινωνία μας. Το πρόβλημα είναι ότι οι άνθρωποι κάνουν λάθη. Όταν μπλέκεις με ανθρώπους, μπλέκεις και με την αδυναμία του ανθρώπινου ψυχισμού και του ανθρώπινου εγωισμού. Και όταν γίνονται λάθη, κάποιοι πρέπει να λογοδοτήσουν. Στη συγκεκριμένη περίσταση δεν έχουμε όλα τα στοιχεία στα χέρια μας σχετικά με το γιατί πυροβολήθηκε αυτός ο νεαρός, αν κινδύνευσε η ζωή του αστυνομικού, αν δικαιολογείται η αντίδραση του αστυνομικού. Οι αυτόπτες μάρτυρες λένε ότι σήκωσε ψηλά τα χέρια του, ότι παραδόθηκε και ότι πυροβολήθηκε πολλαπλές φορές. Αν όντως συνέβησαν αυτά, τότε πρέπει κάποιος να λογοδοτήσει. Και έχουν υπάρξει και άλλες τέτοιες περιπτώσεις πανεθνικά. Δεν λέω όμως ότι όλοι οι μπάτσοι είναι κακοί. Άλλοι το λένε πάντως. Εγώ πιστεύω ότι και η αδράνεια είναι συνενοχή. Όταν δηλαδή βλέπεις κάτι παράνομο να συμβαίνει και δεν επεμβαίνεις, τότε φταις και εσύ.

Τελευταία ερώτηση. Αν και δεν το είχα σκοπό, θα σε ρωτήσω γιατί προέρχεσαι από οικογένεια Αφροαμερικανών αστυνομικών και φαίνεται ότι σε αφορούν τέτοια ζητήματα. Πόσο μεγάλο πιστεύεις πως είναι το πρόβλημα ρατσισμού στα αστυνομικά τμήματα και στα δικαστήρια των ΗΠΑ; Πώς μπορεί να αντιμετωπιστεί;

Ουάου! Δεν μας φτάνει ούτε μια ώρα. Υπάρχουν άνθρωποι που λένε «δεν υπάρχει πια ρατσισμός» και «κανείς δεν είναι πλέον ρατσιστής». Το μόνο που τους απαντώ είναι να πάνε στο Youtube και να διαβάσουν τα σχόλια. Αυτό και μόνο φτάνει για να συνειδητοποιήσουν πόσο ρατσιστές είναι κάποιοι ακριβώς επειδή μπορούν να κρυφτούν πίσω από την ανωνυμία. Στις μέρες μας ο ρατσισμός δεν είναι τόσο απροκάλυπτος όπως για παράδειγμα πριν 50 χρόνια. Υπάρχει ακόμα όμως. Και δεν μιλώ μόνο για το ρατσισμό των λευκών κατά των μαύρων. Υπάρχει ρατσισμός και των μαύρων κατά των λευκών. Υπάρχει ρατσισμός των Εβραίων κατά των Μουσουλμάνων. Όλοι οι λαοί, όλες οι κουλτούρες έχουν ψήγματα ρατσισμού. Είναι πολιτιστικό το θέμα και φταίει το ότι οι άνθρωποι δεν ενδιαφέρονται να μάθουν και να κατανοήσουν τις άλλες κουλτούρες. Έχουν ηθελημένη άγνοια για τις άλλες κουλτούρες.

Μαύροι, Λευκοί, Ασιάτες έχουν ίσο μερίδιο ευθύνης. Δεν πιστεύω ότι ο ρατσισμός θα εξαλειφθεί στο άμεσο μέλλον. Φυσικά και υπάρχει ρατσισμός στο νομικό σύστημα. Απλά δες την άνιση κατανομή ποινών ανάμεσα σε αυτούς που πουλάνε κρακ (Σ.τ.Μ. νοθευμένη κοκαΐνη) και σε αυτούς που πουλάνε κόκα (Σ.τ.Μ. καθαρή κοκαΐνη). Γνωρίζουμε ότι το κρακ καταναλώνεται κυρίως στις αφροαμερικανικές κοινότητες, ενώ η κόκα είναι πιο σέξι, πιο ακριβή και για αυτό την καταναλώνουν πιο εύπορες κοινωνικές ομάδες. Αλλά αν πιάσουν δύο άτομα ίσες ποσότητες κρακ και κόκας, τότε αυτός που κουβαλά το κρακ θα καταδικασθεί σε πέντε φορές μεγαλύτερη ποινή απ’ ό,τι αυτός που κουβαλά την κόκα. Κάτι πρέπει να πούμε για αυτό. Πιστεύω πως υπάρχει ρατσισμός. Μάλιστα, μόλις πρόσφατα, στη Φλόριντα δύο αστυνομικοί απολύθηκαν επειδή ανακαλύφθηκε πως ήταν μέλη της Κου Κλουξ Κλαν. Άρα, φυσικά και υπάρχει ρατσισμός. Και υπάρχει επειδή δεν έχουμε εξελιγμένη σκέψη. Πρέπει να εξελίξουμε τη σκέψη μας κοινωνικά και ατομικά. Παράλληλα με την τεχνολογία να εξελίσσεται και η σκέψη μας. Αν δεν γουστάρεις κάποιον επειδή πιστεύει σε άλλο Θεό ή επειδή έχει άλλο χρώμα δέρματος, τότε εσύ έχεις πρόβλημα και όχι αυτός. Αλλά παράλληλα λέω και αυτό: δεν έχουμε –και χρησιμοποιώ πρώτο πληθυντικό γιατί μιλώ για εμάς τους Αφροαμερικανούς- κουλτούρα διαλόγου όταν συναναστρεφόμαστε λευκούς αστυνομικούς. Δεν αποσυμφορίζεις την ένταση όταν λες «Έι, φίλε, τι πρόβλημα έχεις μαζί μου;». Πρέπει να έχεις τη δυνατότητα να συνδιαλλέγεσαι με τον άλλον. Και αυτό αφορά και τις δύο πλευρές. Από τη μία πλευρά έχεις μπάτσους που, δυστυχώς, δεν αποκλιμακώνουν την ένταση και από την άλλη πλευρά έχεις νεαρούς μαύρους που κάνουν ακριβώς το ίδιο επειδή, όπως λένε, «έχουμε βαρεθεί να πέφτουμε θύματα φυλετικών διακρίσεων». Το καταλαβαίνω, αλλά όταν σε προασαγάγουν, δεν χρειάζεται να εξεγερθείς. Δεν χρειάζεται να αντισταθείς στη σύλληψη. Δεν χρειάζεται να βρίσεις τον μπάτσο. Το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να παραμείνεις ευγενικός, να συμπληρώσεις τα έγγραφα που θα σου δώσουν και να ακολουθήσεις το γράμμα του νόμου. Όπως ξέρουμε πολύ καλά, πολλά κρύβονται κάτω από το χαλί. Αν όμως συμβαίνει αρκετά συχνά, κάτι πρέπει να γίνει.

Θα ήθελες να προσθέσεις κάτι τελευταίο;

Ναι, να πω και κάτι τελευταίο για να το κάνουμε τελείως ξεκάθαρο. Προβάλλεται συνεχώς το βίντεο με τον Michael να κλέβει τα τσιγάρα και τον ιδιοκτήτη του καταστήματος που ενδεχομένως και να φιλονίκησε μαζί του. Όμως, όπως αποδεικνύεται πλέον, ο αστυνομικός που τον σταμάτησε δεν είχε ιδέα τι είχε συμβεί νωρίτερα. Εξαιτίας αυτής της τροπής των γεγονότων ακούω ανθρώπους να λένε «Χμ, τώρα πρέπει να εξετάσουμε το γεγονός από τελείως διαφορετική σκοπιά». Ας μην παρεκκλίνουμε από το βασικό μας στόχο, την υπέρμετρη χρήση βίας, η οποία αποτελεί κατάφωρη παραβίαση του Συντάγματός μας. Ακόμα και αν είσαι ο πιο ακραίος ρατσιστής και χαίρεσαι που άλλος ένας νέγρος είναι νεκρός, δεν γίνεται να χαίρεσαι με τη στάση της αστυνομίας που εμφανίζεται από το πουθενά και λέει «Από αυτή τη στιγμή και έπειτα δεν ισχύει το Σύνταγμα. Η κάλυψη των γεγονότων από τα ΜΜΕ απαγορεύεται και οι δημοσιογράφοι που θα μας βιντεοσκοπούν θα συλλαμβάνονται. Θα απαγορεύσουμε τα βαν των τηλεοπτικών μεταδόσεων και τα ελικόπτερα των τηλεοπτικών σταθμών που θα καλύπτουν από αέρος τα γεγονότα». Αυτό επηρεάζει ακόμα και εσένα. Επηρεάζει τους πάντες. Και ξέρεις κάτι; Σήμερα είναι το παιδί κάποιου άλλου, είναι κάποια άλλη γειτονιά. Αύριο μπορεί πανεύκολα να είναι το δικό σου παιδί και η δική σου γειτονιά.