A new rose [Ένα γράμμα για τις μέρες που ζούμε v.9]

Postcards from Greece: Ημέρες δημοψηφίσματος.

| 03/07/2015

Καλημέρα ρε. Έχω να σου γράψω από τη Γ’ λυκείου και μου φαίνεται λίγο χαζό που σου γράφω τώρα. Τέτοια ώρα τέτοια λόγια, όμως.

Όλα τα τραγούδια που ξέρω για γράμματα, είναι θλιμμένα. Ο άλλος προειδοποιούσε ότι όταν θα λάβεις αυτό το γράμμα, τότε θα κλάψεις με μαύρο κλάμα, η Γαλάνη σε έκανε να κλαις από μόνος σου με τους «Ξέμπαρκους», στην ξένη δισκογραφία άστα, χειρότερα.

Δεν θέλω να θλίβομαι και απλά να επιβιώνω πια ρε συ. Μεγάλωσα και δεν αντέχω. Με νοιάζουν όλο και περισσότερα ασήμαντα πράγματα. Με τρομοκρατούν αυτά που κάποτε δεν περνούσαν καν από το μυαλό μας.

Και όμως, ξέρω ότι όλα αλλάζουν αργά. Το έχω καταλάβει πλέον. Και όσο πιο αργά αλλάζουν, τόσο περισσότερο τα συνηθίζεις. Και δεν θέλω να συνηθίσω όπως μάθαμε τα τελευταία χρόνια ρε. Να μαζευόμαστε και να λέμε «τι καλά που ήταν τότε» για να αυτοψυχαναλυόμαστε, ούτε καν από γνήσια νοσταλγία. Ή να γίνουμε σαν κάτι γνωστούς μας και να τα διαγράψουμε όλα και να αποφασίσουμε ότι από εδώ και πέρα, όλα ήταν καπρίτσια μιας νεότητας που το μόνο που μας άφησε ήταν το θράσος. Το θράσος όταν γερνάει και το γητεύει η εξουσία ρε συ, γίνεται παρακμή.

«Στρατηγική» ρε. Τον θυμάσαι εκείνον που μας έλεγε για τη στρατηγική; Να μην κάνεις τα ίδια λάθη που έκανες πριν. Τώρα για παράδειγμα, δεν έχει πλάκα που όλοι συζητάνε για το τεχνικό μέρος του δημοψηφίσματος, αν υπάρχουν ή όχι τα ερωτήματα, ενώ το πραγματικό πολιτικό ερώτημα έχει υπερβεί και τους μεν και τους δε; Έτσι είναι, αν δεν αντιμετωπίζεις κατάφατσα τις ερωτήσεις, τότε αυτές θα απαντήσουν από μόνες τους.

Εμένα, ξέρεις, ούτε τα εθνολεβέντικα μ’ αρέσουν, ούτε οι τσολιάδες, ούτε οι έμμισθες περηφάνειες, ούτε τα έντεχνα.  Θυμάμαι όμως την πρώτη φορά που άκουσα το New Rose των Damned και μ’ αρέσει που μου φέρνει χαμόγελο ακόμα, όταν το ακούω. Θυμάμαι εκείνον από το Γ2 που κάθε φορά που το άκουγε, είτε σε μπαρ ήταν είτε σε ταξί, άρχιζε να χοροπηδάει σαν παλαβός, μια φορά που είχε σπάσει και τα γυαλιά. Τα στιχάκια της ζωής που δεν έχω ζήσει, τα βαρέθηκα. Δεν μπορώ άλλο Ελύτη και Σεφέρη σε facebook ρε.

Την Κυριακή, τράβα ρίξε ένα όχι και έλα μετά να με βρεις. Μπες εκεί που θα ακούσεις το New Rose. “See the sun see the sun it shines / Don’t get too close or it’ll burn your eyes

Γιώργος

[κεντρική φωτογραφία:Wasted Youth Flip Shot, Edward Colver]

Ο Γιώργος Τσαντίκος είναι κατ’ επάγγελμα δημοσιογράφος με μεγάλη απέχθεια για ρουφιάνους και συμπάθειες για αλήτες με ηθικό παράστημα. Γεννήθηκε στην Αθήνα, ζει στα Γιάννενα και έπαιρνε κακούς έως μέτριους βαθμούς στην έκθεση. Επίσης, πιστεύει ότι το βάθος του ουρανού είναι κόκκινο.