Στήλη: DiscLab
Νέες μουσικές κυκλοφορίες που διαταράσσουν την κοινή ησυχία (Συλλογική Στήλη)

Prins Obi & The Dream Warriors

Μουσικοί μαχητές του ονείρου

| 08/05/2019

Ο Prins Obi έχει την ικανότητα να μας κάνει να ασχολούμαστε μαζί του, είτε δια των Baby Guru είτε δια των πιο προσωπικών του δημιουργιών όπως ήταν το Age Of Tourlou 2 χρόνια πριν. Αυτή τη φορά επιστρέφει αλλά όχι μόνος. Το ομώνυμο album των Prins Obi & The Dream Warriors θα μπορούσε ναι είναι το ντεμπούτο ενός Αθηναϊκού underground supergroup (με μέλη από Baby Guru, The Voyage Limpid Sound, Chickn, Montero band, A Victim of Society) και ταυτόχρονα τρίτη ολοκληρωμένη solo δουλειά του Prins Obi. Στην ουσία βέβαια είναι μια σύνθεση αυτών των 2 διαστάσεων κάτι που το κάνει ακόμη πιο ενδιαφέρον.

Αν εξαιρέσει κανείς το θέμα των συνθέσεων του Prins Obi, οι οποίες όχι μόνο στέκονται, αλλά ορισμένες ειδικά σε κερδίζουν άνετα, το άλμπουμ μπορεί να θεωρηθεί και ως ένα αρκετά ευχάριστο και καλοπαιγμένο σετ ενός διαχρονικού ροκ πάρτι. Ενός πάρτι που ξεκινάει δυνατά, χορευτικά, σε ταξιδεύει στη ψυχεδέλεια της δυτικής ακτής (από τους Seeds και τους Doors, χαρακτηριστικά στο Guilty Pleasure νομίζεις ότι θα πεταχτεί σε κάποια στιγμή ο αναστημένος Jim…) πετάει στο παιχνίδι σφήνες χίπικου ρομαντισμού (στο Negative People/Άμοιρε Άνθρωπε νομίζεις ότι ηχογραφούν ξανά οι Poll…), στο δε «Δίνη»  είναι σαν να κατατίθεται φόρος τιμής στη πρώιμη φάση των Socrates όταν αυτοί τραγούδαγαν το «Κλείσε τα μάτια σου και άκου». Μας θυμίζουν το rhythm n blues συγκροτημάτων σαν τους Paul Butterfield Blues Band στο “Astral Lady Blues” και το παιχνίδι συνεχίζεται με το glam, το hard rock και το Frank Zappa παραμονεύει σε κάθε στιγμή του άλμπουμ, μέχρι αυτό να φτάσει στη πιο «εσωτερική» στοχαστική του στιγμή, το φινάλε του Wide open.

Έτσι λοιπόν φτιάχτηκε ένας δίσκος που ακροβατεί μεταξύ του σύγχρονου και του παλιομοδίτικου, της αναβίωσης και της νοσταλγίας ως μουσική κατάσταση βέβαια, αφού έτσι και αλλιώς η ηλικία των δημιουργών δεν επιτρέπει βιωματικές νοσταλγίες των 60ς, 70ς για παράδειγμα. Από το πώς ακούγεται το άλμπουμ καταλαβαίνει κανείς ότι θα πρέπει να διασκέδασαν πολύ οι συντελεστές του όλη αυτή η φάση του «πώς να παίξω όλα αυτά σε 37.29 λεπτά». Δεν είναι και λίγο πράγμα να διασκεδάζεις κάτι που κάνεις, γιατί  αυτό «γράφεται» στο ηχητικό αποτέλεσμα. Είναι αρκετά ενδιαφέρον να ακούει κανείς πως προσλαμβάνουν νέοι ηλικιακά μουσικοί το κατατεθειμένο πλούτο της ροκ χωρίς να «κολλάνε» σε αυτόν απλά αναπαράγοντας φόρμες και αισθητική.

Το Prins Obi & The Dream Warriors κυκλοφορεί από το περασμένο Νοέμβριο  σε limited edition μαύρο/διαφανές βινύλιο (+cd version) και digital album από την Inner Ear.

Κατά βάθος θα ήθελε να παίζει μουσική, αλλά επειδή αυτό το τρένο χάθηκε, γράφει για αυτή και βέβαια όχι από επάγγελμα αλλά από πάθος. Έπειτα από πολυετή θητεία σε περιοδικά και εφημερίδες κατέληξε στο απάνεμο(;) λιμάνι του toperiodiko.gr…