Η αμαρτία, άγιο συναίσθημα και άγιος σκοπός

O Marco Bellochio, ένας από τους τελευταίους πολιτικούς σκηνοθέτες και ένας από τους μάστορες της κινηματογραφικής τέχνης παραδίδει ένα σαρκαστικό δημιούργημα «ανήθικης» ηθικής. Σε ένα κάδρο συνεχίζοντας και συγκεράζοντας τον φελινικό με τον μπουνιουελικό κινηματογράφο, εκθειάζει τη φυσική, ανθρώπινη ηθική ενάντια στην επιβεβλημένη. Τα ανθρώπινα, γήινα ένστικτα του έρωτα, η σεξουαλική ελευθερία, η αγιοσύνη της παθιασμένης ζωής, η αγιοσύνη της γυναικείας ομορφιάς, η αγιοσύνη του ανθρώπινου σώματος γίνονται ένα συμβολικό μέσο αντίστασης στον κοινωνικό και πνευματικό καθωσπρεπισμό, στη πνευματική υποδούλωση.

Με δυναμικό, χαμηλών τόνων στυλ, διάθεση αφηγηματικού παιχνιδίσματος με τα κοινωνικά είθισται μιας ζωής πρέπει να αποστρέφεται τους χυμούς της μένοντας στέρφα, με λεπτούς σουρεαλιστικούς συμβολισμούς και ένα σινεμά αφηγηματικά, υποκριτικά και εικαστικά πολύπλοκο και ολοκληρωμένο, τα βάζει με τις αξίες του παρελθόντος που επιβιώνουν στο σήμερα. Ένα σήμερα που η επιβίωση της καθαρότητας και του πουριτανισμού, προπαντός νοητικού πουριτανισμού, αποτελεί εργαλείο μετάλλαξης της φύσης μας και χειραγώγησης μας. Με λεπτό διδακτικό ύφος, η ταινία αρνείται την υποδούλωση μας και επαναπροσεγγίζει την ελευθερία ως συλλογικό πρακτικό και θεωρητικό μας κτήμα.

Ένας κληρικός aka εφοριακός που πίνει το αίμα από τον Μεσαίωνα ως την σημερινή μεταμοντέρνα Ιταλία – το βαμπιριστικό σύμβολο μιας κοινωνικής κάστας ψυχικά κενών και ξεπεσμένων εξουσιαστών – έρχεται σε σύγκρουση με την αμαρτωλή μάγισσα, την γοητευτική απλότητα και ειλικρίνεια της ζωής. Αυτή και μόνη η εικόνα, σύγκρουση στερεοτύπων, ηθικώς υπέροχο, είναι ικανή να δημιουργήσει την αναγκαία αισθητική, κινηματογραφική και νοητική απόλαυση στο καλοπροαίρετο κοινό. Για το κακοπροαίρετο, τι να πούμε; Μήτε ο Bellochio, μήτε οποιαδήποτε κουβέντα για το έργο και το σινεμά εν γένει, δεν είναι ικανό να το ταρακουνήσει.

Το “Αίμα από το αίμα μου” είναι ένα σινεμά αντιθέσεων. «Βαρέθηκα να είμαι στρατιώτης!» «Γιατί δεν γίνεσαι παπάς;», ακούμε κάποια στιγμή και έχουμε μπρος μας την εγγενή σύνδεση δυο «οπιούχων» μεθόδων ύπαρξης και μακροημέρευσης του κοινωνικού συστήματος. Το αντίθετο; Η ανάσταση της ανθρώπινης αλήθειας, ελπίδας και θέλησης, η ανάσταση της αθωότητας του ανθρώπινου πνεύματος, μια επιστροφή στο ποτάμι της ελεύθερης συνειδησιακά ζωής. Η αμαρτία – άγιο συναίσθημα και άγιος σκοπός.

Ο Bellochio δεν μιλά για κάτι νέο, αλλά με μια ειρωνική νεανικότητα, μιλά φρέσκα και ώριμα και σαφώς ευχάριστα, φτάνοντας σε ένα οργασμικό κρεσέντο μαστιγώματος της ματαιότητας που μας οδηγεί η όποια ιδεαλιστική πίστη που υποδουλώνει, η όποια ταφόπλακα στην αλήθεια και στη “ανήθικη” ηθική που απελευθερώνει.