Schoolwave και Athens School Music Festival

Μια φορά και έναν καιρό υπήρχε ένα – ομολογουμένως αρκετά πρωτοποριακό για τα δεδομένα της εποχής – εφηβικό περιοδικό/ένθετο σε γνωστή και καλή εφημερίδα, το Schooligans. Η συντακτική του ομάδα ήταν επίσης έφηβοι, είχε μεγάλη απήχηση στο κοινό του και κάποια στιγμή άρχισε και να διοργανώνει ένα δικό του μουσικό φεστιβάλ με σχολικές μπάντες, το Schoolwave (ναι, αρκετοί είχαμε παρατηρήσει από τότε το πόσο κοντινό ήταν το όνομα του σε εκείνο του ιστορικότερου και πλέον επιτυχημένου ελληνικού φεστιβάλ, του Rockwave, αλλά χαμογελάσαμε με κατανόηση, «παιδιά είναι» σκεφτήκαμε, εννοώντας φυσικά τους διοργανωτές). Κάποιες μάλιστα από τις μπάντες που έπαιξαν στις πρώτες διοργανώσεις του προχώρησαν και σε μια ημι-επαγγελματική έστω καριέρα, για παράδειγμα οι συμπαθέστατοι Ska Bangies, αποδεικνύοντας έτσι ότι το Schoolwave, εκτός από το να αποτελεί κυριολεκτικά «θορυβώδη» εφηβική εκτόνωση, συνεισέφερε κάτι στο μουσικό γίγνεσθαι της χώρας μας, οπότε δεν είχαμε λόγους να είμαστε έστω και στο ελάχιστο αντίθετοί του. Ακόμη περισσότερο δε, καθώς πραγματοποιείτο πάντα στην αρχή του καλοκαιριού και μετά τις πάσης φύσεως μαθητικές/φοιτητικές εξετάσεις για να τηρηθεί ευλαβικά το ρηθέν υπό του Alice Cooper…

Τα χρόνια όμως πέρασαν, η εφηβική συντακτική ομάδα μεγάλωσε, σπούδασε και τα μέλη της άρχισαν να εργάζονται, κάποια από αυτά υποθέτω ως δημοσιογράφοι. Και αν αυτό ήταν φυσιολογικό και αναπόφευκτο, το άσχημο είναι ότι το πέρασμα του χρόνου έφερε πολλές αλλαγές ως προς το δυσμενέστερο στο χώρο των ΜΜΕ, μία από αυτές ήταν ότι η εφημερίδα που φιλοξενούσε και το Schooligans είχε πολλές περιπέτειες, έφτασε και να κλείσει για μεγάλο διάστημα πριν αλλάξει ιδιοκτησιακό καθεστώς και κατά τη διάρκεια όλων αυτών των εξελίξεων, το εφηβικό περιοδικό σταμάτησε να κυκλοφορεί, το τελευταίο τεύχος του ήταν στην αρχή του καλοκαιριού του ’10. Αν όμως αυτό έφτασε σε αίσιον ή μη τέλος, εκείνο που συνεχίζεται ακάθεκτο είναι – το μαντέψατε! – το Schoolwave, πάντα βέβαια διοργανωμένο από τους Schooligans.

Όπως και αν έχει έτσι φτάσαμε στην εφετινή και «επετειακή», καθότι δέκατη συναπτή, διοργάνωση του Schoolwave η οποία πραγματοποιήθηκε το τριήμερο Τετάρτη 2, Πέμπτη 3 και Παρασκευή 4 Ιουλίου και με δεόντως «λαμπερό» τρόπο. Ο χώρος όπου πραγματοποιήθηκε το Schoolwave 2014 ήταν η γνωστή και μη εξαιρετέα Πλατεία Νερού (τοπωνύμιο που ανέκαθεν μου έφερνε στο νου την έκφραση «μια τρύπα στο νερό» αλλά ας είναι…) στο Φάληρο και εκτός από τα είκοσι τέσσερα φοιτητικά και μαθητικά συγκροτήματα από όλη την Ελλάδα που συμμετείχαν εμφανίστηκαν «τιμής ένεκεν» άλλα πέντε τα οποία είχαν διακριθεί σε προηγούμενες διοργανώσεις του φεστιβάλ, αλλά και επτά περισσότερο ή λιγότερο γνωστά ονόματα ως προσκεκλημένοι από διάφορους χώρους της ελληνικής μουσικής. Και είναι η παρουσία κάποιων από αυτά που δεν μπορεί παρά να οδηγήσει σε κάποιους προβληματισμούς, αν για παράδειγμα ο Σάκης (άνευ επωνύμου ή έστω ψευδωνύμου!) των «προπατόρων» του ελληνικού death metal, Rotting Christ, μπορεί να έχει θέση – τουλάχιστον ως γραφικός…- σε ένα φεστιβάλ στο οποίο η συντριπτική πλειονότητα των συμμετεχόντων γκρουπ κινούνταν στο τυπικότατο rock, το hard rock και το heavy metal, με ποιο σκεπτικό άραγε οι διοργανωτές προσκάλεσαν τον Μάρκο (Κούμαρη) των Locomondo ή τους καλούς εκπροσώπους του stoner rock, 1000 Mods; Και για να το πάω λίγο παραπέρα, οι διοργανωτές είχαν βέβαια το δικαίωμα να προσκαλέσουν όποιον ήθελαν, αλλά τι ακριβώς ώθησε τον Γιάννη Αγγελάκα και τον Φοίβο Δεληβοριά να αποδεχτούν την πρόσκληση τους; Με όλο τον απεριόριστο σεβασμό και εκτίμηση που έχω για αμφοτέρους, μήπως θα έπρεπε να το σκεφτούν λίγο περισσότερο;

Μακριά από εμένα το να υποδείξω σε οποιονδήποτε, πόσω μάλλον σε δύο αξιολογότατους και καταξιωμένους επίσης μουσικούς, τι να κάνει, απλά αναρωτιέμαι αν πρόσεξαν και πόση βάση έδωσαν σε ένα – δύο στοιχεία που υπήρχαν στην αφίσα του Schoolwave. Το φεστιβάλ πραγματοποιήθηκε χάρη στη δωρεά (sic) του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος, χορηγοί επικοινωνίας του ήταν το Mega channel και το διαχρονικά και εφ’ όλης της ύλης «νεανικό» τηλεοπτικό κανάλι MAD (συν τον ομώνυμο ραδιοσταθμό) αλλά και με την υποστήριξη της Γενικής Γραμματείας Νέας Γενιάς! Ναι, υπάρχει ακόμα αυτός ο κρατικός οργανισμός, όσο και αν δυσκολεύεστε να το πιστέψετε…αλλά τι μου θυμίζει αλήθεια το όνομά του πέραν από την – δυστυχώς μη αλήστου μνήμης! – εποχή που καθιερώθηκε υπό τον Κώστα Λαλιώτη; Α ναι, ένα άλλο τραγούδι του Alice Cooper, συμπτωματικά ή μη από τον εμβληματικό δίσκο του «Welcome To My Nightmare».

Είναι όμως αρκετό ένα τέτοιο φεστιβάλ; Προφανώς και όχι, η ελληνική – έστω η αθηναϊκή – φιλόμουση νεολαία χρειάζεται τουλάχιστον ακόμα ένα! Και εδώ είναι που παρενέβη δυναμικά η τοπική αυτοδιοίκηση και διαμέσου του ΟΠΑΝΔΑ (Οργανισμός Νεολαίας, Άθλησης Και Πολιτισμού Δήμου Αθηναίων) διοργάνωσε «στο καπάκι» από το προηγούμενο, την Παρασκευή 4 και το Σάββατο 5 Ιουλίου, στην Τεχνόπολη το Athens School Music Festival. Είκοσι δύο (δύο λιγότερα από το Schoolwave δηλαδή, καθόλου άσχημα αν αναλογιστούμε ότι η διάρκεια του ήταν μικρότερη κατά μία ολόκληρη ημέρα) φοιτητικά και μαθητικά γκρουπ σε αυτή την περίπτωση αλλά μόνο δύο προσκεκλημένοι, Ημισκούμπρια την πρώτη ημέρα (εντάξει, έχουν πάψει προ πολλού να είναι έφηβοι αλλά έχουν το προνόμιο να διαθέτουν αιωνίως την νοητική κατάσταση της παιδικής ηλικίας…) και Ρους την δεύτερη. Το Athens School Music Festival είχε επιπλέον και «καλό σκοπό», την καταπολέμηση της βίας και του εκφοβισμού στο σχολείο γι’ αυτό και συνδιοργανωτής του ήταν το yousmile.gr, η διαδικτυακή πλατφόρμα εκπαίδευσης και ενημέρωσης του οργανισμού Το Χαμόγελο Του Παιδιού.

Έχουμε και λέμε λοιπόν: Δύο rock φεστιβάλ από και για εφήβους που τα είχαν όλα, μεγαλόσχημα πολιτιστικά ιδρύματα uber-καπιταλιστών ως σπόνσορες, καθεστωτικά τηλεοπτικά κανάλια ως χορηγούς επικοινωνίας, τη σύμπραξη συστημικότερων του συστήματος φιλανθρωπικών ΜΚΟ και βέβαια την παρουσία και τις ευλογίες (μαζί φυσικά με την συνακόλουθη επίβλεψη και επιτήρηση) της εξουσίας, κρατικής ή έστω δημοτικής. Κι ας είναι η rock πρώτιστα εφηβική μουσική ακριβώς επειδή εκ φύσεως είναι, πριν και πάνω απ’ όλα, εξεγερσιακή. Τι να κάνουμε, αν η φύση του rock δεν συμφωνεί μαζί μας…τόσο το χειρότερο για το rock! Μετά από τέσσερα χρόνια κρίσης όλα έχουν αλλάξει, το rock θα μείνει ίδιο; Τώρα που πλέον έχουμε ξανά πρωτογενές πλεόνασμα μπορούμε να έχουμε και «State approved», με την άδεια της κρατικής εξουσίας δηλαδή, rock ‘n’ roll. Μελλοντικά ίσως ακόμα και rock με την εντολή της, τι δεν καταλαβαίνετε;

Ανεξάρτητα όμως από το τι καταλαβαίνει ή όχι κανείς, όσοι μεγάλωσαν ακούγοντας και βιώνοντας το rock και εξακολουθούν συνειδητά να το κάνουν, άρα συνεπάγεται ότι έχουν πάντα μέσα τους και φυλάνε ως ζωτικό κομμάτι τους και όχι ως ανάμνηση ή ακόμα χειρότερα κειμήλιο, τον επαναστατημένο απέναντι στο σύμπαν έφηβο που ήταν κάποτε, δεν μπορούν παρά με όλα αυτά να θυμηθούν ένα ακόμα τραγουδάκι, των Ramones σε αυτή την περίπτωση. Και αν εσείς τώρα δεν καταλαβαίνετε το γιατί, πολύ κακώς ακούτε rock ‘n’ roll και πιστεύετε ότι σας αρέσει. Θα πρέπει να στραφείτε κατεπειγόντως σε άλλα μουσική είδη…ή απλά να περιμένετε ανυπόμονα το επόμενο Schoolwave για να βρείτε και να ακούσετε το rock που σας αξίζει. Όσο ακριβώς αξίζετε και εσείς σε αυτό…