Semen of the Sun

«Η ροκ μουσική είναι ο ψυχαναλυτής σου»

Το ραντεβού ήταν στην κρεαταγορά του Πειραιά. Ναι, στην κρεαταγορά. «Όσο πιο πολύ δυναμώνει η μυρωδιά του κρέατος τόσο πιο κοντά είσαι στο να μας βρεις», είπε από το τηλέφωνο ο Μάριος, δίνοντάς μου οδηγίες. Και όντως έτσι ήταν. Εισέρχομαι στη στοά της οδού Λυκούργου του Πειραιά, η αγορά ήταν κλειστή, οι πάγκοι μαζεμένοι, τα ρολά τραβηγμένα. Παρόλα αυτά ήδη από πιο μακριά, άκουγες φασαρία, ένα συνονθύλευμα από κιθάρες, μπάσα, ντραμς να βγαίνουν από τη στοά, αφήνοντας βαβούρα σε όλη την οδό Γούναρη. Η κλειστή κρεαταγορά, μετατρέπεται το βράδυ σε προβάδικο. Από πάνω της υπάρχουν διάφορα μικρά στούντιο, που χρησιμοποιούν μπάντες για πρόβες. Το ξέρουν και οι της περιοχής αυτό. «Για πρόβα πας ε; θα στρίψεις εκεί στη στοά», απάντησε ο περιπτεράς που ρώτησα ψάχνοντας.

«Έχει πολλή φασαρία εδώ, πάμε κάπου πιο ήσυχα», αποφάσισαν και καταλήξαμε απλώς στο απέναντι ταβερνείο. Πλέον η βαβούρα -σε συνδυασμό με την αραιή κίνηση στο δρόμο- έπαιζε χαλί, για να μπορέσουμε να κάνουμε τη συζήτησή μας λίγο καλύτερα.

Ο λόγος για τους Semen of the Sun. Αφορμή για τη συνάντησή μας είναι η συναυλία τους στο MakeNoise Fest για τον ένα χρόνο γενεθλίων για toperiodiko.gr, αλλά και η δημιουργία μιας νέας στήλης με τίτλο «Rock ‘n’ Roll Land», που έχει σκοπό να φιλοξενήσει όσες περισσότερες μπάντες της ανθούσας -εδώ και χρόνια- εγχώριας ροκ αγγλόφωνης σκηνής. Και για αυτό το ξεκίνημα, δεν θα υπήρχε καταλληλότερη μπάντα. Άνθρωποι από την αρχή μέσα στο «μεγάλο μπαμ» αυτής της σκηνής με τη Spinalonga, που πατάνε στη γη και ξέρουν τι κάνουν.

Τους Semen of the Sun αποτελούν ο Μάριος (κιθάρα και φωνή), ο Μήτσος (μπάσο, και από φωνή «κάτι λίγα», όπως είπε) και ο Γιώργος (τύμπανα, αλλά και μέλος των Yellow Devil Sauce).

Ας ξεκινήσουμε.

ΜΗ. Τι ζώδιο είσαι;

Κριός. (Παύση) Ας αρχίσουμε με μια τυπική ερώτηση. Πόσα χρόνια μπάντα είστε, πού γνωριστήκατε, πώς αποφασίσατε να φτιάξετε τους Semen of the Sun.

MA. Είμαστε γύρω στα δέκα χρόνια μπάντα, πάνω κάτω.

ΜΗ. Μια δεκαετία γεμάτη, αλλά με διαλείμματα.

ΜΑ. Το πρώτο demo, λεγόταν “An old dog”, και είχε 7 κομμάτια. Στην ουσία ήταν ένα EP, που το είχαμε κόψει μόνοι μας, εντελώς ερασιτεχνικά, σε CD-R φαντάσου, και είχαμε βγάλει γύρω στις 150 με 200 κόπιες. Αυτή τη στιγμή δεν έχω καν μια κόπια από αυτό στο σπίτι μου. Τότε το δώσαμε μέσω ταχυδρομίων, φίλων, και υπήρξε κίνηση μόνο με αυτόν τον τρόπο.

ΜΗ. Ούτε καν το είχαμε βγάλει στις συναυλίες να το μοιράσουμε. Μόνο χέρι με χέρι.

ΜΑ. Η μπάντα ξεκίνησε στα τέλη της φοιτητικής μας ζωής, όταν εγώ ήμουν φοιτητής στην Καστοριά, ο Μήτσος ήταν φοιτητής στη Χαλκίδα, και είχαμε επαφή, ανταλλάζοντας κασέτες τότε, με μουσικές κλπ.

ΜΗ. Ο τότε ντράμερ, ο Τέλης, ήταν με τον Μάριο στην Καστοριά. Πήγαιναν και έκαναν πρόβες, με έναν μπασίστα τότε που τον έβαζαν στο mute στην ηχογράφηση, για να μπορώ ύστερα να βάζω εγώ το μπάσο από πάνω! Τον είχαν μόνο για να τον ακούει η μπάντα την ώρα της πρόβας.

Γ. Μην το πεις αυτό! (γέλια)

ΜΗ. Μα γιατί, ήταν εν γνώση του, το παιδί βοηθούσε! Μου έστελναν κασέτες με τα κομμάτια, έβγαζα εγώ το μπάσο από πάνω, και βρισκόμασταν στην Αθήνα, όποτε μπορούσαμε, Πάσχα, Χριστούγεννα, για πρόβες.

ΜΑ. Με το Μήτσο ήμασταν μαζί συμμαθητές. Και όταν τελειώσανε τα φοιτητικά, ήταν η εποχή που ξέρεις, έβραζε το αίμα να κάνουμε μία μπάντα, και έχοντας βαρεθεί τη φοιτητική ζωή της επαρχίας, λέμε ήρθε η ώρα να στήσουμε κάτι. Και έτσι ξεκινήσαμε ως Semen of the Sun, με βάσεις τότε καθαρά πιο stoner, heavy rock. Ήταν και η περίοδος που ήμασταν “full on” με μπάντες όπως Fu Manchu, Monster Magnet

MH. Kyuss, Nebula… Α! Και Spiritual Beggars!

Γ. Εγώ προέκυψα πριν περίπου τρία χρόνια. Είχαν κάνει μια παύση τα παιδιά, γύρω στα 2-3 χρόνια. Λίγο μετά την εγγραφή του “The Walk” έφυγε ο τότε ντράμερ, και για αυτό τον λόγο δεν έπαιζαν για καιρό. Τον Μάριο και το Μήτσο τους ήξερα ήδη από καιρό, και ήρθαν και με βρήκαν.

ΜΗ. Από τους Yellow τον ξέραμε. (σσ. τους Yellow Devil Sauce)

Γ. Ε και μετά δεν ήταν δύσκολο, γούσταραν αυτοί, γούσταρα κι εγώ, και έδεσε.

ΜΗ. Ήμαστε η εξωσυζυγική του σχέση!

Γιατί Semen of the Sun;

ΜΗ. Κλεμμένος στίχος!

ΜΑ. Είναι από ένα κομμάτι των Spiritual Beggars, λέγεται Monster Astronauts, στο άλμπουμ Mantra III, και μας έβαλε σε σκέψεις, το ψάξαμε..

ΜΗ. Το γκουγκλάραμε.. Και βρήκαμε ότι είναι ένα ψυχεδελικό ναρκωτικό από τη Λατινική Αμερική. Είναι ένα φυτό που το τρίβανε, το καπνίζανε, το τρώγανε, ξέρω κι εγώ τι κάνανε, και βλέπανε μετά το Θεό, το Μανιτού. Παραισθησιογόνο και αρκετά δυνατό.

ΜΑ. Φαίνεται κάπως ρηχό στην αρχή, ότι θέλαμε να βάλουμε τη λέξη «σπέρμα» στο όνομά μας, ξέρεις, το «σπέρμα του ήλιου», καμία σχέση, είναι απλώς αυτό το παραισθησιογόνο ναρκωτικό.

Είπες ότι στα πρώτα σας άλμπουμ, οι επιρροές ήταν λίγο πιο «εφηβικές».

ΜΑ. Κυρίως μόνο στο «An old dog» μπορώ να πω ότι ήταν λίγο πιο stoner.

MH. Στο «An old dog» είχαμε ήδη αρχίσει να ξεφεύγουμε. Στο πρώτο μας demo μόνο, με τα 4 κομμάτια, που το βγάλαμε ίσα ίσα για να τα ηχογραφήσουμε κάπου. Αυτό ήταν στεγνά επιρροή από Corrosion (σσ. μάλλον εννοούσε Corrosion of Conformity). Μετά άρχισε και γκάζωνε η δουλειά.

ΜΑ. Το 2006-7 παίζαμε διάφορα live στην Αθήνα, με διάφορες μπάντες της σκηνής, από Spinalonga κυρίως, και το 2008 βγάλαμε τον πρώτο δίσκο, το «Radio Adult» που στην ουσία διαφοροποιήθηκε και αρκετά ο ήχος μας από τον αρχικό. Είχαμε φτάσει να έχουμε έναν ήχο πιο grunge, rock ‘n’ roll στυλ και με επιρροή από τα υπόλοιπα εννοείται. Ήταν όμως πιο uptempo.

Θεωρείτε ότι στην συνέχεια των άλμπουμ σας, με τη σειρά, Radio Adult, the Walk και έπειτα στον τελευταίο Those Pills, έχει αλλάξει το ύφος σας, ο χαρακτήρας σας;

ΜΑ. Σίγουρα, κάθε άλμπουμ είναι τελείως διαφορετικό. Τελείως; (αναρωτιέται, κοιτάζει και τους υπόλοιπους)

Και με τι έχει σχέση η αλλαγή από άλμπουμ σε άλμπουμ;

ΜΗ. Φαντάσου τα κομμάτια του πρώτου τα γράψαμε σε διάρκεια 3 ετών. Και φτάσαμε στο σημείο να τα ηχογραφήσουμε όλα μαζί στο τέλος και να τα βάλουμε στο άλμπουμ, το 2008.

ΜΑ. Δίναμε ταυτόχρονα και κάποια κομμάτια στη Spinalonga, για να βάζει στις συλλογές της τότε,

με τίτλο “In the junkyard”. Στην πρώτη συλλογή δώσαμε το “Confusion”, και στη δεύτερη το “Cats on the roof”, κομμάτια από το πρώτο μας EP. Όλα αυτά πριν βγάλουμε το πρώτο μας άλμπουμ.

ΜΗ. Από εκεί και πέρα αποφασίσαμε να μη συμμετέχουμε άλλο στις συλλογές της Spinalonga, όχι επειδή δε γουστάραμε προφανώς, αλλά θα ήταν αμαρτία, όταν υπάρχουν άλλες ένα εκατομμύριο μπάντες να μπεις εσύ για τρίτη συνεχόμενη φορά. Έπρεπε να πάρει τη θέση μας και κάποιος άλλος που δεν είχε ακουστεί. Ούτως ή άλλως τότε εμείς είχαμε πάρει μια ροή, μας άκουγε λίγο ο κόσμος, μας ξέρανε κάποιοι άνθρωποι.

Πού θα συγκαταλέγατε τον ήχο σας; Είναι stoner, grunge, garage; η κατηγοριοποίηση αυτή σας ταιριάζει;

ΜΗ. Είναι η δυσκολότερη ερώτηση να ρωτήσεις εμάς. Ξέρεις, όταν ρωτάνε εμένα “τι μουσική παίζετε”, δε μπορώ να απαντήσω. Καλύτερα να ρωτάνε κάποιον άλλον που μας έχει ακούσει, να απαντάει, και να συμφωνώ κι εγώ από δίπλα “Ναι! Αυτό παίζουμε!”

ΜΑ. Εγώ λέω πάντα ότι είναι rock ‘n’ roll. Τώρα από εκεί και πέρα…

ΜΗ. Γκαζωμένο rock ‘n’ roll.

MA. Αν με βάλεις να σου κριτικάρω τα τρία άλμπουμ, θα σου πω ότι στο Radio Adult είναι μια μίξη grunge με punk και stoner, στο The Walk είναι πιο indie ο ήχος, και στο Those Pills πιο heavy rock, alternative; κάτι τέτοιο.

ΜΗ. Το μόνο στοιχείο, αν εξαιρέσεις το The Walk που έπεσε λίγο σε tempo και σε γκάζι, είναι ότι παίζει ένα “υφέρπον punk” από πίσω.

Μπάντες αδυναμίες; μου αραδιάσατε πριν κάποιες που σας επηρέασαν στο ξεκίνημα.

ΜΑ. Αυτές ήταν κυρίως της στιγμής, όταν είπαμε “πάμε να κάνουμε μια μπάντα”, στα 22!

ΜΗ. Πίναμε μπύρες ένα βράδυ, και μου λέει ο Μάριος “θα κάνουμε μια μπάντα”; Έπαιζε ήδη με μπάντα στην Καστοριά, έπαιζα κι εγώ στη Χαλκίδα, του λέω “τι θα παίξουμε”; Μου λέει “θα παίξουμε stoner…” (ειρωνικό, ύφος μεγαλεπίβολης έκφρασης) Μόνο stoner δε μας βγήκε, αλλά, τουλάχιστον έτσι ξεκινήσαμε στα λόγια!

ΜΑ. Δε μας βγήκε ποτέ αυτό το βαρύ και αργόσυρτο.

ΜΗ. Δεν ήμασταν και ναρκωτικάκηδες, ήμασταν αλκοολικοί. Παίζει ρόλο αυτό.

Τελικά, μπάντες που γουστάρετε πάρα πολύ; Θα πηγαίνατε σε κάποια συναυλία ως Semen of the Sun, “να ακούσουμε τη μπάντα που μας ενέπνευσε”;

ΜΑ. Pearl Jam θα πηγαίναμε σίγουρα.

ΜΗ. (στο Γιώργο) Pearl Jam δε θα πηγαίναμε ρε Γιώργο;

Γ. Έχουμε πάει ρε φίλε!

ΜΗ. Δεν θα πηγαίναμε ρε Γιώργο Queens of the Stone Age;

Γ. Και Queens of the Stone Age έχουμε πάει ρε φίλε!

ΜΗ. Δε θα πηγαίναμε όλοι Foo Fighters να τους δούμε παρέα; (παίρνει φόρα) Δε θα πηγαίναμε όλοι μαζί Χριστοδουλόπουλο; Πάολα; Παντελίδη; κάτι;

Γ. Ε όχι, ντάξει. (γέλια)

Μια παρατήρηση δικιά μου είναι ότι τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια τεράστια εγχώρια σκηνή που συνεχώς ανεβαίνει. Συμφωνείτε σε αυτό; και αν ναι, θεωρείτε ότι υπάρχουν λόγοι γι’ αυτό; τι ενέπνευσε έναν κόσμο να φτιάξει μπάντες, πώς δημιουργήθηκε αυτό το target group που ανεβάζει συνεχώς την σκηνή;

ΜΗ. Είναι καιρός που γίνεται αυτό, μια δεκαετία τουλάχιστον.

ΜΑ. Ξεκινάει νομίζω με το MySpace, γύρω στο 2007, το MySpace σε κάποια φάση πεθαίνει, αλλά το ίντερνετ εξακολουθεί και βοηθάει, είναι και ο θάνατος του CD που παίζει ρόλο. Πλέον ο κόσμος  μπορεί και έχει πρόσβαση σε μουσική που παλιότερα δε μπορούσε, να τσεκάρει τις μπάντες της αρεσκείας του πολύ πιο εύκολα. Οι Έλληνες φανς αυτής της μουσικής μπορεί να είναι λίγοι, αλλά υποστηρίζουν πάρα πολύ τη σκηνή αυτή. Support your local band!

MH. Και δεν κολλάνε πίσω από μία μπάντα, βλέπεις ανθρώπους να πηγαίνουν σε όλα τα live, άσχετα με το ποιος παίζει.

Γ. Ο ίδιος κόσμος κυκλοφορεί στις συναυλίες, κάπως σαν ανακύκλωση.

ΜΗ. Υπάρχει ένας πυρήνας που ακολουθεί τις ελληνικές μπάντες. Και φυσικά σαν επακόλουθο ήρθε κάποιες από αυτές να ξεφύγουν πολύ.

Αυτό ίσως και να είναι που ανέδειξε κάποιες μπάντες. Οι Nightstalker, για παράδειγμα, είναι μπάντα που απέκτησε τόσο μεγάλη απήχηση “στα γεράματα”!

Γ. Οι Nightstalker είναι ειδική περίπτωση. Όταν είχαν πρωτοβγεί για παράδειγμα, γινόταν πανικός και τότε.

ΜΗ. Βέβαια τώρα μιλάμε για πολύ μεγαλύτερο εύρος. Από την αρχή τους οι Nightstalker ό,τι έκαναν το έκαναν παράλληλα με τους Monster Magnet. Αν βρίσκονταν στην Αμερική θα μιλούσαμε για άλλο μέγεθος μπάντας.

ΜΑ. Άκου έναν παραλληλισμό. Αν τσεκάρεις τώρα το τελευταίο βίντεο των Nightstalker στο youtube, το Children of the Sun, έχει περισσότερα views από μια αντίστοιχη επιτυχία των Monster Magnet ή των Fu Manchu. Γιατί; Υπάρχει μεγάλη υποστήριξη εδώ. Μπορεί να είμαστε μικρή -θεωρητικά- αγορά, αλλά συμβαίνουν και αυτά.

Σας έχει επηρεάσει αυτό; Πιστεύετε ότι είστε κομμάτι αυτής της ανόδου της εγχώριας σκηνής;

ΜΗ. Εννοείται.

Αν δεν υπήρχε αυτό, εσείς θα ήσασταν στα ίδια;

ΜΗ. Εγώ πιστεύω το εξής. Όταν το ελληνικό ροκ -όχι το ελληνόφωνο- κοιτάξει πίσω την ιστορία του μετά από 15 χρόνια, θα πρέπει να φτιάξει ένα εικόνισμα στη Spinalonga.

Αυτή θα ήταν η επόμενη ερώτησή μου!

ΜΗ. Η παρεΐστικη φάση που έγινε με τη Spinalonga, νομίζω έκανε ακόμα περισσότερους πιτσιρικάδες να θέλουν να φτιάξουν μια μπάντα.

ΜΑ. Πλέον είναι και λίγο underground, τώρα νομίζω οι 20άρηδες δεν την ξέρουν.

Πείτε μου λίγα παραπάνω για τη Spinalonga. Τι ακριβώς είναι; Πώς ξεκίνησε;

ΜΑ. Ήταν κολεκτίβα μπαντών, την οποία διαχειριζόντουσαν 7-8 άτομα κυρίως, αλλά στο τρέξιμο γι’ αυτήν συμμετείχαν όλες οι μπάντες λίγο πολύ.

Ήσασταν εντός από την αρχή της;

ΜΗ. Ναι! Όταν φτιαχνόταν κάποιες μπάντες βάλαμε από λίγα χρήματα η κάθε μία, για να μπορέσει να πάρει επωνυμία.

ΜΑ. Όχι γι’ αυτό, για να βγει το cd!

MH. Για το ΦΠΑ! Να αποκτήσει νόμιμη υπόσταση, για να μπορέσει να βγάλει το cd κανονικά και νόμιμα. Έτσι βγήκε το πρώτο “In the junkyard”. Μετά μπήκε το νερό στο αυλάκι. Οι μπάντες ήταν τόσες πολλές, από την πρώτη κιόλας στιγμή, μπορούσαν να βγάλουν τριήμερο φεστιβάλ στο Ροντέο! Μιλάμε σκοτωμός. 450-500 άτομα, όσα χώραγε το Ροντέο, κάθε μέρα εκεί, για τρεις μέρες.

ΜΑ. Και δεν είχε πάρει ακόμα το hype που πήρε αργότερα σκέψου, ήταν ακόμα underground. Αυτό που έγινε, είναι ότι ήρθαν 10-15 μπάντες κοντά, έφερε ο καθένας το κοινό του. Έπαιζαν οι Dive, στο κοινό των Fingers Crossed, έπαιζαν οι Semen, τους άκουγαν οι Cube. Κακά τα ψέματα όταν ξεκινάς μία μπάντα στα 20 σου, οι φίλοι σου σε ακολουθούν στην αρχή, και άλλοι δέκα παρατρεχάμενοι!

ΜΗ. Αυτό βοηθούσε πολύ στην αρχή, γιατί ήξερες ότι θα κάνεις ένα live με τη μπάντα σου, ξεκούδουνα, μία Πέμπτη στο ΑΝ, και θα έχεις κοινό 100 ατόμων ό,τι και να γίνει. Έγινε ένας κύκλος, ένα target group.

Ποιες ήταν οι μπάντες που ξεκίνησαν τη Spinalonga;

ΜΗ. Οι Cube κατά κύριο λόγο.

ΜΑ. Ο Φίλιππος των Cube και ο Πλέτσης απ’ τους Dive, με βοήθεια όμως από αρκετά άτομα μετά. Ο ζούγκλας…

ΜΗ. Ο ζούγκλας είναι ο Χρήστος που έγραφε στο rocking.gr, Τριανταφυλλόπουλος είναι το επίθετο και του βγήκε αυτόματα το ζούγκλας για παρατσούκλι.

Γ. Από αυτό έχει βγει; Δεν το ήξερα! (γέλια)

ΜΗ. Η πιο ωραία φάση εκείνης της εποχής εκτός από τις συναυλίες, ήταν η αφισοκόλληση. Έπεφτε ένα τηλέφωνο, ότι απόψε το βράδυ θα βγούμε για να κολλήσουμε αφίσες για το live των τάδε, και καταλήγαμε 25 άτομα στου Ψυρρή, στην πλατεία, να πίνουμε περιπτερόμπυρες και να δίνουμε flyer στον κόσμο.

ΜΑ. Τώρα μιλάμε για εποχές MySpace και αν. Να ήταν 2006.

ΜΗ. Η Spinalonga είχε καταφέρει από μόνη της να φέρει και πολλές μπάντες από εξωτερικό, όπως πχ. Brant Bjork. Υπήρχε συνεχώς κινητικότητα.

ΜΑ. Μετά από κάποια χρόνια, γύρω στο 2011, ψιλοτελείωσε το όλο σκηνικό.

Υπάρχει τώρα Spinalonga;

ΜΑ. Πρακτικά νομίζω ότι δεν υπάρχει. Σαν ιδέα, αυτή της παρέας μπαντών που κάνουν πράγματα μαζί, ίσως να υφίσταται ακόμα.

Γ. Αλλά καμία σχέση με τότε.

Στους πιτσιρικάδες που είπατε πριν, που έχουν τη μπάντα τους, και θέλουν να κάνουν το κάτι παραπάνω, θα τους λέγατε ότι είναι εφικτό να βγάλουν τα προς το ζην μέσα από αυτό;

Γ. Ούτε καν. Δε μπορεί να γίνει αυτό για τα προς το ζην. Δεν το κάνει κανείς γι’ αυτό, εξάλλου.

ΜΗ. Εδώ με τίποτα. Αν καταφέρεις και βγεις προς τα έξω, στην Ευρώπη ας πούμε, ίσως και να καταφέρεις κάτι. Αλλά οικονομικά στην Ελλάδα στην καλύτερη να βγάλεις τα έξοδά σου, κάποια στιγμή.

Γ. Γιατί και έξω άμα πας θα βγάλεις τα προς το ζην; Εν τέλει, αν πας και με αυτό το σκοπό, χάνεις και το νόημα.

ΜΗ. Ναι, είσαι δυστυχισμένος.

ΜΑ. Απλά δε γίνεται. Άμα θες το κάνεις, για την παρέα, για ψυχοθεραπεία!

Σκεφτήκατε ποτέ να πάτε προς τα έξω;

ΜΑ. Δεν έχουμε προσπαθήσει ποτέ για τουρ έξω. Επαφές κατά καιρούς είχανε γίνει κάποιες, για live έξω, αλλά δε συμφέρει να βγεις για ένα-δυο live. Πρέπει να κανονίσεις περιοδεία για να είναι βιώσιμο.

Γ. Μπορεί να θέλεις να το κάνεις για να περάσεις καλά. Για το ταξιδάκι.

ΜΑ. Ναι, αν θες να βάλεις από την τσέπη σου 2.000 ευρώ για να περάσεις καλά, το κάνεις. Κακά τα ψέματα, οι μπάντες στο εξωτερικό έχουν πολύ μεγαλύτερα προνόμια που εδώ δε θα τα βρεις. Είσαι μια ελληνική ροκ μπάντα που δεν έχεις πρόμο, δεν έχεις εταιρεία, δεν έχεις διανομή..

Αν ψαχτεί μια νέα μπάντα, είναι εφικτό να κοιτάξει προς τα έξω; Με εταιρεία κ.λπ;

Γ. Πρέπει να βρεθεί αυτός που θα το τρέξει.

ΜΗ. Ναι, στην ουσία αυτός που θα αναλάβει το όλο “μανατζεριλίκι”.

ΜΑ. Το έξω είναι μια πολύ δύσκολη κατάσταση. Μέσα, μπορείς να καταφέρεις να έρχονται 200-300 άνθρωποι στα live σου και να σε γουστάρουν, ίσως και να βγαίνει και ένα τύπου χαρτζιλίκι, να αισθάνεσαι δηλαδή ότι αυτό που κάνεις να αποφέρει και κάτι. Έξω τα πράγματα είναι τελείως αλλιώς.

Παραγωγές; Οικονομικά σε τι επίπεδα πρέπει να κινηθείς για μια ανεξάρτητη αξιοπρεπή παραγωγή;

ΜΗ. Τώρα πια μπορείς να γράψεις και από το σπίτι σου, που λέει ο λόγος.

Γ. Όλο αυτό, χρειάζεται χρήματα που τα δίνεις σαν να είναι το χόμπι σου. Δεν περιμένεις ποτέ να τα πάρεις πίσω.

ΜΗ. Είναι και ακριβό χόμπι, είναι σαν να παίζεις γκολφ!

ΜΑ Και άμα σου βγει, σου βγήκε. Είναι πολλές μπάντες που το βλέπουν πολύ σοβαρά, πιο πολύ από εμάς, σε σχέση με τα λεφτά που ξοδεύουν και περιμένουν να τα πάρουν πίσω. Όταν ας πούμε ξοδεύεις 10 χιλιάρικα για το άλμπουμ, ε, πρέπει και να προσπαθήσεις να πάρεις πίσω και κάτι.

Γ. Δεν είναι απαραίτητο, το κάνεις γιατί μπορεί να θες να ακουστεί όσο πιο ωραία γίνεται και η μουσική σου.  Ναι, χρειάζεται λοιπόν γι’ αυτό χρήματα, όρεξη και χρόνο.

ΜΑ. Για μένα εξαρτάται και από το τι φάση θες να κάνεις. Αν θες να κάνεις κάτι το οποίο να ακούγεται για “εδώ”, δε χρειάζονται και πολλά λεφτά. Τώρα, αν θες να το κυνηγήσεις για έξω, να βρεις εταιρείες, management κ.λπ, θέλει λεφτά και τρέξιμο.

Πριν κάποιους μήνες, παίζατε στο live για τον ένα χρόνο από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Έχετε άποψη για το τι συμβαίνει στην Ελλάδα τον τελευταίο καιρό; Συνδυάζετε τη μουσική σας με αυτό;

ΜΗ. Δε χρειάζεται να έχεις άποψη για έναν άνθρωπο που είναι στην ηλικία μας και σκοτώθηκε. Είναι κοινή λογική. Ειδικά όταν αυτοί που τον μαχαίρωσαν μαχαιρώνουν και άλλο κόσμο. Ο άνθρωπος ήταν μουσικός, έκανε πράγματα από μόνος του χωρίς να το ζητωκραυγάζει ότι κάνει “φιλανθρωπίες” όπως κάτι άλλοι ζάμπλουτοι. Όταν ένας τέτοιος άνθρωπος 30 χρονών πέφτει νεκρός από μαχαίρι, δε χρειάζεται να σκεφτείς κάτι άλλο. Κάπου υπάρχει πρόβλημα.

ΜΑ. Έχει ξεφύγει λίγο η κατάσταση και σίγουρα μας επηρεάζει.

ΜΗ. Όσο μεγαλύτερη είναι η φτώχεια τόσο μεγαλύτερα είναι και τα προβλήματα.

ΜΑ. Αυτό βγαίνει πολλές φορές και μέσα από τη μουσική μας. Βγαίνουν αρκετά ξεσπάσματα. Όταν γίνεται πιο επιθετική, αυτό έχει να κάνει με τις επιρροές που παίρνουμε. Εκτός από τη μουσική επιρροή, υπάρχει και η επιρροή από το τι συμβαίνει γύρω μου. Στους φίλους μου, στην πόλη, παντού.

ΜΗ. Αν σκεφτείς ότι η μουσική είναι ο ψυχαναλυτής σου, είναι τα 60 ευρώ που δίνεις στον ψυχολόγο,-εμάς μας έρχεται πιο φθηνά-, αυτή η επιθετικότητα, η εκτόνωση, θα σου βγει εκεί.

Πάνω σε αυτό που λέγαμε για την εγχώρια σκηνή, πιστεύετε ότι η κρίση έχει «βοηθήσει» σε αυτό; Μη βλέποντας εύκολες λύσεις μπροστά του, αναζητά ο κόσμος διαφορετικές μορφές έκφρασης;

ΜΗ. Εννοείται ότι τα περισσότερα προβλήματα σε κάνουν να την ψάχνεις πιο πολύ. Ελπίζω ο κόσμος να πηγαίνει σε συναυλίες και να τα ξεπερνάει.

Γ. Εγώ πιστεύω ότι αν έχεις μεράκι να ασχοληθείς με τη μουσική, ασχολείσαι. Είναι από τα καλύτερα πράγματα που υπάρχουν, και μπορείς να ξεπεράσεις τα πάντα.

Τι να περιμένουμε την Παρασκευή; (δεν υπήρχε ποτέ περίπτωση να απαντήσουν σοβαρά σε αυτή την ερώτηση)

ΜΑ. Τι να περιμένουμε; Τόνους rock ‘n’ roll!

ΜΗ. Μόνο γκάζι!

Γ. Θα δούνε μια μπάντα που αυτό που κάνει της αρέσει να το κάνει.

ΜΑ. Άσε ρε, για τα κορίτσια το κάνουμε.

ΜΗ. Έλα μην πίνετε άλλο, πάμε να φύγουμε.