Το σινεμά και το σύνηθες μοτίβο της τελικής συγχώρεσης

Σταματήστε, ρε σκηνοθέτες, να μας μουδιάζετε έτσι, να μας καταλαγιάζετε τα συναισθήματα, να μας ανατρέπετε απότομα ό,τι σκεφτήκαμε καθόλη την διάρκεια ενός έργου, να εξισορροπείτε με νύχια και με δόντια την όποια σύγκρουση κατασκευάσατε και, σε τελική ανάλυση, να μας καταστέλλετε με αυτά τα φινάλε συγχώρεσης. (τα χιλιοειπωμένα, τα χιλιοδακρύβρεχτα κι ως εκ τούτου τα χιλιοσκουριασμένα)
Σε ένα κόσμο βαθιάς κοινωνικής συντριβής αντιμέτωπο με μια μόνιμη επίγεια Αποκάλυψη, δεν είναι δα και η υπέρτατη αξία.

Σταματήστε επιτέλους τον εντυπωσιασμό της ευαισθησίας, των παρασιτικών φυτών, που αν ποτιστούν λιγάκι ευγένεια, ανθίζουν βλαστάρια τρυφερότητας. Κάτι τέτοιο είναι αδύνατο μέσα στο απέραντο τούτο σφαγείο.
Σπέκουλα, νέτη σκέτη.

Εξημερωθήκαμε αρκετά, και να που φτάσαμε. Όχι;
Λίγη αυθάδεια, δεν βλάπτει.
Αφήστε χώρο για το ενδεχόμενο. Ξεμανταλώστε τις πόρτες των αφηγήσεών σας για το δυνητικό.
Να συνεχίσουμε εμείς την ιστορία, στη πραγματική ζωή που είναι βουτηγμένη μες στο αίμα.

Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Με αφορμή την ταινία “Shorta” (2020) από τη Δανία που ξεκινάει με πρώτο πλάνο την μπότα ενός μπάτσου πάνω στο κεφάλι ενός μαύρου να εκλιπαρεί στα αραβικά “I can’t breath”…;
Διότι δυο μπάτσο-φασιστοειδή, δυο μάτσο τυπάκια με γκάνια στα χέρια που αιματοκυλούν για ένα δίωρο μια γκετοποιημένη γειτονιά μεταναστών στη σύγχρονη Δανία και ικανοποιούν έτσι όλες τους τις εξουσιαστικές ορέξεις, όχι δεν θα μετανιώσουν κάποια στιγμή, δεν θα συγκινηθούν επειδή κάτι θα πάει στραβά, δεν θα κλάψουν επειδή τους ήρθε θεία φώτιση, δεν θα επιστρέψουν ο καθένας και στην “οικογένειά” του, δεν θα επιστρέψουν στην ανθρωπότητα ως άνθρωποι.
Δεν έχουν ηθικές αναστολές.
Η κρατική φασιστική βία είναι μια γραφειοκρατική διεκπεραίωση. Μια ακόμη μέρα.
Ρωτήστε, ρε σεναριογράφοι πριν γράψετε σενάρια για το μέγα πλήθος, τον Άιχμαν στην αγχόνη.

Αυτό είναι το κυρίαρχο σινεμά, το σινεμά της φαινομενικά πολιτικής θέσης αλλά της τελικής εξισορρόπησης και της πολιτικής συγχώρεσης.