Star Wars, The Force Awakens

ή αλλιώς...η νοσταλγία ικανοποιήθηκε

| 19/12/2015
★★★☆☆

Το νέο ξύπνημα της Δύναμης αποτελεί ένα πληρέστατο κινηματογραφικό υπερθέαμα. Το φιλμ κάηκε σε κάθε λεπτομέρεια με την ακρίβεια ενός φωτόσπαθου. Ήξερα τι να περιμένω, ξέρω παράλληλα τα αισθητικά μου κριτήρια. Το Star Wars αποτελεί χρόνια τώρα μέρος της pop κουλτούρας και έτσι κάθε κοινωνιολογική, ψυχολογική, ηθικολογική, υπαρξιακή ή άλλου τύπου φιλοσοφική ανάλυση, πρέπει να γίνει από ειδικούς. Ως εκ τούτου, εγώ απλά θριαμβολογώ μπρος στην πρώτη εντύπωση.

Πυκνή δράση και ψηφιακή λιτότητα, εσχατολογικού χαρακτήρα μάχες, ρυθμός που σε κρατά στο πάτωμα, χιούμορ, μουσική των άστρων, σεναριακές ανατροπές και κινηματογραφικό φινάλε που προκαλεί ρίγη. Αλλά είναι αλήθεια πως όλα αυτά ικανοποιούν μονάχα όσους έστω για λίγο γνώρισαν και χάθηκαν στον μύθο του Lucas. Για τους νέους θεατές δεν έχω και πολλές προσδοκίες. Αλλά τούτο είναι κριτικώς αδιάφορο. Το σίγουρο είναι πως το 7ο Επεισόδιο, δεν χάνεται στην σκιά του παρελθόντος μα την εξαπλώνει. Έχει σωστή επίγνωση του βάρους που κουβαλά και την κρίση της κινηματογραφικής του ιστορίας. Και τα καταφέρνει επάξια.

tn_Star_Wars_The_Force_Awakens

Ο χωροχρόνος του μακρινού γαλαξία, στη μετά-Darth Vader εποχή, έρχεται αντιμέτωπος με όλα τα κοσμοϊστορικά γεγονότα της προαιώνιας ηθικολογικής αντίθεσης καλού – κακού και φτάνει για άλλη μια φορά στα όρια του έπους. Δεν θα βρει κανείς τίποτα που να λείπει, να είναι περιττό ή να του χαλάει την δομημένη και προσδοκούσα φαντασία του. Με μετριοφροσύνη, εκτοξεύεται στο Σύμπαν.

Όλα τα στοιχεία – που είχαν γίνει εικόνισμα στο πέρασμα των χρόνων του πιο γνωστού δημιουργήματος της δυτικής μαζικής κουλτούρας του δεύτερου μισού του 20ου αιώνα, δείγμα της δύναμης του σινεμά ως θέαμα – είναι παρόντα, είτε ως συντρίμμια του παρελθόντος είτε ως νέα Σκοτεινή Δύναμη του μέλλοντος.  Ένα redux των πιο σπουδαίων στιγμών της γνωστής και συμβατικής ηθικής, των δοσμένων αξιών και των αλησμόνητων χαρακτήρων της βασικής τριλογίας μπορεί να μην περικλείει νοηματικές υπερβάσεις – ποιος το περιμένει άλλωστε; – μα δημιουργεί αυθόρμητα χειροκροτήματα, ταύτιση, συναισθηματική φόρτιση απόλυτα λατρευτικού χαρακτήρα.

Αρνείται την δημιουργία νέου μύθου, μα σέβεται τον ήδη υπάρχοντα σαν κόρη οφθαλμού. Κι ας ξέρουμε ότι ο κινηματογράφος δεν είναι πραγματικότητα, επανέρχεται στη ουσία της αρχικής τριλογίας, καλύπτοντας και ικανοποιώντας όσο πιο ανόθευτα γίνεται την μια και μοναδική ανάγκη του κινηματογραφικού κοινού. Την νοσταλγία του για τα ανεξίτηλα βιώματα του παρελθόντος.

Γεννημένος το 1984 στην Λάρισα, εγκλωβισμένος για κάποια χρόνια στην Ιταλία, αντί να μάθει να ξυπνάει στις αίθουσες δικαστηρίων έμαθε να βρίσκεται στις αίθουσες κινηματογράφου καθώς και πίσω από φωτογραφικές μηχανές. Έκτοτε γράφει για ταινίες και για σινεμά (καθώς και για ό,τι άλλο σκέφτεται) και φωτογραφίζει για φωτορεπορτάζ και για ευχαρίστηση. Είναι μέλος του ΔΣ της Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου (ΠΕΚΚ), της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Κριτικών Κινηματογράφου (FIPRESCI) και της Επιτροπής κρίσης και αξιολόγησης του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδας (ΕΕΤΕ).