Street art βόλτες στην Αθήνα
Για τη διατάραξη της κοινής αστικής ομοιομορφίας
Περπατήσαμε και βολτάραμε ξανά και ξανά με τα πόδια και το αυτοκίνητο στους δρόμους της Αθήνας, αναζητώντας αυτήν τη φορά, όχι άστεγους, ούτε ανθρώπους που ψάχνουν στα σκουπίδια, ούτε τοξικομανείς ή εκδιδόμενους. Αναζητήσαμε χρώματα, φαντασία, δημιουργία. Όχι απαραίτητα την ομορφιά, αλλά τη σφήνα στη γκρίζα ομοιομορφία ή στη μιζέρια της μητρόπολης. Την παρέμβαση της τέχνης στο δρόμο και της τέχνης του δρόμου.
Τα wheat pasting, sticker bombing, stencil graffiti, poster art, οι υπαίθριες προβολές και εγκαταστάσεις, η χρήση μικτών τεχνικών, η παραποίηση οδικών σημάτων κ.ά. περιλαμβάνονται σε αυτό που ονομάζουμε με μια λέξη σήμερα, street art και αναπτύσσεται σε δημόσιους χώρους. Το Graffiti παραμένει βέβαια ο μεγάλος εκπρόσωπός της.
Η λέξη Graffiti, εμφανίστηκε ως όρος στα μέσα του 19ου αιώνα και προέρχεται από την ιταλική λέξη graffiato (γρατζουνισμένος). Χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά από αρχαιολόγους, παρατηρώντας τις πρώτες σπηλαιογραφίες αλλά και τις μετέπειτα τοιχογραφίες της κλασικής αρχαιότητας. Από τότε μέχρι και τα πρώτα προπαγανδιστικά συνθήματα σε τοίχους κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα, φτάνοντας στην δεκαετία του 70′και καταλήγοντας στο σήμερα, οι άνθρωποι γρατζουνούν τους τοίχους, στους δρόμους, στις γειτονιές και στις πλατείες όλου του κόσμου.
Η street art, ως ονομασία εμφανίστηκε σύμφωνα με την επικρατέστερη άποψη, στα τέλη της δεκαετίας του 1970, όταν πλέον το graffiti είχε αποκτήσει νέες τεχνικές και είχε κατακλύσει το μετρό της Νέας Υόρκης.
Το tagging (υπογραφή) συνδέεται με τη Hip Hop κουλτούρα και, υπό την έντονη επιρροή της, «απογειώνουν» τη street art, καθώς “γρατζουνά” ακόμη πιο βαθιά την πραγματική ζωή και την ουτοπία της. Οι μαρκαδόροι, τότε, αντικαθιστώνται από τα αποδοτικότερα spray, παίζοντας με όγκους και χρώματα και δημιουργώντας την ψευδαίσθηση του βάθους.
Από το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, με την μορφή αντιφασιστικών συνθημάτων μέχρι τη δεκαετία του 1960 και την εξέγερση των μαθητών στην Αμερική, που με το σλόγκαν «Τhe Wall Will have their Say», οι τοίχοι των σχολείων της χώρας γέμισαν με ποίηση και πολιτικά μηνύματα, και από το τείχος του Βερολίνου το 1989, όπου είχε καλυφθεί σχεδόν όλο από συνθήματα των Βερολινέζων έως την ιστορική διαδήλωση στη Γένοβα το 2001 και τη σημερινή Ελλάδα της κρίσης, το graffiti και η street art είναι στους τοίχους, στους δημόσιους χώρους, στους δρόμους, άρα στην πραγματική, κοινή, ζωή και στους αγώνες και στις αγωνίες της. Αυτήν αφηγούνται και την ίδια στιγμή την ανατρέπουν, την μεταποιούν, την βάφουν ωραία….
Η πρώτη διαλογή, από τις πρώτες βόλτες, τις πρώτες σκέψεις και εικόνες είναι αυτή. Θα ακολουθήσουν προφανώς, πολλές άλλες ακόμη… Γιατί “έξω οι δρόμοι αναπνέουν διψασμένοι, ανοιχτοί”…
Κεραμεικός, Γκάζι, Κωνσταντινουπόλεως, Πειραιώς, Ψυρρή, Πλάκα, Μοναστηράκι, Θησείο, Σύνταγμα. Μάης 2014.
