Μας μένει πάντα ο χορός των στίχων του ποιητή στην ιστορία, του «Ανθρώπου που έχει ανάγκη μια αγκαλιά τις νύχτες και persona που τα χώνει στην εξουσία ποιητικά και πρακτικά. Άνθρωπος που ζει με τις αδυναμίες του και παράλληλα σταθερός στις ταξικές του υποχρεώσεις….»
Η κυβέρνηση Αλιέντε και ο Χιλιανός λαός πλήρωσαν με αίμα το ότι έγιναν παράδειγμα προς μίμηση, ότι είχαν την πλειοψηφία και ότι πίστεψαν ότι αυτό… αρκούσε.
Η κυβέρνηση Αλιέντε και ο Χιλιανός λαός πλήρωσαν με αίμα το ότι έγιναν παράδειγμα προς μίμηση, ότι είχαν την πλειοψηφία και ότι πίστεψαν ότι αυτό… αρκούσε.
Ο Guzman παρατηρεί σιωπηρά, αξιοπρεπέστατα και με στοργή τον χρόνο, την φύση και την ζωτικότητα της ελπίδας μέσα από τα φτυάρια και τις ματιές των γυναικών που περιπλανώνται χρόνια τώρα στην έρημο Ατακάμα – εκεί που οι επιστήμονες αναζητούν την προέλευση του κόσμου – για να αναζητήσουν τους, εκτελεσμένους από τον φασισμό, αγαπημένους τους.
Η κυβέρνηση Αλιέντε και ο Χιλιανός λαός πλήρωσαν με αίμα το ότι έγιναν παράδειγμα προς μίμηση, ότι είχαν την πλειοψηφία και ότι πίστεψαν ότι αυτό… αρκούσε.
Η στάση της ΕΣΣΔ και της ποδοσφαιρικής της ομοσπονδίας εκείνη την στιγμή έσωσε την τιμή του ποδοσφαίρου και συνολικά του αθλητισμού. Στέλνοντας το μήνυμα, ότι τον φασισμό τον κυνηγάμε παντού…
Στις 11 Σεπτέμβρη του 1973, ο Σαλβαντόρ Αλιέντε, βρίσκεται νεκρός. Αυτοκτόνησε (πολλοί λένε ότι δολοφονήθηκε) καθώς οι δυνάμεις του, φίλου των Αμερικάνων, δικτάτορα πολιορκούσαν το προεδρικό μέγαρο. Εδώ δύο σημαντικά κείμενα για την αρχή και το τέλος του πειράματος της Χιλής