
Κανένας άνθρωπος μόνος στην πανδημία – Πρωτοβουλίες αλληλεγγύης στο διαδίκτυο
Τις μέρες αυτές που ο κρατικός μηχανισμός αποδεικνύεται ανεπαρκής να υποστηρίξει στην πράξη ακόμα και τα ίδια τα μέτρα που η ίδια η κυβέρνηση εξαγγέλλει…
Τις μέρες αυτές που ο κρατικός μηχανισμός αποδεικνύεται ανεπαρκής να υποστηρίξει στην πράξη ακόμα και τα ίδια τα μέτρα που η ίδια η κυβέρνηση εξαγγέλλει…
Συναυλία Διεθνιστικής Αλληλεγγύης στα μέλη του συγκροτήματος που διώκονται ααπό το καθεστώς Ερντογάν | Σάββατο 19 Οκτώβρη | Αθήνα Πολυτεχνείο 20:00
Η κυνική μετακίνηση των εξωτερικών συνόρων της ΕΕ στη Τουρκία και βαθιά μέσα στην αφρικανική ήπειρο, έχει δημιουργήσει μία δυστοπική καθημερινότητα για τους πρόσφυγες οι οποίοι βρίσκονται διαρκώς υπό διωγμό και απειλή που από την μία τους αναγκάζει να επιλέγουν όλο και περισσότερο επικίνδυνους δρόμους και από την άλλη επιτρέπει στα κράτη να ποινικοποιούν την θαλάσσια διάσωση και την αλληλεγγύη.
Γιατί χαμένος αγώνας είναι μόνο αυτός που δεν δίνεται..
Ενώνοντας φωνές και τραγούδια αλλά και τα όπλα του αγώνα μας στέλνουμε μήνυμα αλληλεγγύης και συναδέλφωσης κόντρα στους κοινούς μας εχθρούς: τον φασισμό, τον ιμπεριαλισμό, τον καπιταλισμό.
Nan σημαίνει ψωμί. Ψωμί σημαίνει φαγητό και επιβίωση. Και το φαγητό ενώνει λαούς, αξίες, πολιτισμούς και παραδόσεις. Προσπερνά διακρίσεις και διαχωρισμούς
Η κοινωνική κουζίνα που δημιουργήθηκε το 2011 με το όνομα “Ο άλλος άνθρωπος” που προσφέρει καθημερινά φαγητό σε συνανθρώπους μας που βιώνουν στο έπακρο τις συνέπειες της φτώχειας, της ανέχειας και της ανεργίας κάνει σήμερα έκκληση σε όλους για την συνέχεια της.
Δύο Σάββατα το μήνα θα πραγματοποιείται κοινωνική-λαϊκή κουζίνα στον Άγιο Παντελεήμονα με αφετηρία αυτής της μακράς διαδικασίας το Σάββατο της 4ης Νοέμβρη. Από το Αντιφασιστικό-Αντιεξουσιαστικό Στέκι “Δίστομο” και την κοινωνική κουζίνα “Ο άλλος άνθρωπος”, μακριά και κόντρα σε Μ.Κ.Ο, φορείς, δημοτικές-κρατικές αρχές ή Κόμματα.
Σκέψεις , συναισθήματα, εικόνες από μια ιστορική συναυλία
…Όμως την επόμενη φορά που θα τους συναντήσουμε, εκτός από το περίσσευμά μας μπορούμε να τους μιλήσουμε, να μάθουμε για αυτούς, να ενδιαφερθούμε για τη ζωή και τα προβλήματά τους. Να τους ενθαρρύνουμε με τη ζεστασιά του λόγου μας, μα κυρίως από την έμπρακτη υποστηρικτική μας δράση. Ίσως χαμογελάσουν, να νιώσουν ότι φεύγει από πάνω τους λίγο από το βάρος της μοναξιάς. Δεν είναι ολομόναχοι, η επιβίωση είναι ένας κοινός αγώνας όλων μας.