Τα παραμύθια λοιπόν αποτελούν πολλές φορές οχήματα μάθησης για το κόσμο, χαρτογραφούν σχέδια δράσης για δύσκολες καταστάσεις, μπορούν να γίνουν καθαρτήρια δυσάρεστων ανθρώπινων συναισθημάτων όπως της ζήλειας ή της επιθετικότητας και προσφέρουν χρήσιμες πληροφορίες για το είδος των ψυχικών μας συγκρούσεων όπως των “θέλω” και των “πρέπει”.
Σίγουρα ο παλαβός προσπαθεί να μας πείσει πως παίζοντας μουσική έχει μαγέψει την κόμπρα και ίσως να έχουν γίνει φίλοι! Το πιθανότερο είναι πως οι κόμπρες δεν δίνουν δεκάρα για τη μουσική και το μόνο που τις ενδιαφέρει είναι να κρατήσει ο μουσικάντης και η καραμούζα του την κατάλληλη απόσταση ώστε να μην φαίνονται απειλητικοί. Όλη αυτή η κατάσταση έχει κάτι που μοιάζει όχι μόνο με την σχέση μας με τους άλλους, αλλά και με τον ίδιο μας τον εαυτό.
Όταν χάλασε το ασανσέρ, η κατάσταση ήταν εκρηκτική στη πολυκατοικία και όλοι ένιωθαν αδικημένοι. Οι συναντήσεις στην είσοδο δεν είχαν τη συνηθισμένη ευγενική αδιαφορία. Η συνέλευση των ενοίκων, που έγινε μια Τετάρτη απόγευμα, περισσότερο έμοιαζε με συνεδρία ομαδικής ψυχοθεραπείας παρά με μια συλλογική δημοκρατική διαδικασία. Η ψυχή μας, μοιάζει περισσότερο με αυτή τη πολυκατοικία…
Ένα από τα παράδοξα χαρακτηριστικά της ανησυχίας, είναι ότι συχνάζει σε μέρη ήσυχα. Αλίμονο αν μας προλάβει πριν κοιμηθούμε. Μας τσιμπάει αδιάλλακτα σε κάθε σημείο του ψυχικού μας σώματος, με το ασαφές κεντρί του μέλλοντος. Τα χρήματα, η σχέση μας, η δουλειά μας, η υγεία μας, τα παιδιά μας, μουρμουρίζουν ερωτήματα υπνωτισμένα από την ανησυχία. Σαν μια καυτή χιονοστιβάδα άγχους, που προσπαθούμε να αποφύγουμε στριφογυρίζοντας στο κρεββάτι ή με το μονότονο νανούρισμα της τηλεόρασης. Μετράμε λευκά προβατάκια, ελπίζοντας πως δε θα φανεί το μαύρο. Εστιάζουμε το νου μας σε κάτι ευχάριστο, που όμως σαν ατμός μας φεύγει από τα χέρια.
Αν πλησιάζαμε έναν κοντινό μας άνθρωπο, και με το δάκτυλο μας σχηματίζαμε στον ώμο ή το λαιμό του: “Σ’ αγαπώ”, μικρή σημασία θα είχε η λέξη καθεαυτή. Διότι, αν το δάκτυλο μας κινούταν στο δέρμα του με τρυφερότητα, εκείνος θα έπαιρνε το μήνυμα. Φαίνεται, πως το δέρμα διαθέτει μια δική του γλώσσα.