Όταν τον περασμένο Σεπτέμβριο οι αρχαιολόγοι έπιασαν στα πράσα την κυβέρνηση να βάζει χέρι σε μνημεία και αρχαιολογικούς χώρους για να στείλει προς αγοραία «αξιοποίηση» στο Υπερταμείο, το υπουργείο Πολιτισμού προσπάθησε να τους βγάλει «τρελούς». Τώρα απλώς δεν μιλάει…
Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από την «ανάπτυξη» του ελληνικού κινηματογράφου: Το φάντασμα του «όχι». Όλες οι δυνάμεις και οι εκδοχές της γερασμένης ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας – μαζί με την κλασική Δεξιά – οι κρατικοί φορείς και οι κάθε φορά «πρόθυμοι» του μηντιακού και κινηματογραφικού μικροσύμπαντος, ενώθηκαν σε μια ιερή συμμαχία για να το κυνηγήσουν…
Στην θέση των διαφόρων καταπατήσεων των προηγούμενων δεκαετιών από την απερχόμενη «φουρνιά» ιδιωτικών συμφερόντων, κυρίως των γνωστών «μαγαζιών» της παραλιακής, το αστικό κράτος ξεκίνησε την διαδικασία παραχώρησης της ακτογραμμής στα επιχειρηματικά συμφέροντα θηριώδους κλίμακας.
Η επίθεση του υπουργού Υποδομών στην Αρχαιολογική Υπηρεσία εντάσσεται στο γενικότερο πλαίσιο απαξίωσης του αρχαιολογικού έργου προς όφελος των εργολάβων.
«(…) Οι διατάξεις του σχεδίου νόμου δεν θεωρούν την αποτροπή έμμεσης ή ακόμη και άμεσης βλάβης σε μνημεία ως στοιχείο που μπορεί να περιλαμβάνεται στην έννοια του δημοσίου συμφέροντος.»…
Με σύνθημα «Ανασκάπτουμε, μελετάμε, ερμηνεύουμε, δημοσιεύουμε, εκθέτουμε, προστατεύουμε, συντηρούμε, αναστηλώνουμε, εκπαιδεύουμε, προβάλλουμε, αγωνιούμε, αγωνιζόμαστε» οι αρχαιολόγοι μας φέρνουν σε επαφή με την πολιτιστική κληρονομιά.
Οταν η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Πολιτισμού, εμφανώς θορυβημένη αφού, χωρίς, φυσικά, να έχει τέτοια πρόθεση… προέκυψε ως «υπερασπιστής» της περιοχής από την εμπορευματοποίησή της, έσπευσε να βάλει τα πράγματα στην θέση τους.
Η αρχαιολογία αποτελεί μια από τις κατεξοχήν πολιτικές επιστήμες. Η αντίληψή μας για τη ζωή και το νόημά της, αλλά και το τι κάθε φορά χρειάζεται να προβληθεί ως ιδεολόγημα, απεικάζεται με πλείστες μορφές στο είδωλο που συνθέτουμε για τις παρελθούσες μορφές ζωής.