Δεν θα μιλήσω για τον Ραφαηλίδη σαν να τον γνώρισα. Θα σημειώσω δυο τρία πράγματα για κάποια ζητήματα που συμβαίνουν γύρω μας, και γύρω από τον κινηματογράφο, θεωρώντας πως ο Ραφαηλίδης θα επικουρούσε κάπως κι αυτός και θα στοχαζόταν με στόχο να συνεχίζει να δημιουργεί ρωγμές.
Ο κινηματογράφος συμπληρώνει της μνήμες. Και έτσι το σινεμά του Αγγελόπουλου μέσω της δυναμικής που προσέδωσε στην μνήμη, αποκατέστησε τον λαό –που είναι ο μοναδικός που την κατέχει δικαιωματικά- ως μοναδικό φορέα ελληνικότητας. Ανέδειξε την ουσία: Μια συλλογική ταυτότητα σε ένα συλλογικό τόπο. Ενοποιώντας άριστα το βαθύτερο λαϊκό πόνο αλλά και τη βαθύτερη ελπίδα του 20ου αιώνα, η αξία είναι τεράστια γιατί επιδρά άμεσα στην πολιτισμικότητα μας, στην κουλτούρα μας ως ελληνικού λαού.
Η ελληνική ιστορία στο σινεμά του Αγγελόπουλου επιστρέφει αντισυμβατικά –με την έννοια του «αντί» στην επίσημη γραμμή της ιστορίας- και ίσως εκδικήτρα. Μνήμη, ιστορικότητα, διάρκεια, προοπτική. «Σκόρπιοι άνθρωποι μέσα στο ψιλοβρόχι». Ένα σινεμά ομιχλώδες και τόσο διαυγές. Ο απόλυτος ελληνικός κινηματογράφος.
Ο Βασίλης Ραφαηλίδης έφυγε στις 8 Σεπτεμβρίου 2000, μετά από μάχη με τον καρκίνο, στην Αθήνα. Είχε γεννηθεί την Πρωτοχρονιά του 1934 στα Σέρβια του νομού Κοζάνης.
Ο Βασίλης Ραφαηλίδης έφυγε στις 8 Σεπτεμβρίου 2000, μετά από μάχη με τον καρκίνο, στην Αθήνα. Είχε γεννηθεί την Πρωτοχρονιά του 1934 στα Σέρβια του νομού Κοζάνης.
Μια κριτική από έναν από τους λίγους πραγματικούς ανθρώπους του κινηματογράφου που έβγαλε η Αριστερά ειδικά αλλά και η Ελλάδα γενικότερα…