Είδατε τα ΑΤΜ αλλά δεν είδατε την ψυχραιμία του κόσμου στις ουρές. Ακούγατε τον Γιούνκερ, το Σόιμπλε, τη Μέρκελ, τον Ντάισελμπλουμ αλλά δεν ακούγατε τα μπινελίκια κάθε φορά που οι φάτσες τους έμπαιναν στα σπίτια των φτωχών.
“Βλέπεις, δεν συνηθίζω να σου γράφω για «τα πολιτικά» και η αλήθεια είναι πως λίγες φορές μιλούσαμε για αυτά… Όμως, η κατάσταση δεν πάει άλλο έτσι… Από δω και πέρα είμαστε φτιαγμένοι για να ζήσουμε!”
Τη διασπορά του παραδείγματος αγώνα που έχεις δώσει τόσα χρόνια φοβούνται. Τους έχεις κάτσει στο σβέρκο και τους ενοχλείς τόσα χρόνια. Φοβούνται ότι το παράδειγμά σου θα το ακολουθήσουν κι άλλοι. Θέλουν να τελειώσουν μαζί σου.
Αγαπημένο μου Μαριανάκι, αυτή την εβδομάδα η Αθήνα μύρισε λάσπη, όχι όπως περιμέναμε γιασεμί και καλοκαίρι, αλλά λάσπη κολλημένη σε παπούτσια..
Καλημέρα ρε. Έχω να σου γράψω από τη Γ’ λυκείου και μου φαίνεται λίγο χαζό που σου γράφω τώρα. Τέτοια ώρα τέτοια λόγια, όμως.
Αγαπητέ Θανάση, σου γράφω γιατί θέλω να μοιραστώ το βάρος της Ιστορίας, της Κοινωνίας, της ζωής μας
Αν ήσουν εδώ, θα τα συζητούσαμε όλα αυτά. Ξέρω πάντως τώρα λίγο πιο πολύ, μην ανησυχείς, περπατώ με σιγουριά, θα τα καταφέρουμε…
Aγαπητοί Αγνή, Φάνη και Ηλία, θέλω να σας πω μια μικρή ιστορία. Μια ιστορία για τα κερκέλια, μια λέξη παιχνιδιάρικη αλλά και τόσο περήφανη μέσα στην αδιαπραγμάτευτη αδρότητα του υλικού της.
Φίλε μου Δημήτρη, σου στέλνω γιατί είσαι από τους λίγους που θα καταλάβαιναν ακριβώς πως νιώθω τώρα που βρίσκομαι στο στρατόπεδο
Μπαμπίνο, Ξες τι συνειδητοποιώ; Από το Μάη-Ιούνη του 2006 που ξεκίνησε ένας τρελός χορός ωραίων ημερών, εσύ είσαι στο Βερολίνο… Πάντα βέβαια σαν να ήσουν εδώ