Φεστιβάλ: Οι γυναίκες στο ελληνικό ντοκιμαντέρ
Αφιέρωμα στην εκπροσώπηση των γυναικών και των θηλυκοτήτων στο ελληνικό ντοκιμαντέρ.
Αφιέρωμα στην εκπροσώπηση των γυναικών και των θηλυκοτήτων στο ελληνικό ντοκιμαντέρ.
«Γυναίκες διωκόμενες, γυναίκες που συνειδητά επιλέγουν να πολεμήσουν, γυναίκες επιστρατευμένες, συνθέτουν το βιωματικό ψηφιδωτό ενός εμφυλίου πολέμου. Ενός πολέμου που εμπεριέχει την οδύνη, αλλά και την αυταπάρνηση και την ελπίδα της εφόδου προς τον ουρανό».
Η προσοχή του “Silence” επικεντρώνεται στις γυναίκες της Μέσης Ανατολής, που δίνουν καθημερινά την μάχη της αξιοπρέπειας και της ζωής αλλά και σε όλες τις γυναίκες που μάχονται παντού
“Θέλουν να μετατραπούμε σε δούλες τους, σε υπηρέτριές τους, να πουλήσουμε την αξιοπρέπειά μας για λίγα νομίσματα το μήνα.”
Μερικές φορές ήταν μάχη στην πρώτη γραμμή από όμοιες της Joanna Russ, μερικές φορές ήταν μάχη με κομπίνες, από όμοιες της Alice Sheldon. Μερικές φορές ήταν μάχη σε πολλά μέτωπα, από όμοιες της Octavia Butler. Αλλά πάντα ήταν μια μάχη και αυτή η μάχη συνεχίζεται.
Ανοιχτή εκδήλωση, με αφορμή τα 70 χρόνια από την «Νάκμπα», διοργανώνει το «Μωβ» ολοκληρώνοντας την πολυήμερη αποστολή του στην Παλαιστίνη
Ας γνωρίσουμε τις μεγάλες κυρίες που πέτυχαν να υπερσκελίσουν τους περιορισμούς του φύλου και άφησαν το στίγμα τους στους καμβάδες του ιμπρεσιονισμού
Παρά την άνιση μάχη που δίνουν οι γυναίκες στις ταινίες, δεν είναι όλα μαύρα. Οι ταινίες τρόμου είναι ένα είδος όπου οι γυναίκες αναβαθμίζονται συνεχώς. Βεβαίως, τα ουρλιαχτά είναι ακόμα ένα βασικό χαρακτηριστικό μιας τρομακτικής ταινίας. Αλλά οι γυναίκες αναλαμβάνουν κεντρικούς ρόλους — όχι ως θύματα αλλά ως τέρατα και ήρωες.
Δεν έχουν δικαίωμα ψήφου, δεν επιτρέπεται να κυκλοφορούν στο δρόμο μόνες, να κάνουν ιατρικές εξετάσεις ή ένα ταξίδι χωρίς άντρα συνοδό, απαγορεύεται να οδηγούν. Οι γυναίκες στην Σαουδική Αραβία, ντυμένες με το νικάμπ, υπόκεινται σε μια σειρά από θεσμικές απαγορεύσεις αλλά και αποκλεισμούς, αποτέλεσμα βαθιά ριζωμένων σκοταδιστικών και πατριαρχικών αντιλήψεων.
«(…)Μέσα στην προσπάθεια του Τουρκικού κράτους να απομονωθούν τα κινήματα αντίστασης από το σύνολο της κοινωνίας, τώρα πια ακόμα και δημοκρατικές φωνές κατηγορούνται ότι προβαίνουν σε τρομοκρατικές ενέργειες. Με δεδομένες αυτές τις συνθήκες πια, η κυβέρνηση δεν άργησε να στραφεί ενάντια στα κινήματα αλληλεγγύης και αντίστασης των γυναικών.(…)».