Ο ελληνικός εμφύλιος παραμένει ταμπού και, ταυτόχρονα, πεδίο ιδεολογικής χειραγώγησης της συλλογικής μνήμης, από την κυρίαρχη αφήγηση του αστικού κράτους, αν και το διαμόρφωσε. Στο οδοιπορικό αυτό, αποτυπώνονται τα υλικά σπαράγματα αυτού του έπους, στο βουνό όπου γράφτηκε ο ματωμένος επίλογός του.
«Γυναίκες διωκόμενες, γυναίκες που συνειδητά επιλέγουν να πολεμήσουν, γυναίκες επιστρατευμένες, συνθέτουν το βιωματικό ψηφιδωτό ενός εμφυλίου πολέμου. Ενός πολέμου που εμπεριέχει την οδύνη, αλλά και την αυταπάρνηση και την ελπίδα της εφόδου προς τον ουρανό».
Η ύπαρξη μικρών ανταρτο-ομάδων επιβεβαιώνεται όχι μόνο από τις αποφάσεις των κομματικών οργάνων των ετών 1949-1951, αλλά και από τα ραδιοτηλεγραφήματα της ίδιας περιόδου που αντάλλασσε η ηγεσία μαζί τους.
Μία συγκλονιστική μαρτυρία, μία κατάθεση ψυχής για την δίνη του Εμφυλίου και τις φυλακές Αβέρωφ, μέσα από τα μάτια μιας έφηβης μαχήτριας του ΔΣΕ και πολιτικής κρατούμενης.
Τέτοιες μέρες, τέλη του Μάη του 1949, ο Πωλ Ελυάρ, μέλος αντιπροσωπείας από εκπροσώπους της γαλλικής διανόησης και των κινημάτων ειρήνης, επισκέπτεται το Γενικό Αρχηγείο του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας.
Φτάνει στο χωράφι, γράφει ένα σημείωμα, το διπλώνει, το βάζει πάνω στο μοναδικό δέντρο του χωραφιού και πάνω από το σημείωμα αποθέτει μια μεγάλη πέτρα (…) Το γεμάτο έρωτα, αγάπη και επαναστατική φλόγα σημείωμα κατέληγε ως εξής: «ΓΕΙΑ ΣΑΣ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΑΝΤΑΜΩΣΗ ΩΣ ΝΙΚΗΤΕΣ!».